Kijk, een grote worm

Zaterdag na terugkomst uit de Casamance is er een program gepland en wel de graduation van Fou. Ik had in een eerder blogje al eens aangegeven, helemaal niet blij te worden van die programs, maar ja, dit is toch wel een uitzondering, dus willen wel aanwezig zijn met zijn allen. Fou was ook al een paar keer per week aan het oefenen geweest, voor de uit te voeren theaterstukjes en het dansen. Om 12 uur zou het beginnen, net als het heet begint te worden en Jabou en ik vroegen ons beiden af of de organisatoren eigenlijk wel van Afrikaanse afkomst waren.

We kwamen op tijd aan bij een stuk van de straat voor de school dat met touwen was afgezet. Wat party tenten, wat gewone plastic tuinstoelen en voor de graduation studenten met rode stof beklede stoelen. We weten het wachten een beetje te bekorten door met de nodige buurvrouwen te kletsen, mannen zijn bijna niet aanwezig. Ik had van te voren van een tissue 2 oorproppen gemaakt en die bij aankomst demonstratief in mijn oren gepropt vanwege de takke herrie van de bijbehorende dj.
Om half twee begint het eindelijk een keertje.

Jabou ontfermde zich over Fatou, en heel klein gebouwd meisje van een jaartje of 12, dat aan dwerg groei leed. Ze was hier helemaal alleen, haar oude oma die voor haar zorgde, kon het program niet volgen en haar ouders waren beiden overleden. Toen het program eenmaal begon, namen we haar telkens over, zodat ze vanaf onze schouders, dan wel vanaf de rugleuning van de stoelen voor ons, het geheel kon volgen. Zelf had ze als second grader ook nog een stukje te doen, ze had een hele duidelijke stem ondanks haar kleine gestalte. Jabou en wat andere dames bleken bij toerbeurt telkens als dat zo uitkwam, iets te koken voor beiden, omdat de oude dame daar niet meer aan toe kwam. Vandaar ook dat ze zonder schroom op Jabou af was komen lopen. Ze leek verder geen vriendinnetjes te hebben.

Enfin, het gehele program duurde tot en met 8 uur ‘s avonds. Omdat ik op loopafstand van de school woon, tussendoor snel nog iets te eten en drinken geregeld, want van de school viel daarin niets te verwachten. Sterker nog, toen ik zag hoe het systeem met de opgeprikte speldjes werkte, bleek dat niet het best lerende kind het hoogste aantal aan dalasi opstreek met bijbehorend kroontje, maar degene die het meest kreeg toegeschoven. En ik vroeg aan de kleine Fatou waar dat gele kaartje voor was, dat ze bij zich droeg. Dat had ze verplicht moeten kopen voor 50 dalasi, om aanwezig te mogen zijn.

Jabou en ik waren beiden nogal boos over de gang van zaken, wij bijvoorbeeld, hoefden niets te betalen om aanwezig te mogen zijn. Verhaal halen leek me nu niet zo gepast en zou waarschijnlijk toch niets uithalen. Jabou ging nog een beetje te keer samen met wat buurvrouwen over de inhaligheid van met name mensen uit Sierra Leone (meeste leraren van het schooltje komen daar vandaan) Fatou maar schadeloos gesteld door wat dalasies in haar borstzakje te proppen incl. een wat dikkere bonus, vanwege haar aandeel in het program (moest wel ongezien, ik ga niet alle kinderen schadeloos stellen natuurlijk)

Program overleefd, Fou blij dat we er waren, kortom een soort van geslaagd weekend. Maandag daarop; boodschappen doen en wat gereedschappen en lijmsoorten zien te scoren. Ik ben goed en wel onderweg, klap ik nu al voor de tweede keer op een open gegooide deur van een taxi. Dit keer in de buurt van Tipa garas en uitgevoerd door de passagier. Ik rem zo hard dat de kabel van de voorrem door het busje heen scheurt en niet meer remt. Mijn been heeft weer een extra stukje vel nodig, maar verder valt het wel mee. Ik ga me niet eens meer vermoeien met een discussie, maak een wegwerp gebaar en ga maar weer verder. Later thuis de fiets weer hersteld.

