De laatste loodjes

Intussen ben ik weer thuis in Nederland, maar ik ben nog niet helemaal geland; mijn hoofd zit nog teveel in Afrika. En waarschijnlijk vanwege het wisselen van het eetpatroon en teveel werk te hebben gedaan in de laatste dagen van mijn verblijf daarginder, ben ik (een beetje) ziek geworden. Ik probeer wel zo snel mogelijk de draad weer op te pakken, door direct maar naar werk te gaan zoeken ivm. geheel blut zijn. Dus mijn afsluitende blog is ook een tikkie verlaat hierdoor.

Ik wist niet dat de regentijd nog intenser beleefd kon worden. Maar op de laatste dag van mijn vertrek begon het langdurig te gieten, dat het geen pretje meer was; bijna 24 uur onafgebroken. Aan alles merk je dat het zijn impact heeft. Zo is mijn laatste goeie paraplu nu ook aan diggels, een zielig vodje met wat omgeknikte baleintjes, doet nog deels dienst. Ons huis is op meer plaatsen gaan lekken; 4 nu, gelukkig is het nog redelijk hanteerbaar. Bij de buren zag ik allerlei emmers staan en toen ik uiteindelijk per vliegtuig vertrok, zag ik dat ze met complete containers de water lekkage in de vertrekhal proberen in te dammen. Mensen in Serrekunda en Ibo Town staan soms tot aan hun middel in het water, in hun eigen huis. Er is ook ergens een brug ingestort, dus mogen wij nog niet klagen.

Ik had op het laatst nog wat af te werken klussen op het Gambia College, maar door die regen kwam ik pas laat aan, 10 uur in de ochtend ipv. 7 uur ‘s ochtends. Er rijden domweg niet meer voldoende taxi’s/bush taxi’s. Want die wachten meestal totdat ze vol zitten en veel mensen blijven eenvoudigweg thuis. Een deel heb ik dan ook maar gelopen en dan zie je langs de weg en deels ook over de weg een soort van snelstromende beek, die de lager gelegen punten op zoekt. De taxi’s lekken meestal ook; het stinkt enorm muffig en als je niet zelf een plastic zak onder je schuift, dan zit je op een natte spons of op karton, dat intussen papier maché is geworden. Het weinige uitzicht door de meestal gebarsten voorruit, wordt nog iets meer belemmerd, door veelvuldig opgehangen geurkaartjes.

Eenmaal op het College aangekomen, bleek dat ik eigenlijk nog wel veel later had kunnen aantreden, ook daar was sinds die nacht geen stroom en het kwam ook niet meer terug ook. Zoveel mogelijk spullen opgeruimd in het serverhok en nog even gezocht of de dikke rat, die een paar dagen daarvoor uit een oude computer kwam, wel echt verdwenen was. Voor je het weet knaagt zo’n beest de kabels van de net opgebouwde server aan flarden. Kennelijk was hij uiteindelijk gevlucht door 1 van de ventilatie gaten naast de airco.

Alhagie, die de laatste weken veel belangstelling en zelf initiatief vertoonde (hij moet straks een deel van het it-lab beheren) heb ik maar wat instructies en filmpjes achtergelaten en speciaal voor hem een knutsel server klaar gezet, die hij naar hartenlust mag verknoeien. Want als je geen fouten maakt (of mag maken) dan valt er ook niets te leren. Er is wat backup materiaal (helaas onvoldoende oa. vanwege de stroom storingen) dus zouden ze zich redelijkerwijze moeten kunnen redden in geval van nood, gewoon wat kabeltjes om steken, aanzetten en klaar.

