Er even tussen uit in Casamance

Het idee lijkt wel bevestigd; de blogjes zullen inderdaad veel minder worden, alhoewel; een flinke lap tekst dit keer ;-) De afgelopen tijd kwam meer neer op werken en weinig uitstapjes. Dit weekend zijn Jabou en ik samen naar Casamance geweest. Voor haar was het de eerste keer buitenland ooit en omdat in Gambia het idee heerst, dat Casamance wel mooi is, met vriendelijke mensen, maar levens gevaarlijk vanwege rebellen, was zij er erg bang voor. Daarbij had ze eerst geen id-kaart, dus die werd onverwijld aangeschaft. Op haar oude stond; cook, op de nieuwe staat business ;-)

Nadat ik diverse malen in Casamance was geweest de afgelopen tijd en ook weer heel was terug gekomen, was ze wel bereid om mee te gaan. Ook al omdat Abene nou niet direct in rebellen gebied ligt. Het grens gebeuren ging heel erg makkelijk, met name het bewaren van alle oude documenten zoals passe avant, scheelt enorm, overschrijven; klaar. Een schrik moment bij de Gambiaanse grens; in wat voor auto ik eigenlijk reed, want waar we in reden leek in de verste verte niet op een Volkswagen golf. Oeps; had ik de verkeerde papieren mee gekregen van Alhagie en dat niet gecontroleerd. Bij controle in het voertuig, bleek de andere set papieren ook aanwezig was, dus konden we verder.

De weg van Diouloulou was dit keer een piste gebeuren; men had alle asfalt tot in Kafountine verwijderd. Elke wagen die ons tegemoet kwam, nam een enorme stofwolk mee en ondanks tijdig dichtdraaien van de raampjes, was alles in de auto in no time bedekt met een laag rode stof.
Jabou had een extra shirtje aangetrokken en een doek voor haar mond om door te ademen. Ik had zo’n doekje niet en na afloop van de rit een raar kuchje ontwikkeld, dat hier in Gambia nog steeds af en toe de kop op steekt.

Casamance is in het algemeen warmer dan Gambia, maar omdat Abene en dan met name het campement “Sindeye” aan zee ligt, is het daar aangenaam en zijn er geen muggen. Dankzij onze lifters; twee meisjes die vanuit school stonden te liften en ook naar Abene moesten, vonden we het campement direct.

Het was een fijn weerzien, ik was al eens eerder geweest en de meeste van de vaste bewoners waren er. Ook Antje en haar moeder waren net een weekje over uit Nederland, voor een verblijf van twee weken. In plaats van een autogarage te bouwen, wat een jaartje geleden de planning was, stonden er nu een stelletje fietsen, allemaal klaar gemaakt door Zacharia.

Ik heb wat pdf boeken met fiets herstel toestanden en bandenplak materiaal voor hem achter gelaten en aan hem gedemonstreerd. Mijn verblijf hier was om eens echt te ontspannen, maar ik kan nou eenmaal niet stilzitten en echt niets doen. Als therapeutische bezigheid heb ik alle koksmessen in het campement geslepen. Mijn messen slijp toolkitje, had ik in Gambia op een aantal messen in diverse keukens al eens uitgeprobeerd.

De zaterdagmorgen van dat weekend in het internetcafé dat Diawara runt in Diouloulou gespendeerd. Ik kon daar niet zoveel doen, alleen wat hardware uitgewisseld en geconstateerd dat een bepaalde fout van de laserprinter door de drum/toner eenheid werd veroorzaakt.

Daarna naar Kafountine om eens rond te kijken, de markt af struinen en kijken of we honing te pakken konden krijgen. Helaas geen honing; het was er wel, maar veel te weinig en veel te duur. Dat wat langs de wegkant wordt aangeboden, is altijd minimaal een liter voor een zeer schappelijk prijsje. De zelfgemaakte confituur wel afgenomen en toen op reden we naar huis... door de rode modder dit keer. Een sproeiauto was de hele straat afgegaan om de stofzooi wat in te dammen. De hele auto zat onder en je bent ineens een stuk gegroeid, vanwege alle vastgekoekte modder onder je sandalen.

Omdat Orange het nodig vond het beltegoed te laten verdwijnen, dat ik nog steeds had toen ik de vorige keer vanuit Casamance Gambia in kwam, konden wij de eerste tijd niet naar het thuis front (Jabou’s compound) bellen. Tegen de middag credit gescoord en een telefoontje gepleegd.
Ik kon direct aan haar merken dat er iets gebeurd was; één van de vrouwen van haar vader was de dag ervoor overleden en ook al begraven, dat gebeurt hier meestal binnen een dag. Ze was eigenlijk niet ziek en ook helemaal niet oud, ergens in de dertig, maar had de complicaties na een geboorte van een tweeling uiteindelijk niet overleefd. Met haar had Jabou, ook al was ze haar moeder niet, een uitstekende band, dus ze was heel erg verdrietig.

In Nederland zouden we waarschijnlijk hals over kop terugreizen, maar dat heeft hier geen zin, tijdens de begrafenis wordt gerouwd en na 40 dagen is er een herdenking voor degenen die er niet bij konden zijn. Op Antjes advies, zijn we maar eens een heel eind gaan lopen naar de dikste boom van Senegal die in Abene staat. De boom heet ook wel de vrouwenboom en is eigenlijk 6 bomen in één, die met elkaar zijn vergroeid, enorm qua stam en qua hoogte. Hier onze gedachten omtrent haar “anty” uitgewisseld en geprobeerd haar te troosten en bij mijzelf gedacht hoe alleen je je wel niet moest voelen zonder je familie in een vreemd land.

