Current Niona, terugkeer van stroom

Ik ben weer voor een tijdje hier bij mijn vrouw en kinderen, maar had nog geen tijd gevonden (en ook geen stroom dan wel internet credit) om iets te melden.

De eerste week heb ik samen met Jabou en de kleine Jabou en 2 leraren automotive, Robert en Marcel, van het Horizon College doorgebracht in de Casamance. Deze tijd nu net na de regentijd, is het nog steeds buitengewoon warm; in Ziguinchor zelfs 43 graden. Gelukkig hebben we hier meestal wel stroom en daarom ook een werkende ventilator. De stroom uitval is wel iets meer dan we gewoonlijk van Senelec gewend zijn, maar in ieder geval is de aanwezigheid ervan, veel stabieler dan in Gambia.

In Abene is men bezig een enorme zirkonium fabriek te bouwen, in Chinese opdracht. De bevolking in de regio was faliekant tegen, maar de politiek besliste anders. Nu wordt straks een stuk natuurgebied ten noorden van Abene vernietigt, midden in de bolongs (mangrove). Er zijn ook mensen uit de Abene zelf aan het werk, hun witte veiligheid helmen worden na het werk als status symbool gedragen, totdat ze thuis zijn, dan gaat ie pas af. De Chinezen zijn de nieuwe kolonisators van Afrika en proberen met minderwaardige tegen prestaties het continent te ontdoen van alle bodemschatten.

We zijn ook dit keer overdag de grote grenspost in Jiboro/Selety gepasseerd. Aan de Gambiaanse kant; het normaal te verwachten geneuzel, aangevuld met een nieuwe variant. Ten eerste vraagt de dame die de stempels zet, ons plomp verloren om een pen. “Vroeg ze nou echt om een pen” vraagt Robert. Ik zeg dat dit wel vrij vaak voor komt en eigenlijk normaal gedrag is. Ik heb op dat moment niets op zak en zeg dat we misschien achter in de week, als we weer voorbij komen er waarschijnlijk wel eentje hebben voor haar, dat vindt ze prima.

Net als we in willen stappen worden we door een zonnebril dragend typje aangehouden, hij laat een slecht gelamineerd en ontworpen pasje zien en claimt dat hij van de narcotica inspectie is, nog nooit hier gezien die gasten en ik heb ook helemaal geen zin om de koffers open te laten maken. Ik vraag waar zijn baas uithangt en we nemen voor de goede zier wat kleine koffers mee. Na uitleg dat ik een aantal jaren hier nog wat aan de ict heb gedaan, hoeft er ineens niets meer open en vraagt hij alleen maar naar de hoeveelheid medicatie, mooi daar kan het dan gelukkig mee af. De minister had nota bene net officieel gemeld, dat men bij de douane op het vliegveld geen mensen meer mochten worden lastig gevallen, bijvoorbeeld omtrent het aantal mobieltjes en dergelijke dat meegebracht mocht worden. Kennelijk geldt dat dan weer niet voor deze heren.

Het lesgeven ging heel voorspoedig; er waren 2 motoren via Erik’s school naar Abene getransporteerd en heel aangekomen, een diesel en een benzine motor. Met voor hier vrij recente techniek. De motoren zijn voor demontage en montage doeleinden gedacht en worden door ons op maandagmorgen op de beide bokken gemonteerd. ‘s Middags gaan we meteen van start en het klasje is dan gevuld met voor het merendeel leerlingen van de cfp in Abene en wat van de trouwst komende apparantes. Mr Coly, de leraar automotive, maar ook de leraar landbouw en zoals gebruikelijk, de conciërge, zijn altijd van de partij. Vooral de hands-on lessen en uitleg over hoe gereedschap juist te gebruiken en weer netjes terug te hangen en het te volgen stappenplan met de werk volgorde van montage en demontage worden aandachtig gevolgd.

Modu en Lamin zijn dan daar weer niet bij, iets wat ik al wel verwacht had. Tijdens een bezoekje aan de garage bleek ook het pas vernieuwde blackbord al niet meer aan de muur te hangen, een nieuw record; in minder dan een half jaar is deze al weggeraakt. Robert en Marcel maken nog een praatje met Jo de lasser, vooral de soort van bom constructie waar het carbid in gaat en waarmee hij alles aan elkaar last heeft hun aandacht. Ook een in onze ogen compleet vergaan chassis gaat over een maand gewoon weer rijden en ik weet aan de hand van zijn vorige klussen, dat dit waarschijnlijk ook zo zal gaan lukken.

Omdat de regentijd nog maar net is geëindigd, duiken er overal kikkertjes en padden op. Die vind je op de gekste plaatsen en worden vaak aangemeld door het gekrijs van Jabou. (en eigenlijk zijn alle dames er wel bang voor) Op een avond dan wel geen gekrijs, maar met dicht geknepen neus wordt er gemeld dat er een kikkertje in de wasbak zit. Inderdaad vind ik daar een fel gekleurd kikkertje. Waarom houd je je neus dicht geknepen, vraag ik Jabou, nou ten eerste zijn die kikkertjes giftig en ten tweede duiken ze maar zo je neusgaten in.

Ik verwijder het beestje zonder hem aan te raken en vraag aan Badjie, of ze inderdaad giftig zijn vanwege hun toch wel felle kleurtje. Nee volgens hem zijn er in deze hoek geen giftige kikkers. daarvoor moet je toch wel naar Zuid Amerika en omstreken. Volgende dag zat ie er weer, maar nu in de zwanenhals. Badjie haalt hem daar weg. Met als eindresultaat een lekkende wasbak, dat de volgende dag wordt hersteld.

