Apparantes

Voor het eerst heb ik de beschikking over mijn “eigen” stage (s)loper(s), hier ook wel apparantes genoemd. Maandag wordt mij meegedeeld, dat ik me moet ontfermen over een internal die voor 3 weekjes mee gaat draaien. Prima, altijd handig zo'n mannetje erbij, hij heet (ook) Alhagie en ziet er pienter uit.(mede vanwege zijn zware zwarte brilmontuur en dikke glazen) Om hem een beetje wegwijs te maken, gaan we eerst maar eens een rondje draaien op het College. Bij de ECD room aangekomen, zeg ik hem, dat als ie door de ontluchtings gaten van het kastje, dat hoog tegen de muur geplaatst is, kijkt, dat hij dan kan zien dat daar netwerk activiteit te zien is, aan het geknipper van de groene ledjes van het daar verborgen miniatuur switchje.

Er knippert hier helemaal niets, zegt hij. Huh, ik kijk zelf even en inderdaad; het kastje is zo dood als een pier. Hoe kan dit nu weer? We hebben onlangs geen blikseminslagen meer gehad (de vorige 2 kastjes zijn in de loop der jaren daar, door diverse inslagen van de muur gefrituurd) en er is instructie gegeven om de stekker er ten allen tijde in te laten zitten, met natuurlijk het schakelaartje op de wandcontactdoos aan. Er heeft ook ooit een papier gehangen met deze boodschap daarop.

Daarbij zou de kabel achterlangs, buiten het contactdoosje om, aangesloten worden om per ongeluk uitschakelen te voorkomen. (Dit soort besluiten gaat soms over meerdere schijven, waarbij de tijd om iets te ondernemen per schijf exponentieel toe schijnt te nemen) Nu het kastje niet werkt, heeft een hele cluster computers geen internet. Omdat wij altijd heel erg op tijd beginnen en de meeste anderen pas later binnen komen druppelen, was niemand het nog opgevallen.

Verdacht is wel dat de deur van het lokaal open staat en dat ik daar wat studenten zie (het kastje zit buiten tegen de muur, maar de wandcontact doos zit binnen in het lokaal) En inderdaad binnen gekomen, zie ik een gsm oplader en de switch van de contactdoos uitgeschakeld. Ik leg Alhagie het probleem uit, ga een beetje tekeer tegen de studenten en besluit ad hoc, maar iets rigoureus te ondernemen.

Ik vraag Alhagie of hij wel eens heeft gehoord van steel epoxy, dat ook wel epoxy stick genoemd wordt, nee dat kende hij niet. Gauw de tubes opgehaald, laten zien hoe je alles netjes schoon moet maken, hoe je de epoxy lijm mixt en zowel de stekker als de schakelaar vast gelijmd, probleem opgelost. Deze lijm is het sterkste dat ik hier ken, ik neem meestal ook wat setjes mee naar Nederland, het lijmt uitstekend maar ik denk dat de sterke solutie geur die uit het gemixte brouwsel opstijgt, het importeren naar Europa een beetje tegen houdt.

Knappe kerel die hem hier nog uit weet te wrikken. Alhoewel, er zijn hier ook best wel veel wandcontactdozen die in meerdere opzichten niet maar aan die naam voldoen. Ze hangen niet meer aan de wand en ze maken ook nergens contact meer mee. Enfin, onze lijmactie is nu beroemd in het kantoor dat er het meest mee te maken heeft, dus mochten ze geen internet meer hebben, dan hoop ik dat ze daar het eerst kijken.

De volgende dag; een andere internal meldt zich, alweer een Alhagie; ons serverhok begint onderhand uit te puilen met Alhagies. Er is wel een opvallend verschil, de ene de (eerste) is heel leergierig en bekent, dat ze hem op de it-opleiding eigenlijk niets geleerd hebben. Alleen de bassale computerkennis, die een beetje secretaresse alhier ook heeft. Om maar niet te spreken van praktijk, dat is er helemaal niet bij. Soms grijpt hij met beide handen zijn hoofd vast, net alsof ie bang is de net opgedane kennis weer te verliezen. Of loopt luidkeels tegen Binta te roepen (die ook een soort apparante is, maar dan meer voor hardware problemen) “They learned us nothing, nothing at all; this is a screen, that is a keyboard, basic nonsense, all is nonsense” (ze hebben ons helemaal niets geleerd, dit is een scherm, dat is een keyboard, allemaal basic nonsens.)

De tweede Alhagie is meer een “show of” figuur, gebruikt populaire praat en wil eigenlijk alleen maar wat kunstjes afkijken, zonder zich verder daarin te verdiepen, of zich te vermoeien. Zijn algemene houding is ook meer van “get rich or die trying” (wordt rijk, of sterf terwijl je dat probeert)Veel gepraat over plannetjes en veel ideeën worden gevoed vanuit zijn frustratie. Hij wil bijvoorbeeld graag weten, hoe fatsoenlijk een laptop te formatteren, iemand had dat ook voor hem gedaan en daar 400 Dalasi voor in rekening gebracht. Dat mocht hem natuurlijk niet weer gebeuren en dus wil hij het zelf kunnen en dan na geslaagde actie, slechts 350 Dalasi rekenen. Hem stuur ik vaak op pad om even wonjo of een broodje te kopen onder de boom.

Over het serverhok zelf is eindelijk ook een beslissing genomen; als straks de deur en het slot is veranderd,moet er netjes gemeld worden wie er wanneer is en wordt de sleutel op een centrale plaats afgegeven. Maar ondertussen gebruiken we het nog steeds als hardware reparatie hok. We kunnen door een raampje naar buiten kijken, maar van buitenaf zijn wij zelf niet zichtbaar. Sinds het plaatsen van de nieuwe airconditioning met verhoogde capaciteit is het er net uit te houden.

