Home sweet home

Intussen ben ik zo’n anderhalve week terug in Gambia. Ook dit keer waren er weer 6 maanden verstreken, voordat ik Jabou terug zag. We hadden afgesproken tussendoor nog een keertje te komen, maar sinds geld in Europa ook nogal „slow“ was, moest het uitgesteld worden.

Ik had verwacht bij vertrek, dat het vliegtuig wel zo’n beetje leeg zou zijn. Meerdere berichten op het internet voorzagen het afzeggen van veel toeristen i.v.m. ebola. Het vliegtuig zat echter helemaal vol. Ik zat naast een vrolijke gast met een rasta kapsel.
Gaandeweg de vlucht werd ie steeds enthousiaster, mede vanwege de forse inname (15 stuks in totaal) van blikjes bier die hij overal via anderen bij elkaar wist te verzamelen. Gelukkig had ie geen kwaaie dronk, maar door zijn wilde gezwaai met zijn blikje tijdens het praten, kregen de passagiers rechts van hem en hijzelf ook, regelmatig een ongewenste bier traktatie, ik zat links en kreeg niets daarvan mee.

Eén keer geland, vielen de ebola maatregelen bij het vliegveld op; slechts één controleur met een mondkapje, groene handschoenen en een laser thermometer, zo te zien eentje van een bouwmarkt. Navenant stonden mensen tijden buiten te wachten in de brandende zon. De vrolijke rastaman was in notime door de controles heen gewankeld, ik wou dat ik het met drankmisbruik zo ver kon schoppen.

Binnen werd het nog meer; nu moest er bij het inchecken ook je vingerafdrukken en je foto worden genomen. De apparatuur daarvoor aanwezig, haperde nogal en er was voor de 3 hokjes maar één dame die de boel telkens recht leek te trekken. Bij de bagage afhandeling lagen de koffers daarom heel erg dik op de band, omdat er maar mondjesmaat mensen door de controle schoven. Daarbij viel mijn reparatie kit voor fietsen kennelijk nogal op; moest weer mee voor extra inspectie, dat duurde niet heel lang en kostte mij slechts 1 pakje sultanas.
Speciaal daarvoor heb ik ook een lichtgewicht linnen tasje mee; de koffer is zo strak ingepakt; eenmaal uitgepakt gaat dat niet maar zo weer passen. Wat er niet meer in past, mik ik in dat tasje. Afijn; na ongeveer 3 uurtjes op het vliegveld op mij te hebben gewacht had Jabou mij weer in zicht.

Even terzijde; ik kreeg nogal eens opmerkingen over ebola; je zou toch wel gek zijn er nu naartoe te gaan net nu dat er ebola is. Nou; het is er nog niet, tenminste niet in Gambia en ook niet in Senegal (ik ga dit keer overigens niet naar Casamance) Natuurlijk; er is 1 geval in Dakar geweest, maar die is willens en wetens daar naartoe vertrokken om te genezen, omdat hij de gezondheid zorg in zijn thuisland Sierra Leone niet vertrouwde. (hij is intussen genezen)
Zou je dat gaan rekenen als „daar is ook ebola“ dan is het ook in Usa, Spanje en de andere landen waar patiënten naartoe werden gehaald. (weliswaar met meer adequate quarantaine dan in Senegal, maar toch)

Ikzelf ben niet bang voor ebola (het is een te vermijden ziekte, niet airborn, alleen door contact) maar wel voor de gevolgen. Voor Gambia, zijn die ernstig; toeristen blijven weg, net nu het seizoen begint. Een aantal grenzen is dicht; terwijl men van import afhankelijk is voor een groot deel van het voedsel.
Intussen heb ik gepraat met direct betrokkenen; hele groepen hadden afgezegd. Omdat ook het regenseizoen te laat en niet krachtig genoeg was, voorzien we voedselproblemen.

Niet om ebola te bagatelliseren, het is een zeer ernstige ziekte met een bijna zekere dodelijke afloop, zonder afdoende medicatie; terecht maak je je druk daarover. Mensen in West-Afrika zijn daar ook op hun manier mee bezig. Zo kreeg Jabou het advies zich helemaal klem te eten in de colanuts; kleine heel wrang/zurig smakende knolletjes. Of zich te wassen in zout water, veel van dit soort onzin berichtjes lopen via sms en facebook (waar nog veel ergere onzin wordt verkondigd)
Mensen in het westen zijn eigenlijk alleen maar bang voor 1 ding; je neemt het toch niet mee terug?

Als je trouwens kijkt naar het aantal slachtoffers (moment opname natuurlijk) dan is dat nu zo’n beetje gelijk aan het aantal slachtoffers dat via de backdoor Europa wilden bereiken, maar dat nooit gehaald hebben (dat is voor het jaar 2014 tot okt. gerekend) Daarnaast eist het verkeer, malaria, andere dodelijke ziektes (knokkelkoorts bijv. heeft ook geen remedie en is evt. dodelijk) een veelvoud van wat ebola aanricht en dit gebeurt elk jaar weer, waar ebola af en toe de kop op steekt.