Volgende dag teruggereisd naar Gambia, na eerst zoveel mogelijk bestanden te hebben uitgewisseld met de externe harddisk op campement Sindeye. Bij terugkomst in de compound ging ik met één van haar broers mee om haar vader op te zoeken, om mijn medeleven te betuigen, Jabou was intussen naar haar kamertje gegaan. Haar vader was er niet en ik ging naar haar kamertje waar ik haar alleen vond op het bed waar ze stilletjes lag te huilen.

Nu is haar compound één van de drukste die ik meegemaakt heb en is het een in- en uitlopen van allerlei zussen etc. Maar die waren wel even aanwezig, maar deden hun eigen ding en niemand die zich geroepen voelde om haar te troosten. Zoveel verschil lijkt het me dus niet, tussen alleen zitten in een vreemd land, of in je eigen compound. Ik weet ook wel dat men hier heel anders met emoties omgaat als in Nederland, maar het trof me wel.

Op het Gambia College lijken er meer dingen te gaan werken, delen van het netwerk functioneren nu weer en een paar printers zijn eindelijk ook weer door iedereen te benaderen.
Het aantal leraren dat mijn lessen bezoekt is gegroeid, ze komen trouw en hebben vragen waar ik het antwoord soms bij moet zoeken, dus daar ben ik wel blij mee.

Andere dingen slepen zich voort; mijn eigenlijke leslokaal lijkt op een lege duiventil; geen duiven, geen voer, geen ramen en nog steeds geen deur. Het internet is tergend traag of regelmatig weg, ondanks de smak geld die ervoor neer wordt geteld. Deze week een meeting met wat mensen gehad die hier verbetering in zouden moeten aanbrengen, gelukkig is er nog een provider om uit te kiezen, dus heb ik een stok om mee te slaan, mochten ze de zaak nog steeds traineren.

Voor de rest is het een gebrek aan materialen, veel is verouderd of deels defect, een deel is met kunst en vliegwerk weer aan de praat gebracht. Maar vaak zoek ik een simpel ding zoals een krijtje, tape of A4 papier, dat moet je zien te organiseren, vaak is het gewoonweg op, of is er geen geld voor de aanschaf van nieuw.

En wat is dan nieuw; zo heb ik een enorme printer die al 8 maanden op het bureau van de secretaresse stof stond te vergaren, vervangen voor een exact dezelfde die nog “nieuw” in doos stond. Ik kijk eens in de documentatie; ondanks de onberispelijke staat, is het ding al 12 jaar oud! Daardoor is de toner/drum eenheid defect, vanwege tijden niet gebruikt. Omdat de andere door onweer was uit geschakeld, heb ik daar de toner/drum eenheid uitgehaald, zodat de nieuwe het tenminste doet.

Omdat mijn kale hoofd; type babyface met grijns, kennelijk bumsters aan schijnt te trekken, had ik er pas ook weer eentje aan mijn schaduw kleven. Meestal zeer herkenbaar aan hun manier van slijmerig praten, met een praatje om hoe dan ook wat geld of goederen af te troggelen. Als ik toch tijd zat heb en ook een beetje door kan lopen, scheelt het me niet zoveel, kan ik meteen nog wat Wolof testen en eens zien of er nog een origineel verhaal uit komt rollen.

Deze man claimde de tuinman van mijn buurman te zijn, dat kan natuurlijk, maar ik woon er intussen 3 maanden en heb deze tuinman daar nog nooit gezien. Ik zeg; je bedoelt Insa waarschijnlijk? Dat bleek hem inderdaad te zijn en het feit, dat ik hem niet herkend had, was erg spijtig en ook het feest gisteren waar allerlei andere fijne Europeanen waren geweest, om te vieren dat bumster was getrouwd was erg spijtig. Voordat ie om geld kon vragen, want daar gaan al die “bruiloften” om, wist ik dat af te kappen met, dat mijn vriendin en ik alleen maar geld geven op bruiloften, waar we persoonlijk aanwezig zijn op de dag zelf.

Deze bumster wist dat snel te omzeilen door te zeggen dat er geen sprake was van geld, maar dat ze iedereen gevraagd hadden blikjes melkpoeder te geven.... Alsof die geen geld kosten en wat moet je nu met tientallen, zo niet honderden melkblikjes? Intussen was ik het mini super marktje in gelopen met de winkel portemonnee die nu niet echt bol stond van het geld, dat zag de bumster ook en die trok zelf een briefje van 50 dalassi, zodat ik alleen maar 40 hoefde bij te leggen, hetgeen ik beleefd weigerde.

Daarna trok hij zijn pet van zijn hoofd begon enorm te brullen dat ie respect eiste, omdat hij en ik in dezelfde buurt wonen. Toen ik hem er fijntjes op wees, dat mijn buurman helemaal geen Insa heet en het andere huis niet eens bewoond was, kon hij alleen nog maar naar lucht happen en wist niets meer te verzinnen, ik liep weg.

Volgende dag in de mini market kwam de eigenaar zich nota bene verontschuldigen voor het feit de bumster mee gelopen was. Hij had zelfs de politie willen bellen omdat hij deze mensen niet in de buurt wou hebben, maar omdat de bumster zich meteen uit de voeten had gemaakt, had hij er verder geen werk van gemaakt.


Groeten Gerrit