Indonesisch

Voorzichtig maar een verslagje in elkaar aan het zetten, ik had wat losse kreten opgeschreven, maar veel is het deze laatste weken niet. Binnenkort reis ik weer af naar Nederland, maar er zijn best wel veel losse eindjes nog aan elkaar te knopen. Op het Gambia College kom ik bijna niet aan mijn eigenlijke taken toe, bijna iedereen heeft wel zijn eigen groot hardware- dan wel software leed. Me in de serverroom verstoppen gaat ook bijna niet; er is net een nieuwe airco geïnstalleerd en die staat op extreem koud, lang houd je het zonder trui niet uit.

Ik maak kennis met wat mensen die ik hier niet zo gauw verwacht. Buda bijvoorbeeld, die is getrouwd met een Gambiaan. Onderling spreken ze Bahasa Indonesisch, Buda's man heeft in Indonesië gestudeerd en haar daar leren kennen. Buda probeert wat Mandinka aan te leren, maar komt nog niet veel verder dan wat begroetingen. Beide laptops zijn flink ontregeld, dus zie ik haar wat vaker, want het herstel gaat/moet in meerdere etappes.

Een paar dagen later komt ze met een andere (ook) kleine dame aan; iemand uit Peru, die hier in het ziekenhuis werkt en daarbij studeert. Ze blijkt goed Nederlands te spreken, want ze heeft oa. 5 jaar in Nederland gestudeerd. In het ziekenhuis zitten weer meer mensen uit Cuba, daar kan zij weer Spaans mee praten. Ik heb in al die jaren dat ik hier in Gambia ben, nog nooit een Peruaanse of een Indonesische ontmoet.

Op een keertje zit ik in Alhagie's auto in Tanji, achter mij stapt iemand in en hoor ik het prachtigste Engels ooit hier gesproken. Ik draai me om en verwacht een Engelsman aan te treffen, maar het is een Gambiaan. Ik feliciteer hem met zijn goede Oxford-Engels, dat vindt hij wel leuk, maar verder niets bijzonders: hij heeft jaren in Oxford gestudeerd.

Een klein stukje theater (zoals in Senegalees theater) maar dan in het echt. Ik zit achterin een gelli-gelli vanaf de turntable naar Tipa garas. Iemand roept dat ie uit wil stappen en doet dat iets verderop dan ook. Apparante 1 die ook bij mij achterin zit, roept dat hij zijn 3 dalasi nog moet betalen. 5 is niet genoeg, het moeten er 8 in totaal zijn. Passagier vindt van niet, het gereden stukje was volgens hem daarvoor te kort en begint al druk pratend weg te lopen.

Apparante 2 en ook de chauffeur komen er nu bij, het wordt een echte ruzie die begint met schelden en eindigt met duw- en trekwerk. Passagier gooit de 3 dalasi de gelli-gelli in en ik krijg het deels tegen mijn hoofd aan geworpen. Een oude vrouw die tegenover me zit, vraagt of ik niets mankeer. We rapen alles op en rijden gezellig pratend verder; een ruzie op zijn tijd breekt kennelijk het ijs, daarvoor zaten we elkaar min of meer apathisch aan te staren.

Op een avond moet ik nog bij 2 mensen aan, het zal in ieder geval donker zijn als ik terug rijd, dus neem ik 2 fiets led-lampen mee. Ik ben één van de weinige fietsers hier, die zich als rijdende en knipperende kerstboom uitdos. Naar mijn mening voldoende zichtbaar, ook zitten alle reflectoren nog op deze fiets en extra ook nog in de spaken. Daarbij ben ik nog steeds ernstig te bleek en mijn kale hoofd reflecteert ook nog wel wat (maan)licht.

Als ik vlak bij het goed verlichte Senegambia gebied ben, gebeurt het; een taxi ziet me compleet over het hoofd en schuift me pardoes de berm in. Hij weet me net niet te raken, omdat ik mee draai, maar ik glij daarbij weg en de fiets klapt tegen de grond en ikzelf beland na een rare kikker sprong op beide voeten.

