Stuurfoutje, sorry buurman

Sinds een paar dagen ben ik weer bij mijn gezin in Sanchaba. De vlucht was iets vertraagd, want op Schiphol was er iemand niet op komen dagen en daarom moesten de koffers er nog uit. Gevolg was wel dat ik naast 2 lege plekken zat, deze luxe was de vertraging wel waard. In Dakar was er ook nog wat vertraging en omdat de Gambiaanse douane de meegebrachte keukenmessen set van wat dichterbij wilde bekijken, was daar ook weer iets van vertraging. Gelukkig mocht het bestek mee.

In de drie maanden dat ik er niet was, is er nog wel van alles gebeurd, leuke en minder leuke dingen.

Ons gezin is nu min of meer uitgebreid met de kleine Jabou. Ik had al wel gemerkt dat mijn Jabou heel erg aan de kleine gehecht geraakt was de vorige keer dat ik er was. Omdat haar eigen ma te druk bezig was om haar leven en dat van haar andere 2 kinderen weer op orde te krijgen, kwam ze zelf met voorstel of we niet verder voor haar wilden zorgen. We hebben dat met wat whatsapp meetings zo goed mogelijk door gepraat.

Want hier is men nogal strikt met weggeven, Ik had dat al gemerkt aan Fou onze andere pleegdochter. Als iemand haar vroeg hoe het met Matti haar moeder ging, zei ze zelf dat Jabou haar ma was en Matti een tante. Ikzelf (en Jabou nu ook) hanteren de regel dat we de kleine als onze pleegdochter opvoeden. Maar als het kind het later aangeeft terug te willen naar haar natuurlijke moeder, of als de moeder dat aangeeft als ze haar leven weer op orde heeft, dan moet dat kunnen.
En ze is natuurlijk altijd welkom om eens te kijken hoe alles gaat. Het is ook een afweging voor haar, het kind krijgt beter te eten, we sturen het straks naar school, ze loopt in betere kleding rond dus haar kansen zijn verbeterd.

Een paar weken terug stuurde Jabou een whatsapp fotootje van de kleine, met een soort van verdikking in haar nek met een rozige gloed. Ze gaf ook aan dat de kleine haar hele lichaam draaide als ze omkeek, alles bij elkaar huilde als je haar ook maar aanraakte en over moest geven.Het klonk mij meteen als hersenvliesontsteking in de oren en ik zei dat ze heel rap naar het ziekenhuis moest, omdat het anders te laat was.

Jabou ging snel naar een ziekenhuisje in de buurt. Omdat ze toch geld op moest halen bij Marloes heeft ze daar foto’s van de voorgeschreven medicatie gemaakt en ze gaf aan dat het ziekenhuis zogenaamd niets had gevonden, maar er zaten gek genoeg wel anti-malaria medicijnen bij.(malaria is vrijwel altijd goed aantoonbaar in het bloed).

Ook Marloes vertrouwde het niet en ze gingen nu naar het Duits gerunde ziekenhuis. Die medicatie leek ons wel goed en inderdaad binnen 2 dagen was ze helemaal opgeknapt. Bij napraten met een artsen echtpaar hier in Nederland zeiden die direct al dat dit hersenvlies ontsteking moest zijn.
Whatsapp en foto’s betekenden echt het verschil in dit geval.

Afgelopen zomer nog is er een vriendin van Jabou eraan overleden, ze werd slechts 25 jaar. Vaak wordt het niet herkend of net iets te lang afgewacht. Om de kosten van de medicijnen hoef je het niet te laten, iets van 6 euro, maar dat is hier een hele uitgave. Als ze het overleven dan worden ze vaak doof of krijgen een mentaal probleem. Op een bevolking van bijna 2 miljoen heeft men bovenmatig veel dove mensen.

Een tijdje daarvoor kreeg ik bericht dat mijn ooms gezin in Dakar was getroffen door een gasexplosie met verschrikkelijke gevolgen. De zus van mijn tante heeft het niet overleefd, ze heeft nog geprobeerd de familie leden te redden en waarschijnlijk teveel rook in geademd. Mijn tante lag lange tijd in het ziekenhuis met flinke verbrandingen en de kinderen ook, maar dan minder lang. Van de kinderen was mijn nichtje Alimatou er het ernstigst aan toe, met verbrandingen in het gezicht en van haar armen. Tante is pas sinds een week weer thuis. Mijn oom zelf was op reis en ontsnapte op die manier aan eenzelfde lot.

