Plof, plof en nog meer ploffen

Eergisteren de container in gedoken om te kijken waar het setje computers is gebleven dat we willen gebruiken voor het internetcafe in Zichuinchor. We hebben er 9 terug, 2 zitten kennelijk al ergens anders, we zullen dus 2 clienten moeten remasteren, gelukkig is de server er wel. Een paar dozen met kabels hebben we nog niet kunnen lokaliseren.

Eenmaal thuis, mijn spiksplinter nieuwe lader maar eens uitgeprobeerd op een setje van vier C-cellen. Ik was het ding al min of meer vergeten, toen er 2 studenten aan kwamen, waarvan Tom werd geholpen door Erik. Een paar keer meende ik iets te horen, ik ging eens buiten kijken; nee, niemand aan de deur, na een tweede keer maar eens in keuken kijken; nee ook niets. Na een derde keer, mijn slaapkamer ingelopen. Wat bleek, mijn hagelnieuwe lader was de nieuwe C-cellen aan het decimeren, van 3 droop een zilvergrijze smurrie er al uit.

Ik nam de lader mee om het trieste resultaat aan Pieter te laten zien, "voelt best wel warm aan" zei die. Ik had nog maar net het klepje weer dicht gedaan; plof knalde de laatste er ook uit. Verdikkie net nieuw aangeschaft, wel garantie, maar ik ga echt niet terug met dat ding. Van een andere probeer ik nu de printplaat te hergebruiken op de klemmen set van deze.

Gisteren was ons team gesplitst; Erik deed zijn ding in Tanji en ik was bezig op het Gambia College. Ik was ondanks het bushtaxi gebeuren ruim op tijd, heb overal mee lopen kleppen en een uur na afgesproken tijd was degene er ook die me verder moest helpen. Bleek haar account gehacked en werd er van daaruit een rare Nigeriaanse scam verzonden. Via een achterdeurtje heb ik haar account kunnen redden. Daarna wat hardware weer gangbaar gemaakt en dat wat niet ging, duidelijk gemerkt met een dikke rode stift. Het hele college is zo’n beetje besmet met virussen en van backuppen heeft men ook geen kaas gegeten. Voor de komende periode moet daar een actie plan voor in werking treden.

Zaterdagmorgen hebben wij Mamut een extra demonstratie met de medicatie en de inhaler gegeven. Ik had nog een filmpje toegesneden op Afrika (dus ook met mensen in zijn kleur) meegenomen. Erik is met hem aan de slag gegaan om de juiste ademhaling techniek aan te leren.
Hij lijkt er wat beter in te zitten en moeder snapt ook ongeveer de bedoeling. Binnenkort krijgt hij herhaal sessies. En een nieuwe bal, ‘t is wel mijn laatste, maar een oom heeft de andere die ik hem had gegeven lek getrapt (geijkte excuus kreet; sorry alma halis; sorry, maar je weet dat ik geen geld heb)

Diezelfde dag het bed wezen regelen, het moet nog gebouwd worden, maar dan past de al aanwezige matras ook netjes en is er een soort van kastjes meubeltje achteraan bij aan geknutseld. Ik wil er ook nog een soort van kluisje bij in gebouwd, daar kunnen de waardevolle spullen (oa. de inhaler) in weggeborgen, de compound waar ze woont is één van drukste die ik ooit gezien heb en allerlei mensen halen op hun beurt haar spullen weg.

Dat was het even voor nu, sommige dingen voelen al een beetje als een sleur aan, alweer zit je in een houtje-touwtje bushtaxi gedeeld met kippen/vissen/.......(vul een dier in). Af en toe wordt die sleur ruw verbroken, iemand slaat een auto deur dicht met mijn vingers er tussen. Gelukkig hangt die deur zo wrakkig in de deurstijl dat ik geen noemenswaardige schade heb opgelopen.
Het wordt langzamerhand wat warmer, maar genoeg drinken en niet op het heetst van de dag enorm zitten beulen scheelt een jas,( waarin ze hier soms nog steeds lopen; ze hebben het ondanks de hitte nog steeds koud.)

Groeten Gerrit