Geen schade aan lijf en fiets, maar ik ben behoorlijk boos. Een andere Gambiaanse fietser, die net achter me rijdt, roept de taxiknakker ook van alles na, ik zie de taxi iets verderop staan, meneer heeft helemaal niets meegekregen. Ik tik hem op zijn schouder en toeter zijn linkeroor vol met wat lelijke praat in 2 talen. Zonder af te wachten rij ik weer weg, ik ben druk. De Gambiaan die achter me reed, blijft achter bij de taxi en neemt mijn scheldpartij over.

Opgelucht dat ik verder niets mankeer draai ik de weg naar Kololi in. En raak zowaar na 200 meter daar gereden te hebben, een jongetje, dat zonder uit te kijken, door mijn voorwiel wenst te stappen. Verdikkie: echt helemaal niemand die hier ook maar de minste moeite neemt uit te kijken. Jochie mankeert verder niets en mijn fiets is ook nog heel. Uitfoeteren hoeft dit keer niet; moeders (die dus ook niet opgelet heeft) neemt de honneurs waar. Ik weet meteen ook weer, waarom ik hier liever dus niet in het donker rijdt (zowel met de auto als de fiets)

Mijn oog is weer zo'n beetje normaal. Na het tochtje up-country, bleek het bovenste ooglid te gaan ontsteken. Jabou verzekerde mij dat er in ieder geval dit keer geen mango worm in zou zitten. De zaak nam nog wat toe in afmetingen en er zakte door de zwaartekracht ook wel wat naar beneden. Onder dat oog vormde zich nl. een blauw-zwarte verdikking. 's Nachts doorslapen zat er ook een nachtje niet in, want het oog sloot niet meer geheel en dreigde een beetje uit te drogen. Nadat ik had gemerkt dat de pijn wat afnam, heb ik het met een naald weten te draineren en verder de zaak gereinigd. Meteen toen de druk eraf was voelde het bijna weer goed aan.

Omdat mijn fiets er nogal robuust en ook nieuw uitziet, moet ik er wel voor zorgen dat ie niet gestolen wordt. Het eerste slot heeft het bijna 4 weken weten uit te houden. Op een dag voelde ik al dat de sleutel bijna niet meer ging en heb hem er subiet afgehaald en weg gemikt. Om mijn eigen slot te moeten mollen, vanwege de wrakkige kwaliteit, leek me zonde van mijn tijd.Ik hoop dat het andere exemplaar dat een soort van plastic beschermkap heeft, het wat langer volhoudt, het kapje moet ervoor zorgen dat er niet zo snel wat zand in komt.

Helaas; na 2 dagen gebruik, zat ie 's morgens vroeg muurvast, de fiets staat nl. thuis ook op slot om “lenen” te voorkomen. Omdat ik haast had (zaterdag was het zgn. cleaning day; dan rijden er van 9.00-1300 uur geen auto's en zitten alle winkels dicht. We moesten nog wat boodschapjes hebben van de markt, voor 9 uur is er nog vervoer en is er nog van alles open) Ik moest maar proberen het slot te mollen. Me leek dat ik oftewel met de ijzerzaag aan de slag moest, of met het groot model knipex nijptang. (ik heb helaas hier geen betonschaar)

Eerst dat plastic kapje er maar af tikken. Na een paar keer meppen met een hamer, lag het er al af en wonder boven wonder; het metalen omhulsel van de kabel en het slot ook; kortom na 5 seconden subtiel geweld, was alles al gepiept en konden we boodschappen doen. Volgende dag na wat onderzoek, maar een knots van een hangslot aangeschaft, dat oa. door de spaken heen kan. Ik ben weliswaar een hele mooi degelijk Europees kabelslot tegen gekomen, maar ook na afdingen, bleek die ongeveer iets meer dan de halve waarde van de fiets te moeten vertegenwoordigen.

Fou die de gewoonte heeft om ook 's nachts haar slaapkamerdeur op slot te houden (die van ons is overigens ook altijd op slot) had zichzelf pas geleden ingesloten. Ze kwam erachter, toen ze naar het toilet moest. Ook dat slot was bezig defect te raken, na veel gemorrel ging het uiteindelijk weer open.Ik stond al klaar om de deur (die ik er vorige keer net in de scharnieren had weten te hangen) in te trappen. Fou stond al in de startblokken om een sprintje naar het toilet te trekken.

Groeten Gerrit en Jabou