En ik wou na al die maanden mijn vrouw wel eens weer vasthouden, ook dan kijk je anders naar ebola, ik wel tenminste.

De dag nadat ik er ben, onze fiets maar eens onderhanden genomen; beide banden stonden lek; dat wist ik al, dus had ik 2 buitenbanden en 2 binnenbanden meegenomen (tip; leg hem in een 8 vorm dan gaat ie zonder beschadigingen in een koffer) 1 rem deed het niet meer en de ielige ketting die de versnelling regelt, was bijna doormidden. Ik heb kennelijk het talent net dat mee te nemen dat stuk zal gaan.

De fiets rijdt nog niet goed en wel, of de ketting zelf ligt doormidden. Voor het eerst in 5 jaar heb ik een harpsluiting mee om dit soort ketting problemen op te lossen en in de reparatie kit zit een ketting splitser, mooie timing, zijn we blij mee. De ielige schakel ketting kon ik herstellen met wat laptopschroefjes.

De fiets van Mamut ook meteen maar aangepakt; remmen waren defect, ventiel lekte en er was een lekje in de binnenband (zodat om de halve dag weer moest pompen) dat geplakt.

Het regenseizoen is aan zijn laatste stuiptrekkingen bezig, overal staan nog diepe plassen, alles is mooi groen. Enkele zware buien kondigen zich meestal tijdig aan en soms onweert het. Het is drukkend, maar de natuur is heel mooi groen. In die natuur veel meer slangen, op het terrein van een compound dichtbij zijn 2 zwarte mambas gesignaleerd. De compound tegenover is nl. nogal verwilderd (kennelijk is daar niemand) en dus kruipen ze in de buurt rond, oppassen dus.

Tobaski staat voor de deur, er is veel regel werk vooraf, veel eten, mooie kleren, kortom er is geld nodig. (tobaski heeft een beetje dezelfde impact als ons kerstfeest) Dus regelmatig moeten we nu mensen op gepaste wijze teleurstellen; we gaan zeker geen geld uitlenen (lenen is weggeven) omdat ik alles strak heb moeten uitrekenen qua uitgaven; huishuur, wat ziekenhuis rekeningen en na enkele jaren voor zichzelf niet te hebben gekocht wil Jabou ook wel een mooie jurk.

Die jurk had ik ook een beetje als aanmoediging toegezegd (ikzelf ben niet zo van de jurken; ze heeft er voldoende ) Maar omdat ze een paar maanden geleden een wortelkanaal behandeling moest ondergaan en eigenlijk (zeg maar pertinent) niet meer voor controle terug wilde, heb ik dat met de belofte van een jurk weten op te lossen. (Bij controle bleek alles in orde, geen spuiten, geen pijn en alles clean, dus viel het achteraf mee)

Omdat ze een keer halsoverkop terug het ziekenhuis in moest met hele hoge koorts; ons buurvrouwtje had haar al ijlend van de koorts gevonden en de juiste conclusie getrokken dat ze er ernstig aan toe was, zitten we min of meer in een soort van onderzoeksfase. Ze is nu alweer een tijdje klachtenvrij, maar die plotselinge koorts aanvallen af en toe baren ernstige zorgen. Op advies van Marloes zitten we nu bij een aantal Duitse artsen in een onderzoek.
Het zou best wel eens kunnen zijn dat de problemen in haar mond, de problemen in haar buik lijken te verergeren.

Omdat de dagen zich nu een beetje aaneen rijgen van feestdag naar feestdag naar national holiday, proberen we eens fijn te relaxen, bezoeken we wat oude vrienden in Tanji, drink daar waar nodig ataja en ga eens fijn met zoontje Mamut op pad.

Dat relaxen gaat met hobbels; mijn en dijn is zelfs in ons huis een heikel punt, zodoende maar op jacht naar een tweede koelkast(je). Anders is de yoghurt en andere producten die Jabou domweg nodig heeft om zich geen verstopping te eten, alweer opgeknaagd door bezoekers en anderen.
(ze laten eenvoudigweg de lege bak staan en melden niets) Sommige koelkasteigenaars hebben zelfs een hangslot op de koelkast geplaatst. Ons backup koelkastje zetten we maar boven.

De waterleiding buiten bij de meter lekt, een klein stroompje heeft intussen een weelderig stukje tuin gecreëerd. Mooi allemaal, maar wij betalen ervoor. En de gewoonte, dat men van de compound aan de overkant van de straat meent, dat ze bij ons gratis de was kunnen laten doen, zodat wij voor alle water kosten lijken op te gaan draaien, moet ook op gepaste wijze worden gestopt.

Nawec (die verantwoordelijk is voor leiding bij de meter) heeft al eens wat lapwerk eraan verricht, met als gevolg dat nooit stoppende beekje. Ik ga daar binnenkort mee aan de slag, als het eens gelukt is, doe ik er een foto’t je bij in het kader van “niet mooi, maar wel effectief.“

Groeten Gerrit en Jabou