Ziekenhuis

Na een tijdje (noodgedwongen) radiostilte een update. Ik zit dit nl. te typen gezeten op een ziekenhuis bed in het Africmed ziekenhuis. Want nadat ogenschijnlijk alles zijn gangetje leek te gaan en ik niets dacht te kunnen bloggen, hebben we net een nogal heftige week achter de rug. Met veel ziekenhuis gedoe. Het betreft oa. een spoedoperatie van Jabou, in haar buik, we weten inmiddels dat de operatie fatsoenlijk is uitgevoerd en wachten verder af.

Maandagavond, waren we onfortuinlijk genoeg, al in hetzelfde ziekenhuis, omdat Mamut, Jabou's zoontje een acute astma aanval had. Gelukkig kon Erik direct komen en gingen we eerst naar het ziekenhuisje waar hij al vaker was geweest. Het viel ons op dat er daar 's avonds bijna niemand was. De dienstdoende figuur, bleek na navraag een nurse, geen dokter. Op Eriks vraag wat ie dacht te gaan doen, kwam het antwoord, hier laten en vol pompen met zware medicijnen en dan verder afwachten.

“Daar komt niets van in” klonk het resolute antwoord van Erik en na bellen naar een arts in het Africmed, waarvan ik het nummer nog had, zijn we daarnaartoe gegaan. Daar werd ie netjes doorgelicht en gingen we met een klein handjevol medicijnen naar huis, nadat Erik had aangegeven dat dit wel bij zo'n klein kereltje paste qua sterkte. Het viel ons op dat het ziekenhuis ook 's avonds gewoon bezet was. Ik had toen geen idee dat we er zeer binnenkort, weer daar zouden zijn.

Voor wat Mamut betrof ging het verder goed, volgende dag had hij wel een andere aanval van benauwdheid, maar ik had toen wel gemerkt dat dit zo'n typische paniekaanval was. Door hem te kalmeren en Erik's ademhalingstechniek toe te passen op hem, ging het weer goed. Rest van de week was hij klachtenvrij.

De zondag voor dit alles was Jabou naar Banjul geweest om door een arts een intern onderzoek/cq. curettage uit te laten voeren. Een andere arts had haar doorverwezen en zij was na wat rond dwalen en aanvragen bij de betreffende arts uit gekomen. Achteraf bleek deze zich helemaal geen arts mogen noemen, hij was slechts een technician. Door dat vragen naar de juiste persoon, was ze kennelijk bij de klojo locale uitgekomen.

Die navenant hardhandig en slordig te werk ging, veel pijn, geen verdoving en geen nazorg etc. Ze kon maar zo weer naar huis. De dag erna ging het nog wel, maar op dinsdag morgen zakte ze zowat van pijn in elkaar. Op advies van Erik wat medicatie en controles uitgevoerd. Even leek er daarna herstel in te treden. Totdat op woensdag avond alles heel rap veranderde; binnen een half uur, was ze veranderd van opgewekt en vrolijk, in een klappertandend wezen, dat over koude klaagde, maar bij een temperatuur meting iets van 39.5 had.

Weer Erik gebeld en die zat nog op het Africmed, vanwege een ander spoedgeval met 1 van de go for Africa studenten. Africmed is ongeveer 2 km. van de plek waar we wonen vandaan. Mamut bij de buren ondergebracht en na de intake in Africmed, moesten we blijven. Omdat alle bedden bezet waren, de nacht in de X-ray kamer doorgebracht; zij op een brancardje en ik op een stoel.

De hele nacht door werden er antibiotica infusen en andere infusen ingebracht. Omdat men nogal eens een infuusje vergeet te checken, op advies van Erik daar zelf maar strak de hand aan gehouden. Voor je het weet is ie leeg en gaat er lucht mee naar binnen, of is ie vacuüm getrokken, omdat ze hier nog flessen ipv. zakken gebruiken.

Volgende morgen was ze weer iets monterder, maar klaagde ze over pijn in haar hele buik. Na het even aan te hebben gezien, zei de dokter dat ie een buikvlies ontsteking verwachtte en dat er een operatie aan stond te komen. Röntgen foto's laten maken en wachten op het chirurgen team; een echtpaar uit India die dit soort dingen op free-lance basis doet.

