Eindelijk een echte hoosbui

We zijn weer terug uit Casamance na een weekje lesgeven. Net voordat we vertrokken vanuit Gambia afgelopen zondag, hoorden we dat de medicatie voor de dame met de astma aanval inderdaad het gewenste resultaat had opgeleverd. Ze ging nu zelf naar Malak de apotheker om er voor te zorgen voldoende medicatie in huis te hebben voor een volgende keer. Ik had de medische documenten van Jabou eens doorgenomen en ontdekt, dat ze ook een behandeling tegen gele koorts had gekregen. Gelukkig was ze nog in het beginstadium, maar ook dit was compleet gemist in Gambia.

Datzelfde moment was er wat consternatie bij de grotere winkel (bitik) in de straat achter ons. Men had dieven betrapt, die alledrie flink wat klappen kregen in afwachting van de politie (die dat eventueel nog eens dunnetjes overdoen) Eentje was er vrij slecht aan toe en was bij vlagen bij bewustzijn. Nu was het vrij duidelijk, dat ze wat hadden uitgevroten, maar het recht in eigen hand nemen loopt hier nogal eens uit de hand. Zo liet Jabou mij een filmpje zien, waarbij ook wat mensen werden vastgehouden (weliswaar schuldig) maar voor het gemak kreeg de onschuldige taxi chauffeur er ook van langs (gelukkig niet al te hard) totdat het tegendeel was bewezen, misschien dat er achteraf nog een “ sorry” vanaf kan.

Onze zwager Dabo bracht ons tot in de garas in Selety en vanaf daar vonden we een sept place taxi die ons tegen een schappelijk prijsje voor de deur van het campement zou afleveren. Natuurlijk wordt even geprobeerd de hoofdprijs te vragen, maar nadat Jabou terecht zei dat de veel langere rit, vanuit Barra naar Dakar (duurt zes keer langer) datzelfde kost, werd de normale prijs gehanteerd. Degene die de auto met ons erin de weg op probeerde te rijden, had ofwel geen talent voor rijden, ofwel synchroniseerde de bak niet; al knarsetandend en bokkend reed het vehikel de hoofdstraat op.

Ik zei tegen Jabou dat het me sterk leek dat we Abene op deze manier gingen halen en stelde aan haar voor, eventueel te gaan overleggen of ik niet beter zou kunnen gaan rijden. (noodgedwongen heb ik de afgelopen jaren geleerd te dubbelklutsen i.v.m. onwillige schakelbakken) Maar het probleem loste zichzelf al op, de feitelijke chauffeur wist wel hoe te rijden; het bleek totale onkunde van het hulpje. Nadat we toestonden nog wat lifters mee te nemen vertrokken we en kwamen zonder toestanden aan in het campement.

Omdat we helemaal buiten het seizoen daar waren, was het kamp minimaal bemand, Jabou ging Julien helpen met koken. We hadden van onszelf de nodige gerookte vis en kong (erg lekkere soort vis) mee en flink wat andere zaken. Daarbij is het er zo rustig dat Jabou zichzelf een beetje moest zien te vermaken. Kleine Jabou vermaakt zich altijd wel en ging zelfs nog dagje mee met ome Julien, zodat diens zuster haar haar op een fijne manier kon invlechten. Jabou had op voorhand beloofd weer een grote hoeveelheid ebbe te gaan koken.

Lesgeven in de school was dit keer speciaal; voor het eerst helemaal alleen, maar wel overwegend over electronische schakelingen, obd uitlezen etc. Ik had van alles bij elkaar geraapt maar niet echt veel voorbereidingen kunnen doen. 1 dag was compleet voorbereid en de rest zou op wens worden aangepast, naar gelang het talent of gebrek aan talent van aanwezigen. En het aantal studenten werd ook beperkt gehouden; alleen degenen die blijk hadden gegeven enige kennis in deze richting te hebben, of gemotiveerd waren bij te leren, werden toegelaten. Al met al 5 studenten, de leraar zelf, maar helaas dit keer geen apparantes. De enige electro apparante Ismailah was niet op komen dagen.

Sinds dat onze familie in Dakar een tijdje terug is getroffen door een gasexplosie is Jabou meer dan alert op vreemde gasluchtjes. Ze gaf meteen aan dat telkens tijdens het koken er een vreemd gasluchtje hing. Het gasstel met bijbehorend blauwe gasflesje, werd ook nooit door haarzelf aangestoken, dat moest Julien of Badjie doen. Ze vertrouwt alleen ons eigen gasstel.

