Tas weer terug

Nou zijn we weer een paar dagen verder, voor de volledigheid; een deel van mijn avonturen zijn ook te volgen vanaf Erik’s blog; http://erikvdh.waarbenjij.nu Dus wat delen die ik hier weg laat, zijn daar dan te lezen. Daarbij blogt ie veel fanatieker dan ik, het is zijn eerste keer hier in Afrika, veel is dan nieuw. Ik heb het idee al veel van hetzelfde ooit gemeld te hebben in het Ubuntu forum de voorgaande keren, vandaar dus.

Eergisteren is gebleken dat het röntgen apparaat van Bijilo weer deels functioneert, er is nu voeding en display, maar helaas; na indrukken van de “fire” knop; is er alleen een eeuwigdurende piep en geen foto. Er is nu contact gezocht met Siemens en daar zou nog wat nuttigs uit kunnen rollen. Ga ik van het weekend wel weer verder mee.

Vanwege dat we de satelliet/ktv/audio installatie van Anna weer aan de praat hebben gekregen (sorry van de AC/DC wake up Erik :-) ) kregen we haar auto en chauffeur mee, om eens naar Lamin Lodge te gaan. Alle voorgaande keren dat ik in Gambia en Senegal (Casamance) was, is er van dit soort (toeristische) dingen nooit veel terecht gekomen. Nu is de locatie wel mooi, maar het gezeur erom heen en het gepush om je toch maar een bootje in te drukken is nou niet mijn (ons, Erik houdt er ook niet van) ding, toeristen wij? Kom nou, wij wonen hier, don’t be funny.

Na weer een nieuwe stunt van mij (ervoor mijn telefoons weten kwijt te spelen, die zijn gelukkig weer terug), het nog eens dunnetjes over gedaan met een blauwe flap bag (=tas). Nergens meer te vinden en er zaten nu net een harddisk met al mijn software en muziek en wat meetinstrumenten in. Volgens ons moest ie ergens in het ziekenhuis achter gebleven zijn. Maar wat bleek; vond ik hem de volgende dag weer terug in een ander kamertje bij Anna. Ik had hem helemaal nooit meegenomen naar het ziekenhuis.

Zo zie je maar weer eens dat ooggetuigen (3 in dit geval incl. mijzelf) verklaringen nou niet direct betrouwbaar zijn. En dat ik veel beter op mijn spulletjes moet gaan letten. Erik noemt wij wel de mazzelpik van de eeuw, normaal zie je die spullen dus never/nooit terug. Op dit moment geef ik Jabou (= mijn vriendin alhier) maar de schuld; er zit teveel van haar in mijn hoofd en dat leidt af natuurlijk :-) )

Gisteren met Mamut (afkorting van Mahmoud), dat Gambiaanse jochie met astma, naar het ziekenhuis geweest in Sanyang. Aly heeft zich bemoeit met de medicijnen en haar man Hans is bezig gegaan met de ademhaling technieken. Die kunnen voorkomen, dat hij in paniek schiet en van daaruit dan crasht. Omdat ik eigenlijk niet kon geloven dat ie maar 18 kilo zou moeten wegen, dat maar eens getest op een weegschaal in het ziekenhuis. Hij weegt inderdaad maar net 20 kilo, het kereltje is dus 8.

In het ziekenhuis lagen nog wat klusjes op ons te wachten, die boortafel van de tandarts stoel was eerst aan de beurt. Erik ging met hun vage Huawei internetdoos aan de slag. Ik trek de besturingskast van de tandarts stoel open en verdikkie, alweer een zekering overbrugt. Er zit een deel schema bij, maar met te weinig details. Toevallig valt mijn oog op de tafel zelf; er hangen ingewanden uit, dat kan nooit goed zijn. Tafel zelf openmaken en inderdaad; Afrika heeft alle pers luchtslangen aangetast, afgescheurd dan wel poreus, dit wordt het hem niet. Als straks Go for Africa binnen is komen rollen, daar maar eens kijken naar vervangende slangen.

Ze hadden nog een standalone computer staan die naar de bibliotheek moest. Het ding had ik zelf vorig jaar geïnstalleerd, dus er zou bijna niets op moeten staan. Nadat de lokale techneut me verzekerd had dat er nog nooit een usb stickie in was gestoken, mijn quarantaine stick er maar eens in gedrukt, pats; virussen!. Was de beste man toch bijna 1000 dalassie kwijt geweest (gelukkig voor hem mag ie niet gokken van zijn ajatollah). Tijd begon nu een beetje te drukken, we moesten nog weer op tijd in Brusubi zijn i.v.m. een etentje, computer komt later aan de beurt. Het kopieer apparaat en de dental books waren wel weer in no-time klaar.

De bush taxi waar we nu in zaten vertrok redelijk op tijd en zoals gewoonlijk wordt er van alles in zo’n vehikel vervoerd. Dit keer had de buurman een kip meegenomen die de onhebbelijke gewoonte had af en toe een uithaal richting mijn been te doen. Ik zat nog te loeren op een vers eitje van het beest, maar dat zat er helaas niet in. We hebben al een paar dagen geen eitje meer bij het ontbijt, vanwege schaarste en ze zijn er natuurlijk wel maar nogal duur.

Dat was het weer even voor nu.