Ikea kasten?

En we zijn al weer terug na een weekje Casamance. Net als vorig jaar rond deze tijd, was het vrij koud in de avond en nacht. Later in de week veranderde dat plotseling, naar veel warmer, nog meer wind en heel erg veel stof. De bomen vertonen een rood/bruin zweem en de trotse bezitters van zonnepanelen, sturen om de paar dagen iemand het dak op, om het paneel schoon te vegen. De sinaasappel oogst is net een tijdje aan de gang en vooral hier liggen ze opgestapeld, we eten er elke dag van en 's morgens is er verse jus de orange.

Ons schoolbord was nog aanwezig en was slechts hier en daar iets krom getrokken. We hadden dit keer twee potjes schoolborden verf mee en hebben het nu in zijn geheel dicht geschilderd en er nog eens twee lagen overheen gelegd. Van onder één van de opbollingen kwam een flinke spin te voorschijn. Ons team bestond dit keer uit drie mensen; Ep, Erik en ik. Ons plan was oorspronkelijk, om ook in het afgelopen jaar in de maand oktober een training te geven; helaas gooide de ebola dreiging toen roet in het eten.

We hebben ook de contacten met de technische school in Abene hernieuwd en uitgebreid, bedoeling is om de vervolg lessen zoveel mogelijk in de school te doen. Ook de gedoneerde,( bedankt nog Wouter) multimeters worden daar netjes bewaard. En passant heb ik Kader (onze vertaler/ regelneef/vriend) beloofd dat ik zou kijken of we bij wijze van experiment een touwpomp in zijn put gaan bouwen, zodat ie een reservoir voor zijn tuin kan vol pompen. Hij zou gaan zorgen voor een cola fles en een motorfiets wrak (we hebben alleen het achterwiel en een deel van het frame nodig) en een oude autoband, waarvan we de zijkant gaan in zetten als zuigertjes. Ik sponsor het beton, het touw en wat kunststof pijpen (dat kost toch al wel gauw 20 Euro :-) )

Zonder gein; een touwpomp is gewoon heel erg goedkoop, ik wil er later zelf ook één. Het ding werkt altijd, is eenvoudig te herstellen en je oogst is daarmee eenvoudig te vergroten. Als het experiment slaagt (ik heb nog nooit zoiets gebouwd) dan wordt het ook op de school toegepast; ze hebben net een mooie nieuwe put en een hele grote tuin. Nu wordt het met emmertjes gedaan en er valt er nog wel eens een emmertje in de put.

Daarbij gaat dat nogal moeizaam, Kader heeft bijv. een cyste op zijn rug, die hem vooral bij het omhoog halen van al die emmers parten speelt. Geld voor het weghalen heeft ie niet, nouja; het is er misschien wel, maar er zijn vaak andere prioriteiten. Dus het geld, dat ie nu voor zijn diensten aan ons krijgt, gaat dit keer grotendeels op aan een behandeling voor zijn dochter, die waarschijnlijk aan epilepsie lijdt.

Tussen de bedrijven door het restaurantje van Pia de kokkin van het campement bezocht, afspraak gemaakt om daar een bakje koffie te doen. Ismaila zou de honeurs waarnemen; Pia is momenteel veel te druk op het campement om dat zelf te doen, normaal doet één van haar zoons dat. We lopen naar het restaurantje, via het takke(n)bruggetje waar we twee jaar geleden voor het laatst overheen waren gewiebeld, vanwege de toen nogal wankele staat van het geheel.

