Hulp in de keuken

Sinds 2 oktober ben ik weer terug in Gambia, ik was er toch al weer 6 maanden niet geweest. De vliegreis, ging op wat kleine hobbels na; (alweer was er iets met de trein verbinding naar Schiphol, vorige keer ook al, toen moesten we een dure taxi nemen om er te komen) voorspoedig en ik ben nog nooit zo snel door de douane gerold. Jabou en zwager Dabo kwamen me ophalen. Jabou heeft nu iets meer van een mini rasta coupe, maar dat blijkt maar heel langzaam te vorderen qua haardikte en lengte.

De regentijd loopt tegen het eind, maar nog steeds zijn er flinke buien met fors wat wind. Zijn de buien er niet, dan is het heel erg drukkend warm, ik zweet zo'n beetje 24 uur per dag en loop met zo'n handdoekje in mijn nek. Ben ik met hardware bezig, dan zorg ik dat er geen zweetdruppels op de printplaten vallen, er is maar zo weer iets defect. Gelukkig is er nu meestal wel stroom, zodat we een werkende fan hebben, maar desondanks, douche ik wel een paar keertjes per dag en nacht om toch nog maar iets af te koelen. Muggen zijn er bij ons in Sanchaba-Sulay Jobe niet en zeker niet in ons huis. Bij Anna bijv. die een eindje verderop woont, barst het van de muggen, ze heeft dan ook een mooi begroeide tuin, wij moeten het doen met wat beton platen en 3 palmbomen

Thuis gekomen, blijkt dat we nog steeds een (dezelfde) hond hebben, zijn oren zijn nu toch wel stuk gegaan, ondanks dat ze met T3 oil of met van die blauw gekleurde alcohol worden behandeld. Bijna alle sloten zijn sleuteltechnisch een beetje defect en het poort slot blijkt vakkundig te zijn gemold door met name bezoekers, die graag met deuren lijken te smijten. Ook een paar lampen werken niet meer, gelukkig is ons huis wel waterdicht gebleken.

Mijn eens zo trots aangeschafte Batavus (Nederlandse fietsen schijnen het hier ondanks alles, toch het langst vol te houden) damesfiets, mist alle remmen, heeft nog maar 1 versnelling en iemand heeft net ter ere van mijn aankomst, het voor elkaar gekregen de snelbinder tussen het tandwiel en de ketting te draaien. Ik heb hem deze week kunnen vervangen voor een hele stevige echte Cortina (wist niet eens dat het merk nog bestond), met dikke nieuwe banden, torpedo versnellingen en terugtrap rem. Er hangt een gigantisch ketting slot omheen en ik vind dat ik alleenheerser ben over deze fiets. (Jabou rijdt liever helemaal niet op een fiets)

Het nog net rijdende wrakje gaat naar de jongens, die hem ook stuk hebben gemaakt. Gek genoeg zat er de volgende dag ineens weer een nieuwe rem/kabel en handvat op. Ze hadden kennelijk verwacht dat ik het geheel weer zou opkalefateren, zoals in voorgaande jaren, maar ik heb het even helemaal gehad met dit soort van vernielzucht.

Onze koelkast was een tijdje terug stuk gegaan (was nieuw aangeschaft en heeft toch nog 3 jaartjes zonder problemen gedraaid) Iemand heeft hem voordat ik kwam, weer weten te herstellen en er zitten nu 2 hangsloten op. Met name de apparantes (leerlingen) die door mijn neefje worden ingezet in zijn naaiateliertje, mogen graag, zonder iemand iets te vragen, de inhoud ledigen, totdat Jabou het te gortig vond worden. Er wordt door ons best wel veel geshared, maar mensen die op voorhand al met hun handen in de koelkast zitten en dan pas iets roepen, als nioka boka (for us to share) daar hebben we ook wel tabak van.

Nadat ik in Maart net was vertrokken, vond de eigenaar van het winkeltje bij ons op de hoek, het nodig Jabou lastig te vallen. Op slinkse wijze had ie het telefoon nummer verkregen (ons dochtertje kwam een keertje 2 Dalasi te kort en toen moest er toch even telefonisch worden overlegd met moeders; het nummer had ie kennelijk opgeslagen) Daarna werd ze min of meer door hem gestalked; 's nacht bellen, opmerken dat ik in Europa zat en dat veel getrouwde dames en een Europese man en een Afrikaanse vriend hadden, dus waarom dan niet iets met hem beginnen.