Afscheid genomen van iedereen, waarbij de vraag steeds was; wanneer kom je terug? En de opmerking; we zijn bang dat er weer van alles instort als je er niet bent. mdm Ndow (head of school) wil gaan kijken of er toch niet een mogelijkheid is, om in ieder geval de vergoeding op te trekken, evt. de huishuur te betalen en evt. wat tickets te regelen. Dat zal dan wel echt door organisaties van buitenaf bekostigd moeten gaan worden, die het nut van mijn werkzaamheden op het College inzien. De afgelopen jaren, heb ik het op vrijwilligers basis gedaan en zelf alle kosten (op die kleine vergoeding na dan) gedragen, maar de koek is nu toch wel helemaal op. Qua financiën dan, er zijn genoeg uitdagingen daar voor mij, om mij maanden bezig te houden en de onderlinge sfeer is er ook fijn.

Daarbij gelden ze als de underdog, veel geld is er niet, veel geld krijgen ze ook niet, het meeste geld gaat naar de universiteit. Mijn sympathie gaat per definitie altijd uit naar de underdog.

Nog een kleine observatie, onderweg zag ik een vrachtwagen waarvan de dubbel lucht wielen eraf lagen. (dat was nog voor de zware regenbuien, het schoot me nu pas weer te binnen)
Onder de zwaarbeladen (de lading zat er nog steeds in) as stonden 3 ielige pot krikjes de zaak van de grond te houden, in afwachting van de reparatie. Kennelijk ging dat nog wel even duren, want op een matje onder de vrachtwagen, lag de chauffeur prinsheerlijk te slapen. ‘Insjallah’ hielden de potkrikjes het en ‘insjallah’ maakte deze meneer de avond nog weer mee, het godsvertrouwen is hier soms heel groot.

's Avonds uiteindelijk echt afscheid genomen, Jabou had aangegeven en ik voelde dat zelf ook zo, dat ze niet weer 7 maanden wou wachten op mijn terugkomst. Ik probeer nu tussendoor een keer een goedkoop ticket te bemachtigen en blijf dan tussen de 10 dagen en 3 weken daar.
Het afscheid was wel veel intenser als vorige keer; toen was ik bij anderen in de kost en had ik Jabou om de paar dagen om mij heen. Maar nu, na 6 maanden samen te hebben geleefd en zoveel met elkaar te hebben meegemaakt, hakt het er nogal in. Gelukkig heeft ze (nog wel tenminste) een werkende Skype en een backup computer.

Nogmaals willen wij iedereen bedanken (ik heb al een paar mensen in Nederland bezocht) die hebben bijgedragen in de ziekenhuiskosten van Jabou. Zonder, hadden we het echt niet gered en ook heel bijzonder dat voor ons onbekende mensen, toch ook wat over gemaakt hebben.

Groeten Gerrit


een kleine latere update; Jabou is vanwege een geschil over geld (ons nog te ontvangen geld, een snert bedragje van 25 euro, hij had het intussen ontvangen en zelf maar 'opgegeten') neergeslagen door nota bene haar eigen broer(tje). Die heeft daarop de benen genomen, want zijn eigen broers, willen hem nu ook ter verantwoording roepen.

Zelfs zijn beste vriend moet hem nu niet meer, kennelijk is 25 euro genoeg om iemands ware aard te leren kennen. Jabou vertrouwde hem, het is haar jongere broer en ze heeft zijn leven lang al bijgedragen in zijn kosten (ontbijt kopen, af en toe kleren ed.) want hij had geen eigen inkomen en dan is dit zijn dankjewel.

Heel erg vervelend is nu dat ze daardoor weer buikpijn heeft (hij heeft gelukkig niet in haar buik geslagen, maar ze ging wel tegen de vlakte) en voor controle naar het ziekenhuis moet. Nog vervelender is dat ik dan hier in Nederland zit en zij daarginder, ik hoor binnenkort wat hier weer uit komt.

Sinds afgelopen weekend heb ik weer contact met Jabou gehad (haar telefoon was enige dagen niet bereikbaar) Na controle lijkt alles in orde, de pijn is weer afgezakt, haar broertje drukt zich nog ergens.