Een peer is geen peer

Ik ben weer thuis aanbeland en kon nog tijdig één van de laatste treinen richting mijn woonplaats halen. Het werd allemaal iets krapper qua tijd, vanwege dat ze het mannetje met de sleutel voor de gate in Gambia, niet tijdig konden lokaliseren. En het feit dat steeds meer en meer mee gesleepte koffertjes qua handbagage, niet meer in de vliegtuig vakken gingen passen. Na verplaatsen en proppen van alle handbagage, kon dan eindelijk worden vertrokken. Op de terugreis in de trein zit ik naast een goed Nederlands sprekende Gambiaan, die naar Meppel/Steenwijk moest.

De landlord had het idee (hij is intussen op reis) dat wij en de al aanwezige buurtjes, voor de nodige rust zorgen. Maar de man die hij als tussenpersoon heeft aangesteld, vindt het prima dat er nieuwe bovenbuurtjes bij komen; 2 prostituees die nogal eens wat lawaai veroorzaken. Gelukkig komen er geen klantjes van hen boven op bezoek(of bij ons op het erf). Hij komt nog vragen hoeveel lamp kappen etc er nodig zijn en of ik die er dan zelf op kan zetten. Het zouden er 17 moeten zijn, voor alle lichtpunten. 3 dagen later (ipv. op de volgende dag) komen er 2 schamele kappen binnen. Ook voor de douche nog niets nieuws, ik heb, omdat die gescheurde moer toch weer ging lekken, het warm water deel op de plaats van het koud water deel geschroefd.

Eén van onze honden is aan het bijkomen van een grote vrij diepe wond in zijn borstkas. Op een avond hoorden we ineens een gejank van de hond en geroep van de buurtjes. Een voorbijganger had maar zo een grote steen op Zaso gegooid. Die zat nietsvermoedend in de deuropening van het erf. Buurtjes erachteraan, maar de figuur was er al vandoor gesprint. Bij controle bleek de long niet beschadigd, want hij gaf geen bloed op en bij blaffen kwam er niets extras naar buiten. Hij was een paar dagen heel rustig en lijkt te gaan genezen. Buren vermoeden dat ze de honden uit willen schakelen om daarna een bezoekje te brengen om het één en ander van de compound te kunnen stelen.

Ik had nog het plan om bij Marloes aan te gaan maar dan op de fiets. Dus ‘s morgens banden op gepompt en op pad. Dat ging me nu niet direct handig af. Niet eens vanwege gebrek aan conditie, maar meer het feit dat we nogal uit de buurt wonen nu (minimaal half uurtje fietsen) en dat alles in de vijfde versnelling moest, vanwege gebroken versnellingskabel. Bij Marloes de wasmachine nagekeken en de fiets deels gedemonteerd en mbv. een paperclipje, de zaak weer in de tweede versnelling weten te fixeren.

Die dag een flink aantal ernstige ongelukken gezien, waarbij ik er eentje passeerde waarbij de motor een heel eind naar binnen was geschoven. De taxi chaufeur heeft het niet overleeft. Bij Kololi lag een scooter bij de T-splitsing. Later als ik Jabou en nog later als ik Gora spreek, blijken we deels wat van dezelfde ongelukken te hebben gezien, maar dat er in de andere wijken ook van alles was gebeurd.

We tellen er bij elkaar 8 die dag. De volgende dag rijd ik in een taxi en als we dat punt passeren waar de taxi dat ongeluk had en ik vertel tegen de chaufeur dat de bestuurder het niet overleefd heeft, is ie in verwarring. Het blijkt dat op exact hetzelfde punt, intussen alweer een ongeluk was gebeurd, maar nu met minder ernstige afloop.

We zijn ook nog een keertje terug gegaan om te overleggen met de dames van de andere compound met inschakeling van 2 politie mensen en 2 getuigen. Vorige landlord was namelijk niet van plan om ook maar iets terug te betalen, zit in een ander land en denkt dat zijn beide vrouwen dit wel gaan oplossen.
Nu is het een Serahule en dat ligt qua verhoudingen nogal eens moeilijk. De eerste vrouw (die geen Wolof spreekt maar wel Serahule is) is echt de baas. De tweede vrouw is eigenlijk geen partij in dit, maar spreekt wel Wolof.

Er wordt van alles heen en weer gepraat waarbij vrouw nummer 1 de waarheid flink verdraait. Jabous getuigen melden dat dan ook. En waar niemand rekening mee had gehouden; er is nog een onderhuurder aanwezig, die erbij was toen Jabou de afspraken maakte en ook toen de landlord van zijn kant het contract verbrak. Ze bleek vroeger iets bij de politie te zijn geweest. Ze geeft aan dat Jabou gelijk heeft en dat de vrouw nummer 1 alleen haar huwelijk probeert te redden. De beide agenten schrijven een rapport, zeggen waar het op staat en zullen een brief van aanbeveling schrijven mocht het tot een rechtzaak komen.

Met de kinderen zijn we nog een keertje wezen zwemmen bij Qcity om Fou en Mamuts verjaardag te vieren. En de zondag daarop, in Fajara waar Metsje tijdelijk in een appartement verblijft, nog een keertje zwemmen. Mamut heeft ooit tijdens het jaartje prep school, een beetje zwemmen geleerd en Fou heeft het zich min of meer zelf aangeleerd. Jabou en Antyhaddy kunnen beiden niet zwemmen, de kleine Jabou wil het wel graag leren, dus doen Ingrid en ik ons best haar wat bij te brengen. Armpjes bewegen gaat min of meer goed, maar de beentjes doen nog niet echt mee. Na afloop ben ik alweer een beetje verbrand geraakt.

De volgende morgen naar het Gambia College voor een hi and bye gebeuren, maar Aboubacarr vroeg of ik alle smart-boards die intussen waren geplaatst, samen met de laatst aangenomen it-er wilde nalopen. Smart-boards grotendeels in orde, alleen op enkele was wat geschreven met permanent marker, wat natuurlijk nou niet so smart uitpakt op een smart-board. Ik had gezien die morgen al vroeg, dat ik 3 pasjes uit mijn portemonnee was kwijtgeraakt, waaronder een bank card. Na een rondje bellen bleken die in de taxi van Gora onder de bijrijders stoel te liggen.

Voordat ik vertrek, krijg ik nog een laptop van meneer Tamba in de handen gedrukt. Hij is leraar op the Gambia College en ik zou kijken of er nog wat van zijn data gered kon worden. De week daarvoor lukte dat niet omdat zijn schoonvader was overleden en hij op reis moest. Nu moest ik er ‘s avonds en deels ‘s nacht aan werken (we moesten toch al uit bed vanwege aanhoudend geblaf van de honden) omdat ik de volgende dag alweer terug vloog.

Op mijn eigen laptop was ik wat aan het browsen en ik zag een interessant artikel over avocado’s verbouwen in Kenia. Ik laat het aan Jabou zien en vraag of zij ooit wel eens een avocado had gezien.
Jazeker, dat is een peer was het antwoord. Ik laat zien hoe echte peren eruit zien. Kan allemaal wel zijn maar hier in Gambia noemt iedereen ze peer. Ze haalt Antyhaddy erbij en ook die noemt ze peer. Onze peren lijken er kennelijk niet eens op.

Groeten Gerrit, Jabou and kids