Vrijdag gaan we weer terug naar Gambia, Robert en Marcel om aan de terugreis te beginnen en ik om op het Gambia College de ingekomen beamers en whiteboards te installeren, begeleiden en daar waar nodig mensen te begeleiden, omdat de beamers een design flaw hebben, die gelukkig vrij simpel te verhelpen is. Bij de douane post aangekomen geef ik de beloofde pen af, stempeltjes worden gezet het lijkt vlot te verlopen.

Terug bij de auto, hetzelfde zonnebril typje in discussie met Jabou en Bekai de chauffeur. Blijkt dat ze weer in onze koffers willen neuzen. Ik vraag wat ze nou verwachten aan te treffen, dat we hier alleen zijn om wat mensen op te leiden in onze eigen tijd etc. etc. Wil hij ineens officiële papieren zien, of we wel echte leraren zijn. Gelukkig had ik nog een letter of recommandation, die ik al sinds 2012 heb en waarvan ik toen dacht; ooit gaat me dit van pas komen en ook de officiële uitnodiging van de Cfp in Abene werd erbij gepakt en toen hoefde er niets meer open.

We hebben alweer andere onderhuurders, Musa en Ramatoulai zijn i.v.m. het werk van Musa verhuist. De beide huisjes worden nu gehuurd door een broer en zus uit Sierra Leone en de Gambiaanse vrouw van de broer. De zus heeft een huisje voor haar alleen, ze koken gezamenlijk en af en toe eten we wat met hen mee en zij van ons. Een neef van ons heeft even daarvoor nog een slot gemold uit de deur, net voordat ie voorgoed vertrok.

De maandag daarop heb ik een klussen dag; 2 toiletten vertonen mankementen, wat buitenlampen waar ik nog nooit de moeite voor heb genomen, moeten nu ook maar eens hersteld en ik wil dat er weer een slot in de deur komt. De landlord komt nog wel eens langs en zal zeker gaan klagen. Vervelend alleen dat al het ijzeren binnenwerk in de deur dusdanig eruit ligt dat er niets is, om een slot te fixeren. Ik los dat op door een aantal houten blokken in de deur te plaatsen en daar alles op te monteren.

Voor het toilet van de kinderen gebruik ik eerst grote hoeveelheden water, dat ik met geweld er doorheen jaag in de hoop een kennelijke opstopping weg te spoelen. Het 20 meter lange tool dat ik geleend had van Marloes was niet bij machte dat voor elkaar te krijgen. Er lijkt wel iets te gebeuren maar ik stop meteen, omdat ik van buiten ineens onze achterbuurtjes “roaches, roaches” hoor roepen. Buiten gekomen zit de stoep en de muur helemaal vol met zogenaamde Duitse kakkerlakken (in gedachten zie ik ze al voorbij komen met hun stalen helmpjes op)

Jabou komt met Bop aan zetten en spuit daarmee een deel plat. De rest en ik ook, gaat aan de slag met slippers en alles waarmee iets plat kan worden gemept. Iets later is alles voorbij. Ik til de afdekplaat op waaronder ze vandaan komen en zie meteen de oorzaak van het toilet probleem;
ingegroeide boomwortels blokkeren een deel van een doorvoer pijp. Na alles te hebben verwijderd werken beide toiletten weer.

Zoontje Mamut zat pas aandachtig te kijken hoe ik mijn schedel een beetje fatsoeneerde inzake haar, m.b.v. mijn tondeuse. Er leek hem iets te binnen te schieten en hij haalde Jabou erbij, of het daarmee ook mogelijk was zijn haar eraf te scheren. Anders moest dat morgen gebeuren en dan kostte het weer 35 Dalasi. Ik vond dat er nauwelijks haar op zijn hoofd zat; een centimeter aan kroeshaar. De school blijkt daar toch anders over te denken; te lang het moet eraf. Ik ga aan de slag zonder dat Jabou er bij is en scheer wat rare ronde banen op zijn hoofd en stuur hem langs Jabou, met de melding dat de tondeuse het begeven had. Daarna weer snel door zien te werken anders zijn we de Sjaak, omdat de stroom er misschien weer af is en het accuutje van de tondeuse niet voldoende is geladen om de klus te klaren. 10 minuten nadat het scheer klusje was geklaard viel inderdaad de stroom weer uit.

Gesprek van de dag is dan ook Nawec en hoe slecht ze wel niet zijn. Gemiddeld 4 uur maximaal stroom per 24 uur en soms 2 of 3 hele dagen in het geheel niets (tenminste in Sanchaba waar ik woon) Vaak is het water dan ook weg. Ons huis is dan ook gevuld met grote opslag vaten voor water, flink wat powerbanks en ik heb m.b.v. grotere zonnepaneeltjes een laadstationnetje gefabriceerd. We liggen vaak buiten op een matras i.v.m. de hitte, ik heb tot op heden nog maar 2 nachten in huis door kunnen brengen.

Die nachten worden nog wel eens wat korter, doordat de mislukte hond van Mamut die een tijdje geleden was weg gelopen weer terug is. Hij slaat te pas en te onpas aan en omdat Mamut het wel een goed idee vond om van die dunne golfplaat voor zijn hondenhok te gebruiken, gebruikt de hond een overgebleven stuk als hondenmandje. Elke keer als hij iets gaat verliggen is er een metalen gekraak te horen.

Groeten Gerrit, Jabou and kids