Welkom terug
Blijf op de hoogte en volg Gerrit
15 Maart 2013 | Gambia, Sanchaba
Goed, ik ben intussen stiekem al een dikke week in Gambia, maar was domweg niet in de gelegenheid iets te posten. Mede omdat ik thuis nog steeds geen internet op mijn dongle heb, maar daar wordt nog aangewerkt. (Het nieuw in Nederland aangeschafte klungeltje, blijkt domweg uit te vallen; defect dus)
Tussendoor is er veel te regelen en zijn er ziekte gevallen, zoals een beroerte (gelukkig niet fataal, maar wel ernstig) van Jabou's vader. Na een afwezigheid van 7 maanden eindelijk mijn Jabou weer in mijn armen kunnen sluiten. We hadden alleen maar telefonisch contact, want iemand had haar skype mogelijkheid om zeep geholpen. Lange tijd, maar ja, ook in Nederland is het voor mij erg moeilijk om nog voldoende geld te genereren. Enfin we hebben het gered, een soort van zeemanshuwelijk.
Thuis dus, dat is ditmaal niet in Brusubi het huis dat ik het laatst had gehuurd. Vanwege enorme lekkage (ondanks dat het een hagelnieuw appartement was) en het smoesje van de huisbaas dat het veel te gevaarlijk zou zijn voor de kleine Ibufar, die ook bij ons inwoont, moesten we verkassen. Ik zeg we, maar het betrof Jabou en de kinderen natuurlijk. Ik zat toen net een weekje in Nederland. De transfer ging toen zonder verlies van geld of ander gemier daarover.
Ze woonden toen een tijdje in Kololi, totdat daar de maat vol was en Jabou, samen met andere huurders van de andere compounds, de huisbaas voor de rechter hebben gebracht. Daar kregen we gelijk, werd ons restant aan geld terug gegeven en werd er weer verhuisd. Ik blijk nu dus in Sanchaba te wonen in een redelijke woning, redelijk naar Gambiaanse normen dan wel te verstaan. Maar het is ruim, in een rustige buurt (wel vlak naast een grote moskee) lijkt wel veilig (toch zou ik wel kunnen inbreken in mijn eigen toko) hebben we een watchman; een aardige oude baas, die zegt dat we niets te vrezen hebben.
Want hij staat bekend als de madman en in ieder geval weet de lokale jeugd dat ze niet op het erf moeten komen. Kleine demonstratie; snotjochie klimt toch over de muur, heeft de watchman niet gezien en krijgt meteen een knal aan zijn hoofd en de melding dat ie naar huis moet en aan zijn moeder moet gaan vertellen dat ie een oplawaai heeft gekregen.
De container van Go for Africa was al aangekomen en is op op dinsdag grotendeels uitgepakt. Dawda had een klein vrachtwagentje gehuurd voor de hele dag en mijn spullen en de spullen voor het Gambia College werden daarin vervoerd. Natuurlijk was er weer gedoe over geld, we waren kennelijk de chauffeur zijn tijd aan het verknoeien. Terwijl we dat ding toch echt wel voor de hele dag hadden gehuurd en tijd, meestal wordt onze tijd verknoeid. Na wat bakkeleien en voet bij stuk houden (dat re-charchen achteraf, begint me echt mijlenver de keel uit te hangen) hier geen woorden en geen geld meer aan weten te spenderen.
Het valt me op dat het dit jaar wel erger lijkt geworden, over de kleinste zaken, schijnt wel te moeten gepraat over meer geld dan vooraf afgesproken. Komt volgens mij ook omdat alles veel duurder uitpakt. Voor ons westerlingen valt het dan nog wel mee (niet als je er voor langere tijd gaat wonen overigens) maar de lokale mensen hebben erg veel moeite om de eindjes aan elkaar te knopen.