Jabou zat daar helemaal niet op te wachten, maar na een paar keer verbaal tekeer te zijn gegaan in zijn toko, hield ie het nog steeds vol. Totdat neefje Modu en Lamin in werden gezet, na over te zijn geschakeld op minder subtiel non-verbaal geweld hield het op. Meneertje verstopt zich nu een beetje in zijn winkeltje (waar wij en ook meerdere buurtje nu niet meer komen) Af en toe vraag ik Jabou of ze zin heeft in theater (omdat ook onze televisie was gesneuveld) Ik stel dan voor, toch nog even iets in zijn winkel te gaan doen, maar ben daar tot op heden nog niet geweest.

Mijn zoontje is op moment klachtenvrij, maar is een 7 weken terug “niet ademend” ingeleverd in het ziekenhuis (in Gambia overleef je “niet ademend” praktisch nooit, hij zal het heel erg benauwd hebben gehad) Na een dag en een nacht bewusteloos aan wat infusen te hebben gehangen, lijkt hij weer de oude. Volgens Jabou was het zijn meest indrukwekkende aanval tot nu toe. Op mijn vraag of hij zijn pufjes nog wel regelmatig nam en ook de oefeningen gedaan had, luidde haar antwoord; nee. Hij was daar steeds slordiger in geworden met waarschijnlijk dit als gevolg. Mijn dochtertje controleert nu de oefeningen en hij moet de pufjes innemen waar we bij zijn. Fou op haar beurt, wordt weer gecontroleerd door hem, omdat ze wel eens vergeet haar vitamine pillen te nemen.

Een nichtje uit Senegal (we hebben elk jaar rond deze tijd wel 2 of 3 maanden een nichtje uit Senegal te logeren) viel dit keer met haar neus in de boter. Omdat onze verstuurde dozen net waren aan gekomen en Jabou dat altijd netjes sorteert, om uit te delen aan familie en kennissen die het echt nodig hebben, kreeg zij ook een heel pakket mee. Haar bruine koffer kon nog net dicht en omdat mijn koffer 30 kilo woog, kon ik dat mooi vergelijken met die van haar: ook 30 kilo.Een zwagertje had de schone taak haar te begeleiden (ze is net aan 14) en die koffer mee te zeulen.

Familie die wel eens overkomt uit Senegal, uit het gebied waar het andere deel van onze familie woont, is altijd heel bescheiden en rustig. Ze spreken hoofdzakelijk Frans en Wolof, maar helpen altijd mee en vaak kunnen ze bijv. ijs vanuit onze koelkast verkopen, om wat extra inkomsten te hebben. Het laatste nichtje Diarra ging ook mee pizza eten (we eten dat sporadisch: voor 1 avondje pizza eten met zijn vieren, hebben we normaal riant te eten thuis, met zijn zevenen en dan wel voor twee dagen) Nu vierden we allebei onze verjaardagen en voor de thuisblijvers ging een take away mee.
Ze had nog nooit pizza gehad en vond het erg lekker. Ze vond sowieso dat het wel goed toeven was bij ons, ze was in tranen toen ze uiteindelijk vertrok.

Jabou heeft een nieuw keukenhulpje: een grote heel robuuste keukenmachine, die ik had gekregen van Wouter. Ik wist hem thuis te herstellen en heb die ook opgestuurd. Er zitten zoveel hulpstukken bij dat het in 2 bananendozen ging. Na een demonstratie sap persen van sinaasappels, wortelplakjes snijden en het vermalen van pepers, paprika etc. tot een consistente massa, werd het apparaat zorgvuldig weer ingepakt en bij ons in de slaapkamer opgeborgen; alleen Jabou mag er mee werken. Ook de houten pot met voet en de grote stamper, werd wat verder achteruit gelegd, de machine werkt veel sneller. Zo ligt er wel meer keuken gereedschap in de slaapkamer.