Op mijn facebook pagina, ben ik een beperkte actie gestart voor inzameling van geld. Beperkt omdat mijn oom echt panisch wordt bij de gedachte dat bijv. een herkenbare foto zou gaan leiden tot allerlei negatieve aandacht, variërend van persmuskieten tot mensen die aan de haal zouden kunnen gaan met het gedoneerde geld.

Via giften bij ons uit het dorp en ook van wat zakelijk klanten, is er nu iets binnen, zodat ze beter verzorgd kunnen worden. Want mijn oom heeft dat geld natuurlijk niet en moest overal lenen en bedelen om de rekeningen te betalen. Afgelopen dagen is het cash geld dat ik mee had, daar goed terecht gekomen.

De laatste paar dagen van oktober is het hier nog steeds heel erg warm, het regent intussen niet meer en ik heb nog geen mug gezien, tenminste hier in onze buurt niet. Stroom is er echt maar mondjesmaat. Jabou heeft al tot 2 keer toe de koelkast en diepvries spullen moeten weggooien vanwege te lang zonder stroom zitten.

En is er dan stroom, dan gaat er evt. weer iets anders mis, zo stond Jabou een paar weken geleden tijdens het douchen nog onder stroom, want niets is hier geaard. Zwager heeft er naar gekeken en er op zijn manier iets van gebrouwen. Dat ga ik nog maar eens nalopen, een deel van het huis heeft nu geen stroom, de dubbelfasige beveiliging is omzeilt en een zielige rode draad met een enkelfasige breaker vormt nu de enige beveiliging.

Internet is er meestal, na enig dreigend kijken naar de aangesloten dongle nog wel, maar heel heel erg traag. Voor mijzelf een beetje de werkzaamheden voor de klussen thuis voorbereiden, gaat wel heel erg moeizaam op die manier. Ik probeer andere klussen hier zo beperkt mogelijk te houden; gezin komt nu helemaal op de eerste plaats. Wat dingen rechtop zetten bij het College en een waka waka lamp proberen te herstellen, dat is het wel. Thuis klussen zijn er altijd voldoende en een extra uitdaging is eens te kijken of ik mijn omgebouwde computer harddisk kan lokaliseren.

Een neef van mij vroeg me namelijk om nogal grote platte slijpstenen, volgens hem de enige methode om de messen van de tondeuses secuur mee te kunnen slijpen. Ik had een paar jaar geleden voor de gein eens een schuurplaatje op de platters van een half overleden harddisk geplakt. Gewoon slijpen ging daarmee wel, allicht dat met een fijnere korrel en wat secuurder plakwerk daar ook die tondeuse messen mee zijn te slijpen.

Zaterdagmorgen lag het leven gedurende de morgen weer eens geheel stil vanwege set setal; cleaning day. Het is al een tijdlang zelfs uitgebreid naar 2 zaterdagen in de maand. Vanaf 9 uur in de morgen tot 1 uur in de middag geen auto’s op straat en de winkels dicht. Na 1 uur komt alles weer op gang, bij ons in de buurt geschiedde dat met een knal. Een lokale wegpiraat die een straatje verderop bij ons in de buurt woont, vond het nodig om zijn vehikel in de omheining en het huisje van onze buurman te boren.

De hele hoek lag eruit en er kwamen meteen drommen mensen op af, Jabou en ik ook naar buiten kijken. Jabou herkent de auto en ziet ook één van de omstanders vertwijfeld rondlopen, met zijn hoofd in beide handen, denkt meteen het ergste en vraagt, terwijl ze het op een holletje zet, aan Mamut waar Fou uithangt, want die was net met de fiets weggestuurd om boodschapjes te halen op de markt. Op een drafje erop af en gelukkig is er niemand gewond, alleen blik en woningschade, de eigenaar was ‘s ochtends al vroeg op pad en dus niet thuis.

Jabou vertelt me dat dit nu al het derde ongeluk was, dat hij had veroorzaakt in deze buurt, dat hij heel vaak was gewaarschuwd en ook dat onze kinderen er altijd op verdacht moesten zijn dat hij kon komen aan scheuren. De sukkel is van beroep vrachtwagenchauffeur, dus dat belooft wat. Er werd hem wel gezegd dat hij de schade nog dezelfde dag moest verhelpen en dat anders de politie werd ingeschakeld.

Toen het donker werd, lagen alle brokstukken er nog en moest een gordijntje het gat in de muur verhullen; kennelijk vond ie dat wel voldoende herstelwerk. Ik hoop dat de politie eens flink gaat uitpakken. Sommige mensen hier hebben zo’n geweldige plaat voor hun hoofd, die leren het echt nooit.

Groeten Gerrit en Jabou.