Op het Gambia College de spullen uitgepakt en even snel mijn neus bij wat mensen laten zien, men was erg blij me weer terug te zien en ik ook wel. Straks ga ik hier weer voor meerdere maanden aan de slag met de nieuwe remasteringen en 2 andere e-learning pakketten, met als doel moodle op te gaan zetten, als alles meezit. Zit dat tegen, dan kan met de basic e-learning die ik nu introduceer, in ieder geval verder worden gegaan, waarin ze hun eigen dingen in kunnen brengen. Ik heb al een associatie spel gemaakt met Gambiaanse beesten en de Engelstalige benamingen (kan ook net zo makkelijk ook in Wolof of Fula, Mandinka, vul maar in)
In plaats van in een ”eigen” auto rijd ik flinke einden op een net aangeschafte en door mijzelf geassembleerde Batavus fiets. Een damesfiets, want ik dacht praktisch te wezen en zo zou Jabou er ook nog mooi mee uit de voeten kunnen, dat dacht ik. Maar er rijden helemaal geen dames hier in Gambia op fietsen, want dat is slecht voor eventueel net inwendig aanwezige zijnde baby's dan wel slecht voor de aanmaak van diezelfde baby's. Vandaar dat er hier zoveel van rond lopen/kruipen en er bij ons in Nederland praktisch geen baby te bekennen is. Gek genoeg hoor je niets over gehots en gebots in de bushtaxis met minstens net zulke desastreuze gevolgen ;-)
Donderdag de hele dag in het Sanyang health centre geweest. Vanwege een opgelopen voedsel vergiftiging, flink overgeven en koorts en zweet aanvallen van de paar dagen daarvoor, was ik van plan om in ieder langzaam maar zeker aan de tandarts stoel te gaan beginnen. Dat bleek iets anders te gaan worden, de net nieuw ingebrachte rolstoel, waar Hans en Aly zo hun best voor hadden gedaan en ook terdege hadden getest, bleek ineens niet meer links dan wel rechts te kunnen draaien. Het ding gaf een storingscode aan, die volgens het boekje iets met de accessoires te maken zou kunnen hebben.
Nu was het gebeuren bijzonder sneu, de rolstoel zou aan Aminata worden geschonken, zij is de secretaresse van het ziekenhuis. Ze had er al een paar rondjes mee gereden en zou net de poort uit rijden en dan gebeurt er dit. Tijdens de officiële ceremonie heb ik getracht het euvel te verhelpen, maar op wat andere defecten na (losse contacten gevonden op een bordje dat de knipperlichten ed. aanstuurde, waardoor er daar ook vreemde dingen mee gebeurden.) niets kunnen doen om het defect te verhelpen. Hans gaat thuis op zoek naar een service mogelijkheid, die mij aan kan sturen en hopelijk ook wat modules kan opsturen.
Vrijdagmorgen ben ik net bezig aan een laptop reparatie wordt ik gebeld door iemand die 1500 Dalassi wil “lenen”. Nu is lenen hier in de meeste gevallen gelijk aan weggeven en aangezien ik nog steeds geen bed heb en geen andere kastjes en het huis op een uitgestalde vlooienmarkt lijkt, gaat mijn geld voornamelijk op aan ons eigen, dus ik zeg nee. Na afloop rij ik net weg, word ik gebeld door Jabou, haar vader is niet goed geworden en het klinkt als een (intussen al de derde) beroerte. Binnen een uur is hij in het ziekenhuis en aan het eind van de dag loopt en praat hij weer, zijn linker arm blijft onbruikbaar. Ziekenhuis rekening bedraagt bijna op de kop af 1500 Dalassi, zo zie je maar weer.
Onze buren hier zijn een gemixed koppel, waarvan Kai het Europese deel uit maakt, hij is Duitser en probeert met container goederen en een winkel waarin zijn vrouw de scepter zwaait te overleven. Hij was bijzonder in zijn nopjes met een bus Hela curry, waarvan ik er 2 in de container had weten te stoppen. Fatou, zijn vrouw en Jabou, zijn sinds lange tijd al vriendinnen en al 2 compounds lang ook buren. Ze hebben toen samen die court zaak opgestart en gewonnen, ik heb besloten om een deel van mijn zaakjes via Fatou te laten regelen.