Nu was het hersteld en we konden er zonder veel moeite overheen. Op het strand kon je zien dat recent nogal wat zand was weggeslagen; wat bomen waren ontworteld, een strandtent miste een muurtje en een scheepswrak(je) was ineens weer als geraamte naar boven gekomen. Over wrakken gesproken; ik ga op één van de stoelen zitten en breek na een tijdje, finaal de onderkant van de rugleuning van de zitting af. Met behulp van mijn leatherman tool en kunststof draad het weer aan elkaar genaaid. Pia voor de schade later maar één van mijn dikke emergency kaarsen gegeven, maar volgens haar was het pas grave (niet zo erg)

Ismaila was nogal verguld met het feit dat ik wist dat ie van oorsprong een Balanta was (een onderklasse van de Mandinka) en dat zijn familie oorspronkelijk uit de omgeving van Basse in Gambia kwam. Vanwege dat zijn achternaam Mané is en die van mijn oom Jim ook en de bijbehorende uitleg van Jabou ooit eens (wat info blijft nog wel eens hangen) kan je zoiets vrij trefzeker afleiden.

Ik nam een Cafe Touba; dat is een lokale koffie waar nog wat extra kruiden (oa. iets van peper) aan zijn toegevoegd. Helaas voor mij ook al op smaak gebracht met suiker, maar het was nog steeds goed te pruimen, er zit tenminste meer smaak aan dan aan die eeuwige oploskoffie.

De laatste dag krijgen ze een multiple choice proefwerk. Tijdens een afsluitend etentje in de school kreeg ieder een certificaat en kregen de beste 3 (nu zelfs 4 want er waren er 2 met een 8 en 2 met een 7)een prijs. Prijzen zijn de instrumenten waarmee we de lessen hebben gegeven. Mede vanwege dit, is de motivatie om elke dag te komen altijd hoog. Men kan toch pas na hun eigenlijke werk de lessen volgen die altijd van 3 tot 7 worden gegeven en dan laat de belangstelling wel eens af weten. Afgelopen week bijna geen uitval gezien.

Terug in Gambia geeft Ep nog een introductiecursus Megasquirt; een zelf in te bouwen ontstekings en
injectie systeem voor auto's. Er kan mee getuned worden, maar Timloto ziet het meer als een nuttig leermiddel. Een paar leraren autotechniek ziet het meer als een vervanger voor een defecte computer. Als er hier iets mis gaat met een injectie systeem, dan wordt het geheel nogal eens vervangen voor een carburator gebeuren, al dan niet met kunst en vliegwerk er in gemonteerd. De zaak loopt, maar lang niet optimaal en verslindt ook nog eens de dure benzine.

Daarna de lokale Mac Donalds binnengestapt voor een hamburger. Ahum, Mac Donalds; die is hier gelukkig niet. Wel een Fast Ali's, waarvan het hamburgervlees een heel stuk beter smaakt dan van de Mac. De eigenaardige gewoonte om die hamburgers te presenteren met de frietjes er ook bij in gepropt, leidt bij mij altijd tot het uit elkaar trekken van het geheel. De zaak is vergeleken bij een aantal jaren terug, verdrievoudigd in oppervlakte. En waar anders kan je een Fanta bestellen die wordt gebracht en ingeschonken door een dame die ook Fanta heet?

Thuis in de compound een nieuwe verassing; een Europese dame die ons zoontje wel eens met haar hond had zien spelen, was voorgoed vertrokken naar Engeland en had de hond maar af laten leveren bij onze compound. Aangezien Mamut de honeurs waar nam, zei die geen nee en hebben we (voor zo lang het duurt) een hond.

Omdat we nog steeds huren (weliswaar een compound helemaal voor ons alleen, dus geen inwonende
buurtjes) en ik daarbij de hond niet kan trainen en de hond gek genoeg een beetje bang is voor blanken, lijkt het me dat ie na een tijdje weer terug moet naar zijn oorspronkelijke compound, of er volgt een andere passende oplossing.

