Shortcuts
Blijf op de hoogte en volg Gerrit
15 Oktober 2015 | Gambia, Sanchaba
Afgelopen zondag heb ik met de fiets maar eens een flinke toertocht gemaakt. Ik had van tevoren al eens gevraagd waar nou die ene weg heen leidt, die ongeveer in de richting van Brikama leek te gaan bij de Sukuta traffic lights. Vanuit ons gezien naar links, neem je de normale route die via Airport junction en Busumbala, Farato naar Brikama leidt. Ga je bij de traffic lights rechtdoor, dan weet bijna niemand mij iets daarover te kunnen vertellen.
Totdat ik van iemand hoorde dat ie aan het einde van die weg woonde, in een dorpje gelegen aan de weg van Sanyang naar Brikama en dat het een shortcut was. Nu hoeft een shortcut hier helemaal niet te betekenen dat het in tijd korter is, sommige mensen nemen ook wel een shortcut dwars door de drukke markt in Serrekunda, in afstand misschien wel een shortcut maar in tijd zeer zeker niet.
Ik nam dus de shortcut. Na overgestoken te zijn, bleek de 3 baans asfaltweg, al na een kilometertje of zo, abrupt te eindigen in een hele brede zandweg. Vanwege de regentijd was het een modderpoelen festijn, waar ik soms nog net met mijn fiets omheen kon, met af en toe de fiets in het water en ik lopend op wat zandzakken. Het is wel een mooie route, weinig volk, veel dieren, veel bomen en struikgewas, kortom niet gek voor een zondagmorgen, maar zeker geen shortcut, de hele trip nam iets van 2 uur in beslag en ik kon Jabou in gedachten al horen mopperen over alle oranje-rode modder die echt overal zat.
Ik nam in Brikama aangekomen een ontbijtje bij een stalletje. Ik wilde iets lichts op mijn brood, maar de keuze bij het stalletje was; njebbe (bonen(brij), sauce (pasta krullen in vettige olie) en accara. Ik besloot de njebbe toch maar te nemen maar dan heel weinig. Omdat de dame het nogal een prestatie vond, dat ik die inside road genomen had en omdat ik alles in het Wolof bestelde, kreeg ik mijn broodje terug met njebbe en sauce en accara. Voorzichtig alles naar binnen gewerkt en daarna weer naar huis, nu via de normale route, die slechts 50 minuten in beslag nam.
´s Morgens voordat ik vertrok lag er een zandwagen op zijn kant in onze weg. Hij was kennelijk te zwaar beladen en omdat de weg daar een beetje hol loopt, uitgegleden. Het leek me dat we daar wel weer een tijdje tegen aan moesten kijken. Maar na mijn tripje naar Brikama, was zowaar de vrachtwagen rechtop gezet en weg gereden (of gesleept), wat olie sporen waren de enige stille getuigen (is niet helemaal waar, ik heb er dit keer aan gedacht een foto te nemen.)
Verder deze week nog een ambulance op zijn kant gezien in Lamin, die wilde een plots stoppende gelli-gelli ontwijken, ramde een betonnen hek en belandde ook op zijn zijkant, gelukkig geen doden, maar het aantal plotseling omvallende auto's/ vrachtwagens neemt verontrustende vormen aan.
Vanwege het nogal abrupt ingevoerde verbod op plastic zakken en zakjes, kom je allerlei initiatieven tegen om de spullen te vervoeren. Zo krijgt Jabou nu de suiker bij het winkeltje in onze buurt ingepakt in krantenpapier. Als ik wat te drinken haal, terwijl ik in Brikama garage al zit te wachten in de gelli- gelli naar turntable (=rotonde, in dit geval de bekendste in de buurt en ja hij zou roundabout moeten heten, maar iedereen zegt hier turntable), heb ik nu een flesje ipv. een plastic zakje en wacht men, totdat ik die heb leeggedronken op de teruggave van dat flesje, of ik ruil hem om voor één van mijn eigen lege flesjes.
Bedoeling is dat er minder plastic in de natuur terecht komt en inderdaad is het iets verminderd. Wat niet verminderd is; nog steeds gooit men achteloos alles van zich af (plastic of niet). En bepaalde dingetjes, die verotten nogal snel of worden nat als er geen plastic voorhanden is.
Ook wil de bodem van zo'n papieren boodschappen tas er graag uitvallen, als je daar net je bevroren diepvriskipje in hebt geparkeerd.
