Kinkeliba

Een heel verlaat afsluitend verslagje; ik had het laatste weken te druk met alles wat blijven liggen was, of dat meteen aandacht behoefde.

De regentijd lijkt nu dan toch eindelijk echt begonnen, op een morgen was Jabou tegen een uurtje of 5 al wakker, om voorbereidingen te treffen voor het koken van etenswaren, voor haar verkoop stalletje. Omdat Nawec weer eens de stroom had onderbroken en het enorm benauwd was, had ik een raam open gezet van de slaapkamer Dat kon nu tenminste zonder allerlei muggen aan te trekken, omdat elk raam nu voorzien was van muskietengaas. Ik had mijn voeten in de vensterbank geparkeerd, vanwege de koele bries en toen voelde ik wat kleine druppels water.

Ik zei tegen Jabou dat het leek te gaan regenen. “Gauw, gauw naar buiten en daar de zakken houtskool weghalen en binnen zetten” zei ze. Intussen was het echt beginnen te regenen, dus in de stromende regen die zakken binnengehaald. Omdat het de eerste regenbui betrof, waren de druppels nou niet echt schoon. Mijn korte broek zat onder de rood-bruine vlekken en ik kon ondanks de ijskoude douche buiten, meteen weer onder de gewone koude douche binnen. Later die week nog een paar regenbuien meegemaakt.

Afgelopen week was een vrij rustig weekje, mede omdat ik een dag en een nacht Jabou niet bij me had. Ze was met nicht Fannna en ome Jim vertrokken naar Barra in verband met een program en vertrok ‘s morgens vroeg met de ferry naar de andere kant van de rivier. Tegen de avond een telefoontje van Jabou, de ferry kon niet meer aanleggen vanwege te laag water. Ze zou dus niet thuis komen. Ze huurden wat matrasjes en staken de volgende morgen over. Degenen op de ferry moesten daar zien te overnachten.

We zijn weer wezen zwemmen met de kinderen. Alleen Antyhaddy en Fou gingen niet mee, een extra neefje, Tamba (zoon van ome Ba Modu) ging ook mee. We namen plaats in een door Jabou geregelde taxi en vertrokken richting Qcity. Tijdens het rijden viel het schokkende rijgedrag en afslaan van de motor op. We dachten eerst dat het een probleem met de bak moest zijn en Jabou vroeg er ook naar. Volgens de chauffeur was er helemaal niets aan de hand. Maar nadat we er wat langer in zaten, voelden we ons steeds minder safe, hij remde overal veel te laat, om maar niet te hoeven schakelen en draaide zeer aarzelend de diverse wegen in.

Net nadat iemand hem uit coulance voorrang had verleend, en hij de drukkere Bertil Harding Road op kroop, overleg ik met Jabou. We zijn het er beiden over eens dat deze man absoluut niet kan rijden. We dirigeren hem maar de berm in, aan de andere kant van de weg. Op deze manier moest ie wel noodgedwongen zachtjes rijden en zouden we toch op de bestemming komen. Zo gezegd zo gedaan.

Bij Qcity aangekomen, bleek het zwembad net leegepompt en we sloften het weggetje terug naar de hoofdweg. Kwam diezelfde chaufeur ons weer achterop, nadat we hem wel 5 minuten hadden zien knoeien verderop in de zandweg , omdat hij daar wilde draaien. Hij vroeg of wij weer een taxi nodig hadden. Nou hadden we die wel nodig, maar in geen geval deze.

Wat later lagen we dan eindelijk in een zwembad van een ander hotel, nadat gebleken was dat ons vaste hotel/zwembad in zijn geheel gerenoveerd werd. Het water was fijn en het was niet al te druk met mensen. Er waren wel andere niet uit genodigde gasten; muggen. Deze soort liet bij mij, overal waar ik gestoken was, een enorme opgezwollen plek achter en omdat ik kennelijk ook in mijn oorlel was geprikt, vroeg Jabou wat daar nou mee aan de hand was. Het ding was veel dikker, glanzend rood en voelde verdoofd aan. De volgende dag was gelukkig alles weer normaal.

Dit jaar had Mamut een graduation van school. Zelfs de kleine Jabou had op het kleuterklasje al zoiets gehad. Voor Mamut (en vorig jaar Fou ook) betekende dat bijvoorbeeld zo’n mantel en baret etc. huren. De kosten kunnen wel oplopen tot 50€ aan huur. We huurden weliswaar veel goedkoper, maar dan nog is het een hoop heisa. Ik persoonlijk vind, dat alleen bij colleges en universiteiten een graduation hoort.

Mamut wist er al van; papa heeft een pesthekel aan dit soort dingen en is alleen maar geïnteresseerd wanneer het Mamuts beurt is. Volgens hem zou het ‘s morgens al plaats vinden, hij vertrekt dan al vroeg met wat anderen naar het feest terrein. Paar uurtjes later, telefoontje; we kunnen komen het wordt al meer interressant. Jabou neemt de telefoon over, hoort hem uit en besluit de eerstkomende uren niet te gaan, niet interessant genoeg. We besluiten iets na 12 uur daar naartoe te vertrekken.

Als we aankomen is er al wel veel volk op de been, maar is er nog niets begonnen. Althans, men heeft een poging gedaan, maar de geluidsapparatuur heeft er kennelijk de brui aangegeven. Als ik het programma boekje in handen krijg weet ik al weer genoeg. Het zou afgelopen moeten zijn om 5 uur en uit ervaring weet ik dat het eerder 7 a 8 uur zal zijn. Ik verbijt me 2 uurtjes op een stoeltje onder een afdakje en als ik Mamut en zijn vriendin langs onze stoeltjes zie lopen, besluiten we een foto sessie te doen en ik vertrek met wat andere familieleden, die het ook niet langer meer volhouden

Dit keer neem ik ook nog wat zakjes met bladeren mee naar huis. Er kan thee van worden gezet en het heeft de grappige naam kinkeliba. (in latijn Combrethum micranthum) (het heeft trouwens tal van verschillende namen hier in West-Afrika) Het goedje blijkt een goede uitwerking te hebben op suikerziekte type 2 en mijn vader, die als proef konijn fungeerde, reageert daar goed op. Wat andere mensen met type 2 gaan het nu ook proberen. Een oud buurvrouwtje dat ons kent van 2 verhuizingen terug, gebruikt het in combinatie met bladeren van een andere boom, die in het Wolof nebedai heet (Moringa Olifeira in het latijn) Hierdoor hoeft ze veel minder medicatie te gebruiken.

Groeten Gerrit, Jabou and kids