Ridder te voet

Inmiddels heb ik mijn verjaardag achter de rug, nog bedankt voor alle goede wensen. Thuis vier ik hem eigenlijk niet, maar omdat mijn zusje 2 dagen eerder jarig is (nog gefeliciteerd :-) ) sleept zij me altijd mee naar haar party. Maar hier in Gambia vier ik hem wel, zo kan ik ook eens trakteren op lekker eten en zitten er een aantal mensen, die normaal gesproken nooit in een restaurant zouden gaan zitten, gezellig mee te smullen. Er is zelfs een taart in elkaar gezet voor mij.

Een paar jaar terug in Casamance liet ik me ontvallen die dag jarig te zijn; prompt kreeg ik toen kado’s ter waarde van een derde van een normaal maandloon. En dat dan van mensen, die zelf geen verjaardagen vieren en eigenlijk ook het geld daar niet voor kunnen missen. Dus daarom houd ik me altijd ook een beetje op de vlakte met het melden van dit feit.

Vorig jaar op mijn verjaardag, had ik een rare aanval van iets en was ik niet meer in staat om te lopen, en kon tussen het lucht happen door alleen nog wat korte woorden uit stoten. Men wou mij toen direct een ziekenhuisje in proppen, maar omdat ik: 1) eigenwijs was en 2) ik de staat van de ziekenhuizen hier weet 3) ik meende dat het een fenomeen was, dat wel weer voorbij ging, ben ik toen niet gegaan.

Het ging toen gelukkig binnen een half uurtje weg en na een tweede aanval, die een uurtje duurde was het geheel weg. Later terug in Nederland werd vermoed, dat het iets met de milt of alvleesklier van doen zou kunnen hebben. Dus deze 6 April een jaar later....., zat ik samen met Erik en Jabou op een bankje bij een ziekenhuis. Dit keer niet voor mijzelf, maar voor Jabou.

Ze had al een paar keer geklaagd over heftige buikpijn en was een jaar daarvoor in het ziekenhuis in Banjul geweest. Daar was ze geopereerd en had daar 3 weken gelegen. Dat wilde ik nu in ieder geval zien te voorkomen en omdat ik dokter Musa wel vertrouw en Erik al wat voorwerk had gedaan, qua diagnostiek, had ik wel vertrouwen in de afloop. Na consult een setje (dure) medicijnen mee en wat advies om het voedingspatroon danig te wijzigen.

Veel mensen hier hebben, vanwege het eenzijdige eten en de grote tussen pauzes (slechts 2 keer per dag, ‘s morgens bijna niks en pas laat ‘s avonds de hoofdmaaltijd) problemen met hun darmstelsel. Intussen lust ze yoghurt met muesli en probeer ik meer variatie aan te brengen, want het is hier vaak alleen maar iets met rijst, of rijst met iets of een combinatie van die twee. Als ontbijt alleen maar witbrood en veel dingen zijn veel te gepeperd.

Sinds vanochtend ben ik weer ridder te voet, ook de Galoper is nu in de (gelukkig een andere) garage. Zijn linker voorwiel heeft sinds de Casamance een heftig verlangen daar naar terug te willen keren. Het klappert en de wielophanging is niet helemaal jofel, de wiel bouten zitten allemaal wel vast. Als daar niets aan gedaan wordt, zit ik binnenkort, net zoals zovelen hier, naast mijn auto, attaya klaar te maken op mijn komfoortje en hoop ik dat het wiel spontaan terug aan de auto groeit. Je ziet ook veel sporen van remschijven die na het afbreken van een wiel een groef in het asfalt hebben getrokken.
De stuurbekrachtiging is sinds een dag ook vertrokken en zeer interessante geluiden komen vanonder de motorkap.

Op het Gambia College zijn nu een flink deel van de computers in Linux gezet. Men was het zo zat om telkens weer hun spullen te verliezen vanwege virussen etc. dat er nu voor gekozen is om in het geheel maar over te gaan. Dat is dus zonder overgangsperiode en er is slechts 1 dualboot machine met Windos Xp in gebruik, tenminste op de machines, die volgens het nieuwe plan moeten gaan werken. Of alle printers netjes mee gaan doen is nog maar de vraag, maar dat wordt daar waar nodig aangepast.

Een paar mensen is hier erg enthousiast over en met hen moeten we het zien te rooien. Behalve dat Linux tot nu immuun is voor virussen (er zijn er wel wat, maar die zijn er niet in het “wild" ) scheelt het gewoon in het downloaden van de virus definities en andere updates; het internet is hier zo traag, dat ik bijna alle bitjes afzonderlijk met de hand kan tellen. En ik hoef me niet in allerlei bochten te wringen om drivers op zijn plaats te krijgen, het merendeel werkt direct uit de doos.

Volgende week is het de bedoeling om zaken in de Casamance af te werken. Het is tevens de laatste Go for Africa week. Dat betekent dat er nu geen studenten meer in Casamance zitten en dat Dawda en ik het alleen moeten zien te redden.

Groeten Gerrit