Natuurlijk moet plastic worden terug gedrongen, maar aan de andere kant; als je het nou eens netjes inzamelt en het hergebruikt of in bulk verkoopt naar China dan lijkt dat op lange termijn meer zoden aan de dijk te zetten. Ik weet van een project in Nigeria waar men een eigen fabriekje heeft voor hergebruik van plastic, zitten ook wel haken en ogen aan, maar je kunt dan tenminste iets fabriceren zoals afrasterings paaltjes, of iets dat je aanpast aan je eigen Afrikaanse behoefte. En mensen moeten zich iets meer bewust (of veel meer bewust) van worden, dat ze geen afval om zich heen gooien. In Senegal lijkt men dit verbod op plastic zakjes ook te gaan invoeren, alleen nemen ze er een jaar de tijd om mensen erop voor te bereiden.
Omdat op het College de meeste behuizingen voor de belangrijkste switches niet op slot kunnen (vorige keer heb ik de sloten met een paperclip moeten openen, vanwege het meenemen van de enige sleutel naar Amerika), kwam ik een paar illegale uitbreidingen tegen, die ook nog eens het netwerk bij tijd en wijle verstoorden. Conclusie; de zaak moet weer op slot kunnen, ware het niet, dat de sloten in de glazen deurtjes van een typisch merk zijn. Ik bouw 1 van de sloten uit en neem die mee naar de Nigeriaanse sleutelfiguur in de key-copy-toko bij London Corner.
Ik vraag of ie een blank key heeft, zodat ik zelf er eentje kan vijlen. Hij is verbaasd dat ik ze heb weten te openen met een paperclip en dat ik nu zelf een sleutel wil maken. Hij zegt dat ie aan de slag gaat en wil kennelijk ergens aan vijlen. Ik zeg dat dit niet hoeft, ik heb een simpele onbewerkte sleutel nodig, alleen de groeven op de zijkanten hoeven te passen. Hij wordt boos en zegt dat ie al 20 jarig ervaring heeft, in Londen heeft gewoond en dat dit zijn vak is.
Wel vreemd dan, dat ie geen kennis heeft van het openen van dit soort sloten met een paperclip, maar goed: ik word ook (een beetje boos) en wil het slot terug. Na wat heen en weer praten wordt de bedoeling pas duidelijk; meneer heeft niet de goede blank en hij moet de blank maken en dat neemt iets van tijd en iets van geld. We geven elkaar een tweede kans en hij gaat aan de slag.
Zowaar weet ie een passende blank te maken. Wel een typische, want ik moet later de zaak passend maken door aan de verkeerde kant te gaan vijlen (wat later ook lukt) Vervelend is dan wel dat er op deze manier niet makkelijk een copy te maken is, die moet ik ook weer met de hand maken.
Er zijn intussen weer voetballen op onze compound, een normale leren bal en een kleinere leren bal, originals zoals ze hier zeggen. In tegen stelling tot alle andere ballen die roemloos ge-eindigd zijn, blijven ze papa's eigendom. Dus liggen ze bij alle andere spullen die heel moeten blijven, achter slot en grendel in onze slaapkamer. Ballen mogen ook ons erf niet af; we hebben gelukkig ruimte genoeg. Ik introduceer blokjes voetbal, maar dan met blikjes. We hebben alle blikjes opgespaard die normaal betrokken zijn bij het creëren van de rode saus.
Na eerst wat proef draaien met toch de grote bal en wat overschieten tussen Mamut en mij, waarbij we telkens een stapel blikjes proberen te raken die naast ons staat, wordt besloten de kleine bal te nemen en de blikjes iets te modificeren. Dit omdat er op een gegeven moment toch ergens nieuwe “rode saus” uit kwam. Ik maakte een mooie direkt-raak-treffer vanaf een leuke afstand (gelukstreffer, ik geef het toe) waarbij de stapel van blikjes alle kanten op vloog. Mamut die normaal van gekkigheid niet weet hoe hij op en neer moet springen, was ineens verdacht stil en ging erbij zitten.
Toen ik dichterbij kwam, bleek dat één van de blikjes zijn been had geraakt en zo een snee in zijn been had gemaakt. Goed gereinigd, pleister erop en de wond is intussen heel mooi genezen. De dekseltjes die nog niet waren verwijderd, maar die alleen iets naar binnen waren gedrukt, nu toch maar verwijderd. Na controle zijn ze weer bruikbaar. Ook voor onze frisbees, vooral Jabou is na wat oefenen en kunst afkijken heel erg handig met een frisbee.
Een grappige ontdekking die ik deed tijdens het douchen; ik weet dat het water niet echt koud is en niet echt verfrist, nu het al zo lang drukkend warm is. Maar laatst vond ik het toch wel opvallend dat het bijna heet was. Ik check en zie dat de koude kraan toch wel open staat en de warme dicht. Voor de grap draai ik de koude dicht en zet de warme open; verhip koud water.