Want de hond is nog vrij jong en ziet er nog intact uit; geen afsneden staart geen aangevreten (of afgesneden) oren en nog geen parasieten of mango wurms. Wel vlooien, maar daar hebben we nog geen last van( honden mogen niet binnen, alleen blanken doen dat meestal). Mijn wederhelft is daar in ieder geval niet van gecharmeerd en de hond kan redelijk beschut op een kleedje buiten liggen, tot nader order (bevalt ie, dan bouwen we wel een honden hok)

Maar na een weekje alles te hebben aangezien, blijkt het nu dat Mamut al genezen is; een hond is geen speelgoedje. Dus moet ie er vroeger uit, hondevoer mixen met rijst, poep opruimen, gegraven gaten dicht gooien. Elke keer zijn slippers opzoeken, omdat hij nog steeds vergeet de binnenpoort dicht te doen en zijn slippers daar te parkeren. Er mag niet geslagen worden of geschopt naar de hond, er moet minstens twee keer mee gewandeld, want de hond verveelt zich stierlijk en bijt daarom van alles kapot.
En vooral midden in de nacht wordt er nog wel eens geblaft, dat pas weer stopt als ik terug heb geblaft.

Het was ons al opgevallen dat ons dochertje soms niet te bereiken was; ze leek wel een beetje doof. Na wat testen; hoor je buiten de wind nou wel of niet, bleek dat ze minder hoorde. Ze gaf zelf aan dat dit was gekomen vanwege een onverwachte knal aan haar hoofd, gegeven met de vlakke hand. Blijkbaar was toen haar trommelvlies beschadigd, want bij neus snuiten merkte ze ook iets bij haar ene oor.
Er schijnt een earclinic dichtbij te zijn en men schijnt dat trommelvlies te kunnen repareren. Volgende keer maar eens met haar naar toe. (waarom nou niet meteen? Nou, het zit er kennelijk al wat jaartjes en onze centen zijn weer eens helemaal op)

Anna, die hier vaker per jaar in haar compound woont, had via via twee ikea kasten gekregen. Ze vroeg of ik die in elkaar wilde zetten, omdat ik wel vaker dingetjes op haar compound had gedaan en ze zich niet kon voorstellen dat een lokaal iemand dit ging lukken. De kasten waren geheel gedemonteerd en netjes verpakt overgestuurd. Er zaten twee zelfgemaakte indelings beschrijvingen bij, maar geen originele handleidingen en ze hadden in Nederland al minstens één verhuizing achter de rug.

Uiteindelijk is het gelukt om de kasten zo goed mogelijk af te leveren. Het viel niet mee;zo'n kast is 2m38 hoog en er zit bijv. een spiegel op één van de deuren. Twee deuren waren vanwege het vervoer een tikkie scheef en wat van de scharnier gaten waren door eerdere verhuizingen nogal uitgelubberd.
Maar van een afstandje ziet het er heel redelijk uit, kast één wordt omgedoopt tot model Lamin en de andere Modu, conform met het ikea naam gebeuren, maar dan overgoten met een Gambiaans sausje.

Nog net voor dat ik weer naar Nederland vertrek, ome Ba Modu nog eens gecontroleerd, de wonden genezen langzaam maar zeker. Door de medicatie had ie wel flink wat blaren in zijn mond en at daarom bijna niets. Ons mondspoelmiddel bracht na een paar dagen gebruikt te hebben, de oplossing; blaren vertrokken en hij eet weer normaal. Zo gauw ze zagen dat ik er was, werden zijn twee vrouwen en de kinderen opgehaald, die gingen mij allemaal bedanken en er werd nog een liedje in elkaar gedraaid en voor ons gezongen en allerlei zegeningen uitgesproken, waarin telkens de hoop op een baby voor ons werd uitgesproken.

De laatste alinea’s tik ik vanuit Nederland, ben zondagmorgen weer heelhuids aangekomen en probeer de draad hier weer op te pakken. (oja, aangezien ze nou niet echt opvallen; ik heb er nog wat foto's aan toe gevoegd)

edit; nogmaals oja, naar het schijnt maakt de opmaak van waarbenjij.nu het niet heel duidelijk, maar er zijn dus (intussen) een 30 tal voorgaande verslagen. Als ik de lezers aantallen per pagina vergelijk, dan zitten er hele rare pieken en dalen in.

Groeten Gerrit en Jabou