i'll get by with a little help from my friends

Het heeft even geduurd (ik werd ook nog even ziek, waarschijnlijk van de vermoeidheid) maar we zijn gelukkig weer thuis. De tweede opname duurde ook een kleine week; dus weer slapen op een matje op de grond in het ziekenhuis en weer een grote hoeveelheid infusen en injecties. Jabou heeft het min of meer geteld; de balans is tegen de 60 infusen, 18 injecties en 8 keer wisselen van de infusen per arm. (van beide opnames samen dan) En dan nog elke morgen bloed prikken in haar vingers, ze heeft nu echt een enorme hekel aan injectienaalden gekregen. En aan sommige nurses, er is nu lijstje in omloop van mensen die niet meer aan haar mogen zitten.

De dokter in het ziekenhuis had weliswaar gezegd dat we dit keer er heel erg vroeg bij waren en dat een nachtje infusen voldoende zou moeten zijn. Helaas is dan weer buiten het voetvolk gerekend, die zijn notoir traag, waardoor bijv. de chirurg die zou moeten bepalen of er een drain geplaatst zou moeten worden, een dag te laat werd ingelicht. Die bepaalde dat de infectie werd veroorzaakt van binnenin haar buik en dat er weer een drain nodig was. De drain werd nu rechtstreeks in de operatie wond aangelegd en meteen kwam er weer van allerlei infectieus materiaal naar buiten zetten.

Terwijl ze langzaamaan aan het herstellen was, kwam de hele regeltrein weer op gang; overmatig (familie) bezoek, mensen die 2 keer per dag voedsel kwamen aanleveren etc. etc. Wat voorvallen; de ziekenhuis kat brak op een nacht in en haalde onze prullenbak overhoop, om er nog wat eten uit te vissen. De nacht daarop kon ik een dokter op laten roepen, vanwege dat mijn schoonmoeder nog net niet tegen de vlakte ging. Ze voelde zich verplicht ook de nachten te komen om mij af en toe wat slaap te gunnen, maar hield haar eigen gezondheid niet in de gaten.

Een blanke Engels sprekende man, liep langdurig om hulp te roepen; toen ik bij hem kwam, bleek dat ie op de brancard lag met een gecompliceerde (en intussen gerepareerde) bovenarm breuk. Hij kon zich niet verroeren en wilde graag rechtop zitten, maar kon met geen mogelijkheid bij het alarm knopje komen, dat normaal gesproken een nurse tevoorschijn tovert. Ze hadden hem wel instructies gegeven omtrent dat knopje, maar er verder niet bij stil gestaan dat het knopje op anderhalve meter domweg niet bereikbaar was voor hem.

De voorlaatste nacht, we waren intussen op bijna elk kamertje van het hospitaal geparkeerd geweest, lagen we weer op de eerste (twee persoons-) kamer, maar dan niet bij het raam. De oude dame die daar lag, had ik al een keertje moeten tegen houden, vanwege dat ze uit het veel te hoge en veel te smalle bed dreigde te vallen. Haar zoon hield daarna een oogje in het zeil. Later die nacht weer consternatie; een dief had gemeend door het raampje een tas te moeten pakken. Zoonlief had dat in de gaten en de dief smeerde hem voordat iemand hem te pakken had. (zonder tas, dat wel)

Nu we weer thuis zijn, moet er alleen op haar operatie wond gelet worden. Om de zoveel tijd krijgt ze een nieuw verband (weliswaar weer in het ziekenhuis), het buisje was er na een week met een ruk uit getrokken. Chirurg gaf aan dat je beter een kortstondige hevige pijn kon hebben, dan langdurig diezelfde pijn te moeten ervaren bij langzaam verwijderen van het ding. Jabou is een kleine 7 kilo lichter en heeft nog steeds weinig zin aan eten. Maar ze gaat langzaamaan vooruit, het gat dat na verwijdering van de buis in haar buik zit, lijkt wat op een schotwond en zou iets van 2 weken moeten nemen om van binnenuit te genezen. Alle aderen die aangeprikt zijn voor de infusen zijn ontstoken en dik en pijnlijk, dat kan wel een maandje duren, we gebruiken ijs om het te verminderen.

Omdat ik regelmatig toch even het ziekenhuis uit moest, ging ik vaak even wat eten bij Papillon, dat lag in de buurt en gaf meteen gratis toegang tot internet. Bij deze toko draait wat oudere westerse pop muziek en het grappige was dat “i'll get by with a little help from my friends” van de Beatles draaide, terwijl ik wat facebook en skype messages aan het beantwoorden was. Want inderdaad; we denken dat, dankzij alle donaties die door iedereen (vrienden en ook ons onbekende mensen) aan ons zijn gedaan, we qua kosten van beide ziekenhuis opnames, zo'n beetje gedekt zijn.

We zijn heel erg blij met alle reacties en donaties, enerzijds omdat men erg met ons mee leeft wat vooral Jabou erg goed doet, mensen uit Europa die ze helemaal niet kent en die toch om haar geven. Anderzijds omdat nu de financiële situatie er iets rooskleuriger uitziet. Ik heb gelukkig in de tussentijd ook wat spullen kunnen verkopen. Kortom, heel, heel erg bedankt van ons allebei en we hopen dit nooit meer te hoeven meemaken.
En wat de titel betreft; ik ervaar het meer dan "a little help", ik vind het echt geweldig wat er gebeurt.

Hoe het zich verder gaat ontwikkelen en of de al jaren durende ongemakken nu weg zijn en hoe de uitslag van het onderzoek zal zijn, wachten we maar geduldig af. Het urgente schijnt er nu vanaf te zijn en we proberen voorzichtig de draad weer op te pakken.

Dat houdt bijvoorbeeld in dat ik op zoek moet naar alle meegenomen pannen met kliekjes (minus de kliekjes dan). Diverse familieleden komen bijna elke dag langs om te koken voor ons, dat is gemiddeld 2 keer per dag en als er dan wat overblijft, gaat het vaak in een pannetje mee naar hun huis. Pannen komen vanzelf wel weer terug, daar ben ik niet zo bang voor, maar toen ik laatst een paar eitjes wilde koken, bleek toch de allerlaatste pan vertrokken. Ik heb de eieren maar per twee in de bialetti (zo'n klein Italiaans koffie zet apparaatje) gekookt.

Groeten van Gerrit en Jabou