Ik hoop dat de lap tekst een beetje goed maakt dat ik niet meteen ben gaan posten. Ik denk ook niet zo fanatiek als het jaar daarvoor te zijn, situatie is nu anders, ik heb een soort van familie leven en ben daar ook bijzonder druk mee. Binnenkort hoopt mijn familie me hier op te zoeken, ben benieuwd wat ze er allemaal gaan vinden.
Groeten Gerrit
Tussendoor is er veel te regelen en zijn er ziekte gevallen, zoals een beroerte (gelukkig niet fataal, maar wel ernstig) van Jabou's vader. Na een afwezigheid van 7 maanden eindelijk mijn Jabou weer in mijn armen kunnen sluiten. We hadden alleen maar telefonisch contact, want iemand had haar skype mogelijkheid om zeep geholpen. Lange tijd, maar ja, ook in Nederland is het voor mij erg moeilijk om nog voldoende geld te genereren. Enfin we hebben het gered, een soort van zeemanshuwelijk.
Thuis dus, dat is ditmaal niet in Brusubi het huis dat ik het laatst had gehuurd. Vanwege enorme lekkage (ondanks dat het een hagelnieuw appartement was) en het smoesje van de huisbaas dat het veel te gevaarlijk zou zijn voor de kleine Ibufar, die ook bij ons inwoont, moesten we verkassen. Ik zeg we, maar het betrof Jabou en de kinderen natuurlijk. Ik zat toen net een weekje in Nederland. De transfer ging toen zonder verlies van geld of ander gemier daarover.
Ze woonden toen een tijdje in Kololi, totdat daar de maat vol was en Jabou, samen met andere huurders van de andere compounds, de huisbaas voor de rechter hebben gebracht. Daar kregen we gelijk, werd ons restant aan geld terug gegeven en werd er weer verhuisd. Ik blijk nu dus in Sanchaba te wonen in een redelijke woning, redelijk naar Gambiaanse normen dan wel te verstaan. Maar het is ruim, in een rustige buurt (wel vlak naast een grote moskee) lijkt wel veilig (toch zou ik wel kunnen inbreken in mijn eigen toko) hebben we een watchman; een aardige oude baas, die zegt dat we niets te vrezen hebben.
Want hij staat bekend als de madman en in ieder geval weet de lokale jeugd dat ze niet op het erf moeten komen. Kleine demonstratie; snotjochie klimt toch over de muur, heeft de watchman niet gezien en krijgt meteen een knal aan zijn hoofd en de melding dat ie naar huis moet en aan zijn moeder moet gaan vertellen dat ie een oplawaai heeft gekregen.
De container van Go for Africa was al aangekomen en is op op dinsdag grotendeels uitgepakt. Dawda had een klein vrachtwagentje gehuurd voor de hele dag en mijn spullen en de spullen voor het Gambia College werden daarin vervoerd. Natuurlijk was er weer gedoe over geld, we waren kennelijk de chauffeur zijn tijd aan het verknoeien. Terwijl we dat ding toch echt wel voor de hele dag hadden gehuurd en tijd, meestal wordt onze tijd verknoeid. Na wat bakkeleien en voet bij stuk houden (dat re-charchen achteraf, begint me echt mijlenver de keel uit te hangen) hier geen woorden en geen geld meer aan weten te spenderen.
Het valt me op dat het dit jaar wel erger lijkt geworden, over de kleinste zaken, schijnt wel te moeten gepraat over meer geld dan vooraf afgesproken. Komt volgens mij ook omdat alles veel duurder uitpakt. Voor ons westerlingen valt het dan nog wel mee (niet als je er voor langere tijd gaat wonen overigens) maar de lokale mensen hebben erg veel moeite om de eindjes aan elkaar te knopen.