Een kort ogenblik denk ik dat er twee leidingen moeten zijn verwisseld. Maar dat kan ook niet, alleen vandaag is het “koude” water wat warmer dan anders. En de boiler gebruiken we nooit vanwege de hoge stroomkosten. Het blijkt dat we hier stiekem toch een water reservoir hebben, dat zwart is en in de zon staat. Ik had hem alleen nog niet opgemerkt, omdat ie verdekt stond opgesteld. Het nu koudere water komt uit de boiler en als dat op is, wordt het weer warmer.
Groeten Gerrit en Jabou
Totdat ik van iemand hoorde dat ie aan het einde van die weg woonde, in een dorpje gelegen aan de weg van Sanyang naar Brikama en dat het een shortcut was. Nu hoeft een shortcut hier helemaal niet te betekenen dat het in tijd korter is, sommige mensen nemen ook wel een shortcut dwars door de drukke markt in Serrekunda, in afstand misschien wel een shortcut maar in tijd zeer zeker niet.
Ik nam dus de shortcut. Na overgestoken te zijn, bleek de 3 baans asfaltweg, al na een kilometertje of zo, abrupt te eindigen in een hele brede zandweg. Vanwege de regentijd was het een modderpoelen festijn, waar ik soms nog net met mijn fiets omheen kon, met af en toe de fiets in het water en ik lopend op wat zandzakken. Het is wel een mooie route, weinig volk, veel dieren, veel bomen en struikgewas, kortom niet gek voor een zondagmorgen, maar zeker geen shortcut, de hele trip nam iets van 2 uur in beslag en ik kon Jabou in gedachten al horen mopperen over alle oranje-rode modder die echt overal zat.
Ik nam in Brikama aangekomen een ontbijtje bij een stalletje. Ik wilde iets lichts op mijn brood, maar de keuze bij het stalletje was; njebbe (bonen(brij), sauce (pasta krullen in vettige olie) en accara. Ik besloot de njebbe toch maar te nemen maar dan heel weinig. Omdat de dame het nogal een prestatie vond, dat ik die inside road genomen had en omdat ik alles in het Wolof bestelde, kreeg ik mijn broodje terug met njebbe en sauce en accara. Voorzichtig alles naar binnen gewerkt en daarna weer naar huis, nu via de normale route, die slechts 50 minuten in beslag nam.
´s Morgens voordat ik vertrok lag er een zandwagen op zijn kant in onze weg. Hij was kennelijk te zwaar beladen en omdat de weg daar een beetje hol loopt, uitgegleden. Het leek me dat we daar wel weer een tijdje tegen aan moesten kijken. Maar na mijn tripje naar Brikama, was zowaar de vrachtwagen rechtop gezet en weg gereden (of gesleept), wat olie sporen waren de enige stille getuigen (is niet helemaal waar, ik heb er dit keer aan gedacht een foto te nemen.)
Verder deze week nog een ambulance op zijn kant gezien in Lamin, die wilde een plots stoppende gelli-gelli ontwijken, ramde een betonnen hek en belandde ook op zijn zijkant, gelukkig geen doden, maar het aantal plotseling omvallende auto's/ vrachtwagens neemt verontrustende vormen aan.
Vanwege het nogal abrupt ingevoerde verbod op plastic zakken en zakjes, kom je allerlei initiatieven tegen om de spullen te vervoeren. Zo krijgt Jabou nu de suiker bij het winkeltje in onze buurt ingepakt in krantenpapier. Als ik wat te drinken haal, terwijl ik in Brikama garage al zit te wachten in de gelli- gelli naar turntable (=rotonde, in dit geval de bekendste in de buurt en ja hij zou roundabout moeten heten, maar iedereen zegt hier turntable), heb ik nu een flesje ipv. een plastic zakje en wacht men, totdat ik die heb leeggedronken op de teruggave van dat flesje, of ik ruil hem om voor één van mijn eigen lege flesjes.
Bedoeling is dat er minder plastic in de natuur terecht komt en inderdaad is het iets verminderd. Wat niet verminderd is; nog steeds gooit men achteloos alles van zich af (plastic of niet). En bepaalde dingetjes, die verotten nogal snel of worden nat als er geen plastic voorhanden is.
Ook wil de bodem van zo'n papieren boodschappen tas er graag uitvallen, als je daar net je bevroren diepvriskipje in hebt geparkeerd.
Natuurlijk moet plastic worden terug gedrongen, maar aan de andere kant; als je het nou eens netjes inzamelt en het hergebruikt of in bulk verkoopt naar China dan lijkt dat op lange termijn meer zoden aan de dijk te zetten. Ik weet van een project in Nigeria waar men een eigen fabriekje heeft voor hergebruik van plastic, zitten ook wel haken en ogen aan, maar je kunt dan tenminste iets fabriceren zoals afrasterings paaltjes, of iets dat je aanpast aan je eigen Afrikaanse behoefte. En mensen moeten zich iets meer bewust (of veel meer bewust) van worden, dat ze geen afval om zich heen gooien. In Senegal lijkt men dit verbod op plastic zakjes ook te gaan invoeren, alleen nemen ze er een jaar de tijd om mensen erop voor te bereiden.