Ik trof bijvoorbeeld een goede blikopener aan in een lade van mijn nachtkasje en ook de kaasschaaf en een deel van de goede koksmessen lag er naast. De jongens moeten zich maar behelpen met alle andere semi defecte spullen, aangezien ze die zelf stuk hebben gemaakt. Ik heb met alle verstand staan kijken hoe de blikopener, die ze dus half hadden gemold, nog voor hun bruikbaar was (zelf kan ik er niet meer fatsoenlijk een blikje mee openen).

Hun remedie: handvatten zover dichtknijpen totdat het banaanvormig wordt en dan draaien met die hap; 3 à 4 keer rond en voila het blik is open.
Ook dit was ooit een “goede” volledig metalen Nederlandse blikopener, dus niet de flimsy zooi van hier. Door altijd maar, met heel veel kracht, de zaak rond te draaien gaat het natuurlijk vanzelf wel stuk.

Ook in deze buurt steekt iedereen zomaar pardoes de straat over. Met de fiets is dat vaak van tevoren wel te overzien en het is een soort van sport om ze de vouwen uit hun broek te rijden en iets van mojtul (voorzichtig) in hun oor te brullen. (in de ijdele hoop dat ze er iets van leren) Is er een auto bij betrokken dan loopt het at random, nog wel eens verkeerd af met vaak de auto als overwinnaar, maar heel soms heeft de niet oplettende figuur geluk.

Zo ook gisteren, op de weg die haaks op onze zandweg staat (van Sukuta naar Serrekunda) moet een ambulance die met toeters en bellen onderweg is, plots uitwijken voor een fietser. Met als gevolg dat de ambulance kantelt en zieltogend met minstens een kapotte spiegel en nog draaiende wielen tot stilstand komt. Iedereen in de ambulance is gebutst en de patient die vervoerd wordt is er nog weer wat slechter aan toe. Het jochie wordt in zijn kladden gegrepen en men wacht op de politie. Nu maar hopen dat die ook niet omvallen op hun weg er naartoe.

Op het Gambia College ligt al een hele tijd een deel van het netwerk plat. Een deel van het probleem had men wel weten te traceren, maar waarom het was veroorzaakt (achteraf duidelijk een blikseminslag) was niet gesignaleerd. Omdat men er standaard vanuit gaat, dat het maximaal maar 1 probleem kan zijn, raakt het maar niet hersteld. Ze hebben dan weliswaar 1 niet werkende switch gedetecteerd, maar het hoe en waarom (uiteindelijk moest een studentje kennelijk toch hoognodig even zijn mobiel opladen en was de niet zichtbare stekker ergens uit getrokken)

Achteraf blijkt dan dat van meerdere switches wat poorten zijn opgeblazen (het werkt dus nog wel gedeeltelijk, maar in hun optiek werkt het, of het werkt helemaal niet) wat sporen zijn weg geblazen op de patch bay, netwerk kabel ook doormidden en wat computer poorten vertrokken. Ik had pas wat switches opgestuurd en alle pakketjes waren net 1 dag voordat ik kwam aangekomen (met dit keer slechts een beetje computer hardware, dit was een prive (nl. mijn eigen) zending )

Dus nu draait bijna alles weer, maar er is nog veel uitbreidings- en herstelwerk. Ook heeft men eindelijk, eindelijk de beschikking over een high speed lijn. Dat moet ook nog in goede banen geleid worden; Gamtel heeft onze servers voor het gemak maar helemaal overbrugd. Met als gevolg een flink aantal youtube fanaten (terwijl men eigenlijk aan het werk zou moeten zijn) en andere downloaders. Volgende week de boel maar weer optuigen en van alles blokkeren, zelf regulering is niet aan de orde, een aantal mensen denkt, dat het een one-man show is, die alleen voor hun gegeven wordt.

Omdat het nu weekend is; weer een pasta maaltijd met rode saus klaargemaakt. Dankzij de keuken machine alles mooi fijn en voor de verandering eens geen tomaten smurrie op de muur achter het fornuis. Normaal knijp ik de tomaten namelijk met de hand aan moes en dan spuit er nog wel eens wat weg.

Groeten Gerrit en Jabou