Slechts één been

Laatst zat ik in een gelli-gelli (bush taxi) voornamelijk om wat centen uit te sparen, omdat het soms een factor 50 scheelt met een gewone taxi. Zelf rijden is nog duurder. Er zijn wat kleine nadeeltjes; je moet wachten tot het ding is gevuld met mensen en je stopt soms om de 10 meter.
En je zit als sardientjes in een rammelend blik, laatst reed Metsje (de dame waar we bij in wonen) met een gelli-gelli die een wat diepere kuil nam; prompt viel de schuifdeur op straat. Soms moet je mee helpen drukken als ie niet meer wil starten. Bij de koektrommeltjes waar de motor in het midden zit, moet je dat bankje vooraan zien te mijden, de omgeving wordt zo heet, dat je voordat je het weet wordt omringd door de geur van een goed werkende banden fabriek; je sandaaltjes worden namelijk gefrituurd aan je voeten.

Voordeel is wel dat je wat aanspraak hebt, als je dat wilt en je een beetje van je af kan kijken. In het gewone verkeer moet je ogen voor en achter hebben als je zelf rijdt; het is een beetje als op de kermis, botsautootje spelen zonder echt te willen botsen. Ik heb met onze auto al heel wat uitwijk manoeuvres en andere niet gewenste acties uit moeten halen om of een ongelukje te vermijden of om ergens te komen waar je eigenlijk niet goed kan afslaan. Vanuit die gelli-gelli zag ik op een gegeven moment een fietser, die best wel een flinke snelheid had. Mijn aandacht werd getrokken door de kruk die hij aan die fiets had vast gesjord en toen we hem passeerden, zag ik waarom hij er de snelheid in hield; hij had maar één been.

Nu lig je in een West-Afrikaanse samenleving, als je gehandicapt bent, er al snel uit op sociaal niveau. Mij valt op, dat deze mensen veel beter gemotiveerd zijn om iets te maken van hun leven. Is ook wel logisch; ze zijn gewend om hun eigen ding zoveel mogelijk te doen, slechts weinig mensen die hun helpen. Je ziet ze ook wel bezig met zaken, waarvan je in eerste instantie zou denken, tjonge zelfs mij, zou dat als “gezond” persoon niet snel lukken. Vaak weten deze mensen haarfijn hun grenzen en bewegen zich daarin tot het maximaal haalbare. Vandaar dat ik, mocht ik ze tegenkomen in mijn it/educatie-wereldje, graag zaken met hun zou willen doen. Het stempel “zielig” is hier zeker niet op zijn plaats, men wil gewoon meedoen.

Voor mij persoonlijk heeft het woord zielig trouwens een negatieve lading. Ik vind evt. beesten in erbarmelijke omstandigheden (heb je hier best wel veel) zielig en mensen die om wat voor reden niets voor een ander over hebben zijn, wat mij betreft ook zielig. De anderen, daar kun je medelijden mee hebben, of zoals in dit geval van die fietser, respect.

Je ziet, ik dacht even niets te melden te hebben en zo heb je twee blogjes op één dag maar dit schoot me nog te binnen en moest ik even kwijt.

Groeten Gerrit