Onwetendheid

Omdat de regentijd steeds meer op de loer ligt, proberen veel mensen hun toko waterdicht te maken. Jabou’s hokje (ik kan het niet mooier maken dan het is) is een benauwde plek die ook nog eens lekt op sommige plaatsen. Het eerste wat ik afgelopen weekend gedaan heb, is een ventilator aanschaffen, in dit geval een deugdelijk fors staand exemplaar, dat in delen ook nog eens als tafelmodel dienst kan doen. Een nette plafond ventilator is hier niet aan de orde; het ding hangt dan te laag en zou zonder meer het metalen dakje meenemen in zijn val naar beneden.

De zaakjes waar je dit soort spullen koopt, zitten allemaal aan Karaiba Avenue en omdat ik al heel vaak mijn neus daar had laten zien en deels had meegeholpen wat zaken in elkaar te steken, kregen we een leuke korting. Ik heb na wat speurwerk, siliconen kit ontdekt, met bijbehorende ‘gun’, daar ga ik een ander weekend wel mee aan de slag.

Ik ben nog een beetje aan het prutsen op de compound, komt Jabou met een baby aanzetten van net 3 weken, ik was indertijd nog met het hele spul naar het ziekenhuis geweest, voor de bevalling. Het schoonzusje is amper 18 en het is haar eerste kindje. Ze had tegen bijna niemand gezegd, dat ie al diverse weken (ik kon het bijna niet geloven) geen ontlasting had gehad. Zelfs Jabou wist het niet, ze was toevallig haar kamertje binnengelopen en vond haar in tranen met de melding, dat de baby achteruit ging.

Ze was 3 dagen daarvoor wel naar een pharmacy geweest, maar dat niets geholpen; natuurlijk was er weer een antibioticum voorgeschreven en een vaag flesje; model kwakzalver met dito wervende teksten op het etiket. Een anty die om raad was gevraagd, had nogal laconiek gereageerd; het kind probeert een beetje fors lichaam te kweken; niets aan de hand, gewoon even afwachten. Pure nonsens natuurlijk, maar je ziet het hier zo vaak, gebrek aan geld en de totale onwetendheid, maakt dat ze kinderen niet, of veel te laat inleveren in een ziekenhuis. Bij te laat inleveren, kost het alsnog een smak geld en desondanks sterft zo’n kind dan. (Hetzelfde gebeurt overigens ook vaak bij volwassenen die ziek zijn.

Omdat er erg dichtbij een kundige arts te vinden was, zijn we daar naar een privékliniek gegaan. Dat is relatief kostbaar, ook voor mij, want het geld dat ik intussen met wat klusjes heb verdiend, is grotendeels aan allerlei medicijnen en ziekenhuis bezoekjes weer op gegaan. Maar voor een paar euro’s hebben we een deugdelijk advies en wat medicijnen, die na toediening meteen hun werk deden; op de terugweg naar de compound rook onze auto nog iets onfrisser als daarvoor.

De arts vertelde dat, als er slechts nog 1 of 2 dagen langer was gewacht, het kereltje zou zijn overleden. Bij terugkomst werd Jabou’s vader ook ingelicht, zelfs die was niet op de hoogte van wat er allemaal op de compound gebeurde. De compound is heel erg druk, iedereen loopt overal binnen, ook zonder ‘qong qong‘ (=klop klop) te roepen, maar intussen leven ze wat andere dingen aan gaat, weer compleet langs elkaar heen. De anty werd nog even opgezocht door hem, om haar te vertellen, niet meer van die onzin te verkopen, want dat het niet normaal was, om zoveel weken geen ontlasting te hebben, was hem wel meteen duidelijk.

Op het Gambia College heeft de provider na een driekwart dag te hebben zitten prutsen, eindelijk iets aan de snelheid gedaan, na wat metingen lijkt het er nu een beetje op. We hebben dat meteen uitgeprobeerd, door alle noodzakelijke pakketten voor een leraar binnen te halen en te installeren, nu staat zijn desktopje in het Arabisch en is ie als een kind zo blij met de hele zaak.

