Malaria is in the house

En niet 1 keer maar zelfs 2 keer. Allereerst; Lamin die bij ons in woont, hij had al een paar dagen wat van de verschijnselen, maar het was allemaal nogal vaag. Pas toen hij begon over te geven, hebben we hem direct maar naar het ziekenhuis gestuurd; inderdaad malaria. Na een dagje medicatie is hij al weer de oude.

Dan het andere geval, dat betreft Jabou zelf. Er waren al maanden van allerlei klachten met inderdaad soms een hevige koortsaanval. Onderzoeken in 2 verschillende ziekenhuizen hadden niet veel duidelijkheid gebracht. Nu werd ze steeds vermoeider en vaker koorts aanvallen met overgeven.
We dachten alletwee aan wat er vorig jaar allemaal al gebeurd was, gaven daar de schuld aan en dachten eigenlijk niet aan malaria

Op aanraden van Alhagie Jallow van het College, zijn we maar eens naar het ziekenhuis in Brikama geweest. De arts kende hij persoonlijk als deskundig en het zou niet al teveel gaan kosten. Er waren ook wat blanke doktoren en die vonden al heel snel uit, dat er een steeds terugkerende “oude“ malaria aanwezig was. We gingen met flink wat medicijnen naar huis.

Op dezelfde dag zitten we in de gelli-gelli, terug naar huis, net achter de chauffeur als we betrokken raken bij een ongeluk. Gelukkig alleen maar (flinke) blikschade. De chauffeur had op het laatste ogenblik nog een jochie aan de rechterkant van de weg gezien en draaide zonder verpinken de weg op. Een passerende zandauto reet de zijkant geheel open en zorgde dat alle deuren aan die kant niet meer te openen waren.

In rap tempo heb ik wat nieuwe krachttermen bijgeleerd in wel 3 talen. De chauffeur vond dat de zandauto voor de schade op moest draaien. Iedereen (Jabou natuurlijk ook) was het daar niet mee eens. Toen werd het jongetje als schuldige aangewezen, ook daar waren we het niet mee eens; hij reed keurig en aan de goede kant en bijna helemaal in de berm, wat een zeldzaamheid is hier. Ik had het hem niet kunnen verbeteren, mocht ik daar net met mijn fiets zijn. Sarjo van Rita die daar net toevallig ook was, wees ook nog eens fijntjes op het niet gebruiken van eventueel aanwezige spiegels (ze zijn vaak niet meer aanwezig)

We zijn maar met zijn allen verspreid over 4 andere bushtaxis terug gereisd, Jabou was moe en ik was druk. In Nederland zou het vehikel zonder meer verschroot worden (eigenlijk ook wel zonder dat ongeluk denk ik) maar hier rijdt ie vast over een paar uurtjes weer. Wat plakbandjes hier, wat meppen met een steen daar en de zaak rijdt als vanouds.

We kregen bezoek vanuit de Casamance, Musa (ook wel Diawara genoemd), moest iemand in Gambia afzetten en het zou te laat worden om nog terug te keren. We hebben altijd wel ergens een plaatsje en een matrasje dus kon ie meteen 's avonds met ons mee eten. Het was mijn beurt om te koken, ik heb een peppersoup-achtige variant gemaakt met een stoofschotel saus die ik nog mee had van thuis.
Musa was verrast toen hij erachter kwam, dat ik dit gemaakt had, ik moet er wel bij zeggen dat de eindcontrole altijd bij Jabou ligt. Musa kent alleen Jabous kookkunsten (in Casamance heb ik nog nooit gekookt)

Volgende morgen een heel traject aan taxi garages uitgelegd aan hem en gecontroleerd of ie daadwerkelijk ook op de goede plaats was beland (hij heeft alleen een Senegalese telefoon)
Ik moest nl. aan het werk in Brikama en kon hem niet begeleiden. Later op de dag een berichtje dat ie
goed was aangekomen.