Ik controleerde de slang en het reductie ventiel met afsluiter. Hij bleek inderdaad te lekken tijdens gebruik en alleen bij redelijk strak dichtdraaien lekte hij niet. Laten zien aan de jongens dat je het testen met zeepsop kunt doen. Gelukkig is de keuken meestal halfopen in bedrijf en tocht het voldoende, maar het is onwenselijk en gevaarlijk. Men zou gaan kijken of ze een nieuw reductie ventiel met afsluiter konden vinden. Bij het magasin (winkeltje) dat het meest dichtbij lag, was het er niet en verdere moeite werd er even niet gedaan. Toen ze de foto’s zagen, die Jabou nog had van onze verbrandde familie leden, werd er iets meer moeite gedaan en hadden we een nieuwe gasdichte oplossing.

Woensdag begon het eindelijk echt te regenen, een grote en heel heftige bui, deels met onweer en vlagerige rukwinden die uren aanhield en zich uitstrekte van Zuid-Senegal tot deels Noord-Senegal. Toen het begon meende ik dat ik redelijk beschut stond opgesteld met mijn laptop in het midden van het lokaal. Maar omdat er geen ramen in het gebouw zitten en de wind tot 3 meter water het lokaal in waaide, moest ik alles inpakken en proberen met krijtje en hard praten de les een beetje om te buigen. De studenten hadden de ramen van de inwaaiende kant met houten borden zoveel mogelijk afgedekt. In Gambia was er eerst een enorme muur van stof waarneembaar, Jabou heeft nog foto’ s opgestuurd gekregen van dat fenomeen, bij ons kwam het gewoon zonder voor aankondiging uit de lucht kletteren

Na afloop zou Julien mij met de jakarta (brommertje) op komen halen met de noodponcho en de grootste boodschappentas om de laptoptas droog te houden. Het was intussen iets verminderd; van formaat waterval was de regenval terug gebracht tot een dikke drens regen. Nog weer iets later; telefoontje van Jabou, Julien komt wel maar dan lopend, met een paraplu en de spullen; de jakarta heeft iets teveel water ingeslikt en de pijp aan Maarten gegeven. Dus na een half uurtje wachten ga ik als lid van de Blue man group (poncho is blauw en flink eind te groot) door het half donker en de regen alleen lopend terug naar het campement, heeft wel een aparte sfeer.

Volgende morgen, jakarta proberen te herstellen, waarbij van allerlei adviezen worden gegeven (en genegeerd; ik ben nogal degar boppa (eigenwijs) inzake dat) Want; het is overduidelijk vanwege water gekomen en omdat men niet door een hele diepe plas is gereden, moet het via een andere weg binnen zijn gekomen. En dat is het ook; via een fikse scheur in het luchtfilter. Daarbij is het draadje naar de bougie van een zwakke kwaliteit; de bougie zelf ook; de stift zit bijvoorbeeld niet netjes in het midden, zodat bij het minste of geringste, er vonkoverslag is naar de rand i.p.v. naar de electrode zelf.

Jakarta wordt zoveel mogelijk hersteld/verbeterd en met een truukje ook wel lopend gekregen, maar om op deze manier alle water uit de carburateur te krijgen dat is twijfelachtig. Er wordt een nieuwe bougie gekocht en iemand met meer gereedschap dan ik en ook meer tijd, maakt de carburateur open en vocht vrij. Vanwege alle verbeteringen loopt het ding als nooit tevoren en ondanks dat ik de scheur heb weten te dichten, wordt het advies gegeven iets van een kap te gaan maken omdat de afscherming naar voren en naar boven toe niet voldoende zal zijn. (de oorspronkelijke zijkappen zijn al een hele tijd geleden verdwenen)

Jahja, een familielid die momenteel een kamer in het huisje van Zaky betrekt, kwam er ook nog even bij staan en vroeg of hij een zootje tiewraps van mijn voorraad mocht gebruiken. Gisteravond was hij met zijn auto op wat hout gereden, dat de dorpelingen in de diepste plassen van de hoofdstraat hadden gedeponeerd, om wat mogelijkheden te hebben met droogvoets over te steken. Helaas was hem dat ontgaan, gelukkig alleen wat kunststof delen vernield en niet het carter defect. Met deze auto hoopten Jabou en ik namelijk ook weer terug naar de grens te komen.