Hij is één van de leraren die trouw het klasje bezoekt, hij heeft eigenlijk niet zoveel met computers, maar de dingen die hem belangrijk lijken, worden altijd nauwgezet tot in den treure aangevraagd en uit getest. Een aantal leraren is van nature handig met het hele systeem, terwijl anderen alleen wat applicaties of truukjes interessant vinden. Bij mijn pogingen om hen te testen; maak ik allerlei machines onklaar en verwacht dat ze het weer recht trekken, dan zie je dat ze meestal samen tot een oplossing komen.

De auto is intussen weer wat verder opgetuigd; nette zelf geschilderde -net echte- geel/zwarte NL kenteken platen. Die waren nodig, want de vorige doe-het-zelf-set (weliswaar in grijs/zwart), die ik toch ook al heel mooi vond, waren aanleiding voor een pittig gesprek met een mannetje bij een road block; Via, via heb ik een ruitenwisser motor gescoord en intussen werkend geïnstalleerd, nu alleen het wiperblad fixeren, want dat is vanwege vermoeidheid verschijnselen in het kunststof, half tussen motorkap en ruit naar beneden gedwarreld.

Ik dacht dat ik nu alle soorten van verkeerschaos/getoeter/ aso rijgedrag en hinderlijk geknipper met alles waar maar een lampje aan hangt, wel had meegemaakt, maar het schijnt hier altijd wel erger te kunnen. Zo was er met mij afgesproken, dat ik iemand op zou pikken op de Brikama Craftmarket, vlakbij het College om iets van 7 uur, net na het geven van mijn lessen. Ik bel nog even en zeg dat ik nu vertrek om haar op te pikken en dat ik binnen een halve minuut daar ben.

Ik pik nog wat andere mensen mee en sta vervolgens iets van 20 minuten te wachten, te bellen, ze heeft kennelijk geen bereik of zo en ik besluit ten langen leste maar te gaan. Wordt ik halverwege toch door haar gebeld, waar ik toch blijf. Na wat heen en weer gepraat, blijkt dat er verdikkie een tweede Craftmarket in Brikama is, terwijl ze wist dat ik die nooit in een halve minuut kan bereiken vanuit de College, deze ligt namelijk een eindje rijden inside, ik weet zelfs niet waar.

Nieuwe afspraak; ze gaat voor het politie bureau, dat daar ook is, staan wachten en ik heb geluk dat één van de nieuwe set lifters die ik meeneem, wel mee wil rijden naar die market. Daar aangekomen; geen dame te zien, beetje rondlopen, bellen, bellen en nog eens bellen; niets.

Word ik door een ander nummer gebeld dan het hare; met een geleende telefoon zegt ze; de accu is dood van haar telefoon en ik hoef me niet meer druk te maken, want ze gaat net in een bush taxi zitten.Wederom verdikkie, rij ik dat hele eind terug, ben ik er eindelijk gaat de dame (nee niet mijn vriendin) een eigen soort van oplossing creëren. Van degene die mij naar de CraftMarket geloodst heeft, hoor ik dat het slechts 200 meter de hoek om is, waar de Brikama garage zou moeten zijn.

Ik rij daar naar toe en kom met de grootste moeite daar binnen op een soort van plein en pik de dame op. Ik zit helemaal shock en klem tussen al die taxi’s, die geheel hun eigen ding doen. Zoals; op hun gemakkie passagiers erin proppen, terwijl ze twee uitrij stroken blokkeren. Of die uitrij stroken ineens als inrij stroken gaan benutten, ik kom hier nooit meer weg lijkt het wel.

Dan is er ineens wat hulp vanuit onverwachte hoek, een politie agent die iets tegen een bepaalde bushtaxi lijkt te hebben, mijn onooglijke doosje had ie kennelijk over het hoofd gezien. Al toeterend en flitsend me in het ontstane gat gewurmd en uiteindelijk weer op weg naar huis. Uitleggen aan de dame dat ze op meerdere fronten aan het miskleunen is, zit er niet in, waarschijnlijk krijg ik wel weer met een andere variant in deze, te maken in de toekomst.

Groeten Gerrit