We hebben een ander nichtje bij ons in huis sinds een paar maanden. Ze heet officieel Fatou maar wordt Fou (uitspraak Effou) genoemd, het is de oudste dochter van Matti, mijn schoonzusje. Haar vader leeft niet meer en vanwege “omstandigheden” lijkt het beter dat ze bij ons is. Ze is 11 en we zorgen dat ze naar school gaat. Ze helpt (net zoals bijna alle kinderen hier) een beetje met het huishouden. En omdat Jabous' zusje haar ons “gegeven” heeft, ben ik technisch gesproken nu haar vader

Het andere nichtje (die van 12) moest bij ons weg vanwege stelen; eerst hele kleine bedragen en toen ineens een heel fors bedrag nadat ze het slot had weten te mollen van onze slaapkamerdeur. Vooral Jabou heeft het altijd erg moeilijk met deze “disappointments” Help je je eigen familie een beetje voort, wordt dat zo afgestraft. En iets anders; iedereen in haar familie weet, dat het bij ons absoluut niet getolereerd wordt; op die manier is toch al bijna meer dan de helft van haar familie niet echt welkom meer. (hooguit voor een kopje koffie en een babbeltje)
Normaal heb je dit eigenlijk maar te nemen; het is toch familie en dan gaat dat kennelijk nu eenmaal zo. Ik heb gewoonweg geluk dat Jabou zich heel anders opstelt inzake dit.

Maar goed, nichtje Fou is uit heel ander hout gesneden ze helpt zonder dat we vragen en kan beter koken dan haar eigen moeder. Toen ik eens aan Jabou vroeg welke omstandigheden en hoe dat dan zat met dat “geven”, blijkt dat er een heel verhaal achter schuil gaat.

Het is ter bescherming van haar; in dit deel van Afrika is er nog steeds vrouwenbesnijdenis, alhoewel het van overheidswege verboden is. Hier aan de kust is geen van de dames in Jabous oude compound besneden, dat heeft een beetje met de mix van stammen te maken in haar compound. Niemand vond het nodig dit gebruik uit te voeren en nog iets later was men er erg op tegen. De vader bepaalt normaal gesproken wat er met de dochter mag/moet gebeuren, welnu de vader van Fou leefde niet meer en Matti's stem weegt dan eventueel niet genoeg

Natuurlijk is er ook nog familie up-country en een bezoekende dame, vond dat ze Fou maar eens mee moest nemen uit logeren zodat ze besneden kon worden. Op de verontwaardigde reacties, ging ze er zich meer en indringender mee bemoeien. Omdat Fou's vader er niet was en zij een oudere tante van Matti was, meende ze dat ze haar recht kon laten gelden. Ik persoonlijk kan er niet over uit, dat iemand die zelf zoiets als kind heeft moeten meemaken, daar veel later een ander toe dwingt.

Nu zat er toevallig een agent in zijn burger kloffie belangstellend te luisteren en hij vroeg of ze wel wist dat het eigenlijk verboden was. “Niets mee te maken”, was haar antwoord, zij was het ook en het was een eeuwenoude traditie en hij als snotneus moest zich er niet mee bemoeien. Na het laten zien van zijn papieren en de politie penning bond ze (vooralsnog) in.

Niet veel later toen de dame al weer terug up-country was, kwam er een neefje die op zijn manier opvallend onopvallend vragen begon te stellen, over de school van Fou en wanneer ze eens kwam logeren. Gelukkig nogal kinderlijk doorzichtig, maar daarom niet minder zorgelijk

Gezien de nieuwe situatie, met mij als spiksplinternieuwe vader, die 1.; zeer uitgesproken tegen deze vrouwen verwoestende verminking is en die 2.; zeker zijn recht gaat halen voor court indien nodig, is het gevaar iets afgenomen. Jabou en Matti hebben wel gezorgd dat deze nieuwe info ook up-country bekend is.

Fou krijgt wat aanwijzingen, hoe en waar de politie of ons te waarschuwen en we denken erover, haar toch maar een telefoontje (verdekt opgesteld) mee te geven. Binnenkort gaat ze toch naar een nieuwe school en wij wonen in een iets andere buurt met 3 huizen op 1 compound terrein, zodat er altijd wel wat oplettende buurtjes zijn.

Groeten Gerrit en Jabou