Ma bejn/ Me sally/ Bang; in 3 talen; Ik wil niet

De laatste weken was het allemaal wat drukker en meer een aaneenrijging van incidenten en akkefietjes. Achterin dezelfde week dat de auto niet wilde starten, gebeurde er natuurlijk weer iets en ditmaal de grootste panne tot nu toe. Ik rijd net goed en wel bij het College vandaan, valt zonder bijzondere waarschuwing vooraf, een deel van de aandrijving op straat. Gelukkig rijd ik daar niet hard, een gangetje of 40/50, maar het kabaal en gebonk is er niet minder om.

De auto aan de kant gezet en eronder gekeken; het deel wat de 4-wd aandrijft en de cardanas vormen geen deel meer van auto en liggen op straat. Een tiental meter asfalt vertoont flinke deuken en ik vind daar nog wat spullen. Gauw Fabakary gebeld en die is er al snel, hij concludeert, dat er intern een 3-tal bouten compleet missen en dat die ene waarop alles nog hing, nu uiteindelijk gebroken was. Geluk bij een ongeluk; het is tenminste aantoonbaar niet mijn schuld, maar wel erg balen. Fa denkt het binnen een dag weer in orde te hebben, ik denk van niet.
(veel later moet ik iets van 15000 Dalassi voorschieten, er blijkt toch een andere bak in te moeten)

Enfin, auto weggesleept en ik krijg een andere van hem te leen. Na een hotsend, stotterend, afslaand rondje van 2 kilometer, het ding weer op Fa’s erf geparkeerd; brandstofpomp is wel heel erg gaar, hij besluit me maar af te zetten in Brusubi. Lamin onze vaste vriend/taxi chaufeur/regelneef, geeft me zonder verpinken zijn reserve groene taxi, een zeer genereus gebaar.

De volgende dag rijden we naar het College en aangezien we altijd College studenten en anderen een lift geven, doen we dat nu ook. Maar omdat ik nu taxi rijd, zeggen we voor de grap, geen nio ko boka ( Wolof voor; we delen het of, graag gedaan) meer, maar we rekenen nu een towntrip (groene toeristen taxis doen per definitie alleen maar towntrips en zijn veel duurder dan hun geel/groene collega’s). Ze lachen zich een kriek.

De diverse politie postjes vinden het allemaal wat minder lachwekkend. Na wat aanhoudingen blijkt, dat je zonder clearance niet zomaar met een taxi mag rijden. Ik geef aan, dat we naar Brikama moeten voor het College, om het daar meteen maar uit te laten zoeken door de traffic police. Voor deze keer mag ik gaan, maar men wil een clearance zien.
* zie volgende blog tussen de sterretjes*

Omdat Metsje haar aangifte vanwege een gestolen laptop (aantal maanden geleden gestolen) nog moest afhandelen en ze de laatste tijd de wereld rond strompelt met een kapotte grote teen, ging ik nu als taxi chaufeur mee naar het bureau in Brikama.

Het duurde allemaal nogal, stroomuitval, mannetje van de andere handtekening komt morgen pas etc. Ik besluit bij het traffic kantoortje eens precies te vragen, hoe dat nu zit met die taxi. Het blijkt dat ik er zonder meer mee mag rijden en hij geeft mij een handgeschreven verklaring mee, met een zooi stempels, zijn handtekening en zijn telefoon nummer.

Eindelijk zijn we geslaagd; we hebben een appartementje, dat ik ondanks alle financiële tegenvallers, toch nog kan bekostigen. Weliswaar voor 1 jaar en niet voor 2, maar dat zien we dan wel weer. Het is spiksplinternieuw en er moet nog binnen 3 dagen van alles worden afgewerkt. Het is groot genoeg, zit op de bovenste (derde) etage. Ennnn, mijn naaste buurman is het politie bureau in Brusubi, dat maakt het verblijf allicht wat veiliger.

Een soort van volkstuin ligt er tegenover, dus goedkope verse groenten. De school voor Mamut ligt op loopafstand en het appartement zit aan de doorgaande weg. Ik doe een aanbetaling en we wachten op bericht van oplevering. De landlord blijkt, na het noemen van zijn naam tegenover wat vrienden en kennissen, een bekende, betrouwbare man. Toch wil ik het huurcontract volgens de regels der kunst afwikkelen, dus inclusief 2 getuigen erbij etc.

De laatste 4 dagen vertrekken Jabou en ik naar Tumani Tenda, omdat Harriët, die daar woont en de school daar begeleidt, een aantal computers gedoneerd heeft gekregen. Het is iets verder rijden en ligt op de south-bank aan een rivier. We pikken bij Yundum nog iemand op, Edmond, die iets richting ict studeert en graag wil assisteren.

Daar aangekomen, meteen iets uitgepakt, ingesteld en gedemonstreerd. Een monster stortbui veegt in één keer het hele plein leeg en omdat alleen de toegangspoort de enige afvoer vormt, krijg je daar van die zuig gaten in het zand. Harriëts auto die er staat, bleef gelukkig op zijn plaats, maar staat dan alleen nog op wat verhoginkjes waar de wielen zich bevinden, de rest is weggespoeld. De auto daar weggedrukt en lekker gegeten in de compound van haar. Overnachten in de school zelf, in een 2-kamer soort van hok.