Omdat op het College de meeste behuizingen voor de belangrijkste switches niet op slot kunnen (vorige keer heb ik de sloten met een paperclip moeten openen, vanwege het meenemen van de enige sleutel naar Amerika), kwam ik een paar illegale uitbreidingen tegen, die ook nog eens het netwerk bij tijd en wijle verstoorden. Conclusie; de zaak moet weer op slot kunnen, ware het niet, dat de sloten in de glazen deurtjes van een typisch merk zijn. Ik bouw 1 van de sloten uit en neem die mee naar de Nigeriaanse sleutelfiguur in de key-copy-toko bij London Corner.
Ik vraag of ie een blank key heeft, zodat ik zelf er eentje kan vijlen. Hij is verbaasd dat ik ze heb weten te openen met een paperclip en dat ik nu zelf een sleutel wil maken. Hij zegt dat ie aan de slag gaat en wil kennelijk ergens aan vijlen. Ik zeg dat dit niet hoeft, ik heb een simpele onbewerkte sleutel nodig, alleen de groeven op de zijkanten hoeven te passen. Hij wordt boos en zegt dat ie al 20 jarig ervaring heeft, in Londen heeft gewoond en dat dit zijn vak is.
Wel vreemd dan, dat ie geen kennis heeft van het openen van dit soort sloten met een paperclip, maar goed: ik word ook (een beetje boos) en wil het slot terug. Na wat heen en weer praten wordt de bedoeling pas duidelijk; meneer heeft niet de goede blank en hij moet de blank maken en dat neemt iets van tijd en iets van geld. We geven elkaar een tweede kans en hij gaat aan de slag.
Zowaar weet ie een passende blank te maken. Wel een typische, want ik moet later de zaak passend maken door aan de verkeerde kant te gaan vijlen (wat later ook lukt) Vervelend is dan wel dat er op deze manier niet makkelijk een copy te maken is, die moet ik ook weer met de hand maken.
Er zijn intussen weer voetballen op onze compound, een normale leren bal en een kleinere leren bal, originals zoals ze hier zeggen. In tegen stelling tot alle andere ballen die roemloos ge-eindigd zijn, blijven ze papa's eigendom. Dus liggen ze bij alle andere spullen die heel moeten blijven, achter slot en grendel in onze slaapkamer. Ballen mogen ook ons erf niet af; we hebben gelukkig ruimte genoeg. Ik introduceer blokjes voetbal, maar dan met blikjes. We hebben alle blikjes opgespaard die normaal betrokken zijn bij het creëren van de rode saus.
Na eerst wat proef draaien met toch de grote bal en wat overschieten tussen Mamut en mij, waarbij we telkens een stapel blikjes proberen te raken die naast ons staat, wordt besloten de kleine bal te nemen en de blikjes iets te modificeren. Dit omdat er op een gegeven moment toch ergens nieuwe “rode saus” uit kwam. Ik maakte een mooie direkt-raak-treffer vanaf een leuke afstand (gelukstreffer, ik geef het toe) waarbij de stapel van blikjes alle kanten op vloog. Mamut die normaal van gekkigheid niet weet hoe hij op en neer moet springen, was ineens verdacht stil en ging erbij zitten.
Toen ik dichterbij kwam, bleek dat één van de blikjes zijn been had geraakt en zo een snee in zijn been had gemaakt. Goed gereinigd, pleister erop en de wond is intussen heel mooi genezen. De dekseltjes die nog niet waren verwijderd, maar die alleen iets naar binnen waren gedrukt, nu toch maar verwijderd. Na controle zijn ze weer bruikbaar. Ook voor onze frisbees, vooral Jabou is na wat oefenen en kunst afkijken heel erg handig met een frisbee.
Een grappige ontdekking die ik deed tijdens het douchen; ik weet dat het water niet echt koud is en niet echt verfrist, nu het al zo lang drukkend warm is. Maar laatst vond ik het toch wel opvallend dat het bijna heet was. Ik check en zie dat de koude kraan toch wel open staat en de warme dicht. Voor de grap draai ik de koude dicht en zet de warme open; verhip koud water.
Een kort ogenblik denk ik dat er twee leidingen moeten zijn verwisseld. Maar dat kan ook niet, alleen vandaag is het “koude” water wat warmer dan anders. En de boiler gebruiken we nooit vanwege de hoge stroomkosten. Het blijkt dat we hier stiekem toch een water reservoir hebben, dat zwart is en in de zon staat. Ik had hem alleen nog niet opgemerkt, omdat ie verdekt stond opgesteld. Het nu koudere water komt uit de boiler en als dat op is, wordt het weer warmer.
Groeten Gerrit en Jabou
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