Het echtpaar, nogal klein van stuk, kwam in de middag aan. Na controle van de X-ray en een simpele test (die Erik ook als betrouwbaar zijnde aangaf) was de kans op een blindedarm ontsteking/buikvlies ontsteking heel erg groot; er was eigenlijk geen optie; opereren en wel meteen.

Meteen, dat is hier in Gambia nooit meteen; ik moest bloed zien te regelen, anders ging het niet eens door. En ik kon op een drafje naar het geldwisselkantoor, want de de operatie wordt van tevoren betaald anders, idem. En ondanks dat Metsje aan de arts gevraagd had local tarief te rekenen, viel de rekening nogal fors uit; 25000 Dalassi, ongeveer 550 euro. Voor Europese begrippen een schijntje, maar voor mij betekent het een hele hap uit mijn budget en zal ik misschien wat weken/maanden eerder naar huis moeten. Want dit is nog excl. het verblijf in het ziekenhuis zelf. Genoeg gemiep over geld; het moet toch betaald, de artsen kwamen zeer kundig over en er is geen ander goed alternatief, daarbij zou ik mijn Jabou voor geen geld willen missen natuurlijk.

Komen we terug op de spoedige aanlevering van bloed, 2 broers van Jabou hadden 6 jaar geleden tijdens een toenmalige operatie in Banjul ook al als donor dienst gedaan en stonden er nu weer. Maar ja protocollen moeten gevolgd, neemt tijd. Ik moet een taxi regelen want; het kan alleen in Banjul worden afgenomen?? Gelukkig kon Lamino direct komen en zijn we naar Banjul gescheurd, zijn auto is tenminste betrouwbaar en in staat om snelheid te maken.

We komen in het grote ziekenhuis en gaan/moeten op zoek naar de figuur die bloed afneemt; nergens te zien. Overal rond roepen, na 10 minuten komt ie aankakken. Net voordat ie wil beginnen, gaat zijn telefoon, staat ie verdorie daar weer tijd aan te verspillen. Daarna, cross testing; dat hoeft niet; het is bekend dat zij al bloed hebben afgestaan indertijd; nee wat moet dat moet rules are rules. Hebben we alles achter de rug en willen we net de poort uitlopen,worden we terug gefloten; waar is onze receipt. Nergens natuurlijk, want; 1, die is ons nooit gegeven en 2, alsof we ons eigen bloed willen stelen. Weer dat gedoe, weer 5 minuten verknoeid. Met een nog hogere snelheid en nog meer invoeg acties van Lamino weer terug; we kunnen van start.

Tijdens de operatie ben ik het ziekenhuisje maar even ontvlucht, ik was al 36 uur in de weer met van alles tegelijk en er was mij verteld dat het minstens anderhalf uur zou duren. Enfin ik was duidelijk op tijd weer terug, men was nog bezig. Na 3 uur wachten, de uitslag: operatie geslaagd en ik kreeg uitleg van de arts. Hij had een gezwel ter grootte van een oliebol uit haar buik gehaald en tevens verklevingen van de darmen verholpen. Hij verwachtte dat dit alles het gevolg was van die eerdere operatie 6 jaar geleden in Banjul en hij vond het een zeer “sloppy job”. Het aangeleverde bloed was niet nodig geweest, kan een andere broeder of zuster mooi gebruik van maken, nioka boka (for us to share) zullen we maar zeggen.

We hebben een soort van geluk bij een ongeluk, door het onjuiste gemanoeuvreer van de klojo locale was dit nu ontstoken geraakt. Was dit op een tijdstip gebeurt dat Erik of ik niet in het land waren, dan was ze waarschijnlijk hier aan overleden; niemand heeft hier domweg zoveel geld voor over. Zelfs de familie vroeg me haar ergens naartoe te verhuizen ivm. in hun ogen dat enorme bedrag. Zelfs tijdens het regelen van vervoer naar Banjul voor de bloed afname, ging 1 van de broers nog over de rooie vanwege het evt. te besteden geld voor een towntrip (in dit geval 150 dalassi). Ik moest hem echt toespreken, dat het niet om geld ging maar om tijd en dat ie mee moest werken.

Op dit moment lijkt alles in orde en ben ik voorzichtig blij en hoop dat er geen complicaties bijkomen in wat voor vorm dan ook, het blijft Afrika natuurlijk. Ga ik zo maar eens douchen en proberen wat uurtjes te slapen, mijn vorige record van 48 uur niet slapen is ditmaal helaas gebroken.

Groeten Gerrit