Dinsdagmorgen blijkt dat Mamuts rat best wel een driftig baasje is. Tot op heden heeft ie ons nog nooit gebeten, maar bij het openen van van wat nu zijn tijdelijke behuizing is (zijn vorig kijkdoosachtige appartement was door de aanhoudende luchtvochtigheid veranderd in papier machee) dat daar een kikker op zijn rug ligt, dood gebeten door de rat. De rat heeft een klein territorium achter ons huis waar het nog overdekt is en daar was Kermit kennelijk niet van op de hoogte. Misschien maar een piepklein bordje daar op hangen met “ no tresspassing” erop.

Donderdag brengt Jabou een meisje van ongeveer 11 jaar naar onze compound , met een deel van een gebroken fles en een flink bloedspoor achter haar. Haar linkervoet heeft 2 gulpen, waar toch wel wat bloed uitkomt. Verbandkisten en kistjes erbij gehaald, voet en onze handen ontsmet. Daarna met gaasjes en windsel in de weer, al gauw ziet het er weer wat toonbaarder uit. We vroegen nog of ze een pengo (spuit) nodig had. Bleek dat ze 2 jaar daarvoor al een tetanus injectie had gehad, vanwege iets dergelijks aan haar andere voet, dus dat kon worden overgeslagen. Zaterdag melden voor controle (meer vanwege eventueel opgelopen ontstekingen)

En daar blijft het die donderdag niet bij, even later flink gepiep van Zaso, het bruine hondje van Mamut. Hij was in zijn nieuwsgierigheid te dicht bij de rat gekomen en gebeten in zijn pootje.
Nog weer iets later, 2 jongetjes aan het knokken, maar dan best wel gemeen, dus Jabou komt er op een gegeven moment tussen. In eerste instantie bemoeide ze zich met het jochie met de hoofd wond, nadat ze hem een afgebroken stuk beton met daarop een scherpe tegel had afgenomen, want die wilde dat de andere nog na werpen.

Bij doorvragen en ook nadat ik erbij was gekomen om eens naar dat hoofd te kijken, bleek dat hij de aanstichter was van het gevecht. En dat hij eens wat minder televisie zou moeten kijken; de door hem gegeven kopstoot bleek voor hem het meest nadelig uit te pakken. Het wondje viel wel mee, het leek me meer een bult op zijn hoofd en een deuk in zijn ego op te gaan leveren.

Jabou was een tijdlang lid van een soort van Whatsapp groepje. Ze stuurde daar zelf nooit berichten maar af en toe kwam er in haar ogen wel iets interessants voorbij. Dit keer liet ze me een filmpje zien, waarop te zien was, dat 2 lokale tienermeisjes ernstig in moeilijkheden waren gekomen in de oceaan. Eentje lag op haar zij al schokkend te kokhalzen, de andere werd zover als dat hier kan gereanimeerd. Maar ik zag flink wat schuim uit haar mond komen en zei tegen Jabou dat het me leek dat zij het niet ging halen.

Toen ik de commentaren zag er net onder, die aan Jabou verteld en toen direct maar besloten die groep niet meer te volgen. De teneur van de commentaren was meer van; moet je eens zien hoe onbeschaamd ze erbij liggen, je kan maar zo iets van haar billen zien. Degenen die een meer inhoudelijk commentaar leverden (dat waren er echt weinig) werden daarop door de meerderheid met de meest belachelijke onlogica weer neergesabeld. Beetje zoals bij ons op social media, maar dan met een lokaal sausje erover. Sowieso hoor je niet te filmen maar te helpen. Later gehoord dat eentje het overleefd heeft en de andere niet.

Kleine Jabou kreeg voor de verandering ook eens een stevige reprimande van Jabou (Beide oudsten zijn aan het puberen, dus die zijn ook nogal eens aan de beurt) Ze was samen met Mohammed, een ander kleutertje, weer in de halfopen compound van onze overburen aan het spelen geweest. Dat is al een tijdje voor beiden verboden gebied. Daar stikt het momenteel van de slangen en het vervelende is wel, dat de kleine daar helemaal niet bang voor is. Ze is als eens betrapt terwijl ze met een stokje een heel jong slangetje aan het verplaatsen was, onder het uitroepen van cholal, sach bu mak ( kijk, grote worm) Ik heb ook maar wat stichtelijks geroepen en haar wat slangen laten zien, vanaf internet, om te proberen er iets van voorzichtigheid in te brengen.

Groeten Gerrit, Jabou and kids