De volgende dag wordt deels gewijd aan oplossings technisch denken gewijd met behulp van de foto’ s van de reparaties aan de jakarta en vertaald naar autotechnisch juist handelen. Ondermeer dat je grotere problemen in stukjes moet hakken en ze als zodanig moet oplossen.

Die avond laat, sta ik net onder de douche, wordt er aangeklopt door Tombe. Ik vraag Jabou wat er aan de hand is. “ Heb jij een djembe besteld in het dorp” vraagt ze, nee niet dat ik weet. Wel heb ik vandaag, met de albino ballofong speler die ik al wat jaartjes op het campement de optredens zie doen, wat beleefdheden uitgewisseld, aangegeven morgen te vertrekken en dat ik in oktober verwacht hem weer te ontmoeten. Kennelijk wilden ze (ze zijn 3 man sterk) op laatste moment nog wat bij verdienen met een verrassings concert. Omdat alle cfa’ s op een paar duizend na (bestemd voor de aanschaf van kabba en betaling voor de lift naar de grens) op zijn en het veel te laat is, ze onverichter zake weg moeten laten gaan.

Op de terugweg vanuit Casamance zijn we nog met Tombe naar een kleine kraamkliniek in oprichting, geweest in de plaats Sanchaba bij Diouloulou. Wij wonen zelf ook in een plaatsje/wijk met deels soortgelijke naam, dus dat is dan wel grappig, als je dan met wat inwoners van daar spreekt. Men had Tombe benaderd om wat meer ruchtbaarheid te geven aan het feit dat men (voornamelijk dames) weliswaar toentertijd zelf geld had gegeneerd door zand op te graven, dus door de dames zelf ook gegraven, maar dat het verder stagneerde.

Met dat (zuur) verdiende geld was ook wel een gebouwtje uit de grond gestampt, maar dat was dan ook alles. Door verder geld gebrek en het niet hebben van donateurs, staan er niet meer dan 2 oude ziekenhuis bedden en moet men voor de bevallingen zich nog steeds (soms midden in de nacht) zich haasten naar Diouloulou; een zeer ongewenste situatie.

Toen ik vroeg hoe lang geleden, bleek het gebouwtje er intussen iets meer dan een jaar te staan. De mogelijkheden voor bij verdienen van geld, bleek nu niet meer te bestaan en van de mannen in de gemeenschap viel ook niet veel te verwachten. De dame die nu als vroedvrouw haar best deed, haar naam is Susan, probeert nu door het aanklampen van aanwezige blanken en haar/hun verhaal te doen, toch weer iets op gang te brengen.

Ik zei niets te kunnen beloven, maar dat ik wat mensen zou benaderen en of ik hun namen en foto’s mocht gebruiken om evt. een fundraise actie op touw te zetten, welnu dat mocht. Het feit dat dit een zeer wenselijk initiatief is en alvast opgestart door de dames zelf, maakt het meestal wel tot iets dat vanzelf wel door blijft gaan, zonder bemoeienissen van buitenaf.

Bij terugkomst in Gambia moest ditmaal de rode suitcase toch open vanwege narcotica inspectie. Op wat schamele paracetamollen en andere kleine medicatie was daar niets verdachts te vinden natuurlijk. Ik had netjes mijn papieren e.d. laten zien, maar er werd nogal gewichtig gedaan m.b.t. de inspectie.

Het feit dat Jabou haar veel zwaardere medicatie in de handtas in de auto had, dat ik de rest van wat medicatie in de laptoptas had en dat er een hele koelbox met kabba en solom solom ook in de wagen lag, werd voor het gemak maar even over het hoofd gezien. En nadat een kennis die toevallig aan kwam lopen er ook nog zich mee ging bemoeien, ging alles ineens weer veel vlotter, erg professioneel allemaal, job well done, zullen we maar zeggen.

Bij een bakkerijtje onderweg flink wat broden ingeslagen; sinds 4 dagen was er geen brood meer verkrijgbaar, omdat de bakkers in staking waren. Er was iets aan de hand met de prijs van bloem, volgens iemand was die te hoog en verwachtte de regering een eenheids prijs voor het brood. Volgens een ander was het anders en was de prijs van de bloem juist omlaag gegaan en weigerden de bakkers de prijs van het brood ook aan te passen.

foto's voeg ik in het laatste verslag toe, omdat het uploaden nogal traag verloopt

Groeten Gerrit, Jabou en kids