Op het Gambia College de spullen uitgepakt en even snel mijn neus bij wat mensen laten zien, men was erg blij me weer terug te zien en ik ook wel. Straks ga ik hier weer voor meerdere maanden aan de slag met de nieuwe remasteringen en 2 andere e-learning pakketten, met als doel moodle op te gaan zetten, als alles meezit. Zit dat tegen, dan kan met de basic e-learning die ik nu introduceer, in ieder geval verder worden gegaan, waarin ze hun eigen dingen in kunnen brengen. Ik heb al een associatie spel gemaakt met Gambiaanse beesten en de Engelstalige benamingen (kan ook net zo makkelijk ook in Wolof of Fula, Mandinka, vul maar in)
In plaats van in een ”eigen” auto rijd ik flinke einden op een net aangeschafte en door mijzelf geassembleerde Batavus fiets. Een damesfiets, want ik dacht praktisch te wezen en zo zou Jabou er ook nog mooi mee uit de voeten kunnen, dat dacht ik. Maar er rijden helemaal geen dames hier in Gambia op fietsen, want dat is slecht voor eventueel net inwendig aanwezige zijnde baby's dan wel slecht voor de aanmaak van diezelfde baby's. Vandaar dat er hier zoveel van rond lopen/kruipen en er bij ons in Nederland praktisch geen baby te bekennen is. Gek genoeg hoor je niets over gehots en gebots in de bushtaxis met minstens net zulke desastreuze gevolgen ;-)
Donderdag de hele dag in het Sanyang health centre geweest. Vanwege een opgelopen voedsel vergiftiging, flink overgeven en koorts en zweet aanvallen van de paar dagen daarvoor, was ik van plan om in ieder langzaam maar zeker aan de tandarts stoel te gaan beginnen. Dat bleek iets anders te gaan worden, de net nieuw ingebrachte rolstoel, waar Hans en Aly zo hun best voor hadden gedaan en ook terdege hadden getest, bleek ineens niet meer links dan wel rechts te kunnen draaien. Het ding gaf een storingscode aan, die volgens het boekje iets met de accessoires te maken zou kunnen hebben.
Nu was het gebeuren bijzonder sneu, de rolstoel zou aan Aminata worden geschonken, zij is de secretaresse van het ziekenhuis. Ze had er al een paar rondjes mee gereden en zou net de poort uit rijden en dan gebeurt er dit. Tijdens de officiële ceremonie heb ik getracht het euvel te verhelpen, maar op wat andere defecten na (losse contacten gevonden op een bordje dat de knipperlichten ed. aanstuurde, waardoor er daar ook vreemde dingen mee gebeurden.) niets kunnen doen om het defect te verhelpen. Hans gaat thuis op zoek naar een service mogelijkheid, die mij aan kan sturen en hopelijk ook wat modules kan opsturen.
Vrijdagmorgen ben ik net bezig aan een laptop reparatie wordt ik gebeld door iemand die 1500 Dalassi wil “lenen”. Nu is lenen hier in de meeste gevallen gelijk aan weggeven en aangezien ik nog steeds geen bed heb en geen andere kastjes en het huis op een uitgestalde vlooienmarkt lijkt, gaat mijn geld voornamelijk op aan ons eigen, dus ik zeg nee. Na afloop rij ik net weg, word ik gebeld door Jabou, haar vader is niet goed geworden en het klinkt als een (intussen al de derde) beroerte. Binnen een uur is hij in het ziekenhuis en aan het eind van de dag loopt en praat hij weer, zijn linker arm blijft onbruikbaar. Ziekenhuis rekening bedraagt bijna op de kop af 1500 Dalassi, zo zie je maar weer.
Onze buren hier zijn een gemixed koppel, waarvan Kai het Europese deel uit maakt, hij is Duitser en probeert met container goederen en een winkel waarin zijn vrouw de scepter zwaait te overleven. Hij was bijzonder in zijn nopjes met een bus Hela curry, waarvan ik er 2 in de container had weten te stoppen. Fatou, zijn vrouw en Jabou, zijn sinds lange tijd al vriendinnen en al 2 compounds lang ook buren. Ze hebben toen samen die court zaak opgestart en gewonnen, ik heb besloten om een deel van mijn zaakjes via Fatou te laten regelen.
Ik hoop dat de lap tekst een beetje goed maakt dat ik niet meteen ben gaan posten. Ik denk ook niet zo fanatiek als het jaar daarvoor te zijn, situatie is nu anders, ik heb een soort van familie leven en ben daar ook bijzonder druk mee. Binnenkort hoopt mijn familie me hier op te zoeken, ben benieuwd wat ze er allemaal gaan vinden.
Groeten Gerrit
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