Het is er benauwd warm; golfplaten dak van blik met niets ertussen, het straalt warmte af en is ook nog eens deels lek, gelukkig niet in de kamer waar het bed staat. Ahum bed, midden in de nacht zakken we zonder waarschuwing en zonder inspanningen van ons, er deels doorheen.

Oorzaak; te weinig dwarsliggers (tenminste onder de matras ;-) ) en te veel karton als ondergrond. Daarna gaat het weer regenen en vanwege dat blikken dak, kun je elkaar niet eens verstaan. Het aantal muskieten is een veelvoud van die in Brusubi, het toilet is een aantal stenen met emmer waar weer een gat in zit boven een septic tank, douchen met de bucket shower. Kortom, ik vind het wel leuk, maar ik kan aan Jabou merken dat ze het nou niet direct geweldig vind.

De sfeer is wel erg goed en de mensen zijn erg prettig in de omgang en bescheiden. Persoonlijk vind ik het ook altijd leuk om te kijken hoever je komt als er bijna niets is. Stroom wordt zelf opgewekt met panelen, forse accu’s en een inverter/charger. In Harriëts compound hangt een oude Apc Ups (bedoeld voor computers backup spanning) die lichtelijk is omgebouwd en aan een aantal accu’s hangt; het werkt al jaren en blijkt voldoende te zijn.

Volgende dag voornamelijk alle computers klaargemaakt, wat leraren geïnstrueerd en Edmond daar waar hij kon, laten assisteren. Hij is tot op heden, degene die het snelst dingen oppikt en daarna direct weet toe te passen. Hij had nog nooit van Linux gehoord, maar was direct verkocht en ik heb hem alle documentatie en boeken etc. achtergelaten.

Halverwege de dag waren we allemaal een beetje gaar en zijn Edmond, Jabou en ik de omgeving gaan verkennen. Die bestaat voornamelijk uit dorpje, grote gezamenlijke tuin, een lodge aan de rivier, de rivier zelf natuurlijk en aanzienlijk meer begroeiing dan aan de kust. We hebben allerlei eetbare dingen gescoord/ verzameld; mango’s en kabba, zure melk en natuurlijk weer lem (honing) lekker donker en niet verdund.

Met behulp van wat afgedankte computer materialen, voornamelijk de behuizingen vanwege de metalen platen en wat toetsenborden, het bed weer wat opgekalefaterd. Edmond kwam niet meer bij, toen hij het eindresultaat zag. Even later kwam ie met voldoende dwarsliggers aanzetten, hij mompelde wat over; wonen die mensen (de leraren) in de bush, zijn ze niet eens in staat om hout te vinden.

Isatou, die eigenlijk het bed benut als er geen gasten zijn, was erg verguld met het eindresultaat. Omdat alles nu liep, hebben we wat mooie calc sheets gemaakt, waarin al hun klas totalen en gemiddelden uit kwamen rollen. Meteen kwamen er wat optel foutjes aan het licht, voor de komende semesters hebben ze nu meteen ook wat templates.

Op zondagmorgen weer terug naar Brusubi, we hadden haast, want wij moesten naar de jaarlijkse picnic van het College in Sanyang zijn en Harriët had haar eigen besognes inzake afspraken. De hele weg zit het tegen; langzaam verkeer, langzame koeien. In Busumbala het summum; een vrachtwagen is kennelijk getript over een bananenschil en ligt pontificaal op zijn spiegel, met alle goederen verspreid in de berm. Het ding zelf ligt zelf gek genoeg niet in die berm, hij moet dus midden op weg pardoes zijn omgevallen??

Enfin, hij ligt op onze weghelft en na druk toeterwerk, wringen we ons er langs, om vervolgens na 50 meter de volgende gestrande vrachtwagen te ontmoeten, ook op onze weghelft. Op iets van 100 meter daar weer vandaan, weer eentje, het begint epidemische vormen aan te nemen. Toch nog op tijd komen we aan in Brusubi.

Daar blijkt het ook best wel warm te zijn geweest, vooral in de geparkeerde taxi, de gevaren driehoek die op de hoedenplank lag, is een verwrongen massa plastic, waar nog een kronkelig vingertje uitsteekt. De picnic straks in Sanyang lijkt me een beetje sjieke vertoning, daar wil ik wat netter voor de dag komen. Ik duik de kast in en vind een broek die ik nog nooit heb gedragen, het kaartje snij ik eraf. Ik herinner me dat ding ergens in Banjul, samen met een andere heb gehaald, voor brand weinig. Na tien minuten erin rondgelopen te hebben, zak ik iets door mijn knieën en jawel; de broekspijp scheurt van onder tot boven open. Na inspectie; niet eens op de naad, na iets subtiel testen met duim en wijsvinger; kwaliteit van een slecht soort papier, kortom laatste keer broeken halen hier, dat doe ik wel weer in Nederland.

Bijna in Sanyang stoppen voor een politie postje en ik laat de clearance zien, die na wat heen en weer praten wordt geaccepteerd. Ik kom onder zijn afdakje en merk op tegen hem, dat ik kennelijk net te laat ben voor de attaya, ja kennelijk, wat jammer. Wat merknamen en kwaliteiten worden uitgewisseld. Na de gezellige picknick, attaya opgehaald in het winkeltje daar op de hoek, merk: zemzem. Terwijl ik dit uit tik, kunnen we niet anders concluderen, dat het inderdaad de beste attaya tot op heden is.

Groeten Gerrit