Telkens als we onze wireless router genaamd Silence aanzetten, komen er groepjes studenten in de bantaba (ronde overdekte half open zitplaats) zitten. Kennelijk heeft één van onze stafleden het wachtwoord weer eens rond gebazuind. Het routertje is een oude en beschikt niet over een echte toegang controle, alleen maar een WPA sleutel. We nemen een andere router in gebruik, om iedereen die niet tot de staf behoort buiten te sluiten. Het netwerkverkeer wordt nl. ernstig gesmoord.

Mr. Ceesay, van accounts is helemaal uit zijn hum, omdat er een lange rij van andere studenten nu niet aan de tickets geholpen kan worden, vanwege de traagheid van het netwerk. De andere router noemen we Deglu (=luister in het Wolof) en daar zetten we oa. een mac address control op en het wachtwoord varieert wat vaker en we verstoppen de naam. Dat is voor hier meer dan voldoende; niemand die iets met mac-spoofing kan, of tooltjes inzet om hidden networks te traceren.

De beide Alhagies kijken toe hoe ik een beetje jongleer, met meerdere laptops tegelijk, die deels wat software uploads nodig hebben, of waar data van gered moet worden. Ze kunnen er niet over uit dat je met meer dingetjes tegelijk bezig kunt zijn. Zij wachten altijd tot één dingetje helemaal klaar is en gaan dan pas verder met het volgende, ook als dat lang wachten betekent en ook als ze weten dat de laptop zich best zelf kan redden. Als ik de netwerk kabeltester demonstreer en daarbij moedwillig een kabel deels verniel, om te laten zien wat je ziet als er wat stuk is, zijn ze verbaasd. Op zo'n manier dingen aanleren, is hier niet echt de praktijk van alle dag.

Om ze te vermaken, laat ik ze telkens de stekker uit de Silence wifi halen. De studenten die daar gebruik van maken, druipen dan weer af naar andere delen van de campus. Als ze bijna allemaal weg zijn, gaat de stekker er weer in. Meteen wordt er ergens geroepen dat het netwerk er weer is en komen ze op een drafje weer naar de bantaba. De Alhagies kunnen hun lol niet op en worden steeds beter in het manipuleren van de kudde studenten. Ze weten het de hele dinsdag vol te houden.

Als ik uiteindelijk op vrijdag nog de laatste hand aan de server wil gaan leggen, gaat het feest niet door. Net als de vorige keer, heb ik praktisch de hele dag geen stroom. Ik had nog even een afsluitend gesprek met mdm Ndow, head of school. Ze zijn best wel tevreden zoals het nu gaat, ondanks dat ikzelf vind dat er nog veel meer af had kunnen zijn, maar ja; this is the Gambia, dingen gaan hier nu eenmaal niet zoals bij ons thuis in Europa.

Omdat Alhagie (Jallow, de ceo van Suna) het talent heeft de juiste mensen aan te trekken en degenen te omzeilen die alleen maar in de weg lopen, of niets uit voeren, of dingen vernietigen, lijkt er nu veel meer schot in diverse zaken te komen. Het grappige is, dat we ook nog eens bijna buren zijn, hij woont maar 6 minuutjes lopen van ons vandaan en komt nog wel eens een vorkje meeprikken. Zijn favorieten zijn supakanja, plasas en domoda.

Laatst had hij hele goede palmolie uit de Casamance meegenomen, daarmee heeft Jabou dan een hele grote emmer met supakanja klaargemaakt en dat vriest hij dan weer in kleinere porties in. Hij werkt heel hard, behalve voor Suna zijn eigen instituut, ook voor de universiteit en ook voor het Gambia College. Hij weet dat allemaal te redden met maar 4 uurtjes slaap per nacht. Vaak als ik zelf ook iets 's nacht moet doen (dan hebben we soms maar zo weer stroom) zie ik dat hij nog online is. Hij probeert iets van dat slaaptekort wel aan te vullen in het weekend, maar dan is hij vaak ook nog aan de slag.

Onlangs is hij getrouwd met zijn jeugdliefde die nu een studie in Amerika volgt. Hij heeft samen met mij, persoonlijk nog wel even gekeken waar de moskee was gesitueerd, waar het huwelijk zou plaats vinden. Op de dag zelf was hij daar niet, maar zijn afgevaardigden wel. Ook die van zijn vrouw waren er, zij zat natuurlijk nog in Amerika. En een heleboel mensen waren erop af gekomen. Deels uit ongeloof omdat ze zich niet voor konden stellen dat hij ging trouwen. 's Morgensvroeg nog, kwam iemand het serverhok binnenstormen, om te vragen of het echt waar was dat Alhagie ging trouwen. De imam die het geheel leidde zei later tegen Alhagie dat hij in de twaalf jaren dat hij daar imam was, nog nooit zoveel volk voor een huwelijk bij elkaar had gezien.

Ik weet intussen wat de operatie voor mijn tantetje in Keur Alassane Diallo (up-country Senegal) zou moeten kosten. Een heupoperatie in Gambia, dat gaat hem niet worden, het moet in Dakar. De kosten gaan iets van 4000 Euro bedragen. Toen ik het er met wat andere mensen over had (zowel blank als zwart) was de algemene opinie: niemand die zulke grote bedragen gaat investeren in een oude vrouw, heel hard, maar waarschijnlijk wel reëel.

Voor 4000 Euro kan je tal van andere jongere mensen redden. Dus als ik niet per ongeluk een loterij win, gebeurt er waarschijnlijk niets met haar. Daarbij wordt de kans heel groot geacht, dat ze tijdens de operatie gaat overlijden. Jabou gaat haar nog informeren, want we willen geen valse hoop wekken.

Groeten Gerrit en Jabou