Vlekkie

Na een half nachtje “slapen” op Schiphol vanwege het vroege vertrek, gevolgd door een niet spectaculaire vlucht, weer in Gambia aan beland. Douane doorgang ging ook zonder mankeren en zonder opmerkingen over de extra laptop (ingericht en meegebracht voor campement Sindeye in Abene) en de extra tablets (eentje gekregen van Wouter en eentje gered van de afvalbak en ingericht voor onze kinderen)

Ik zit samen in een taxi met Jabou op weg naar Kerr Serign waarvan ik vermoed dat daar het nieuwe huis voor de komende tijd is. De taxi is een schuddend vehikel, dat met wat geluk net aan de 50 km/h haalt. De achteras en een wiel draaien in een soort van asynchroon ritme, dat ervoor zorgt dat we achterin nogal door elkaar gerammeld worden. Ook schakelen gaat zeer moeizaam, met wat tussengassen gaat het net, maar starten wordt gedaan in zijn 1, zodat de wagen telkens al bokkend vooruit schiet. De chauffeur, Gora genaamd, is in tegenstelling tot de taxi, heel betrouwbaar. Wellicht dat zijn forse voorkomen ervoor zorgt, dat de voorkant van de auto ook niet begint te schudden.

Als ik vraag aan Jabou waar in Kerr Serign we nu zitten, zegt ze iets van dat ga je wel zien, maar erg gelukkig kijkt ze er nu niet echt bij. Net na de stoplichten bij Yundum slaan we wat zandwegen in en komen we bij een compound aan, die iets verder is gelegen dan Tanka Tanka, de psychiatrische kliniek die ooit is opgericht door Anna. Het blijkt onze “nieuwe” compound te zijn. Niet alles is afgebouwd, zo hangen er nog diverse draden uit het plafond en is er in het hele huis nog geen ventilator te bekennen. De plek heet Salagi. Jabou had mij niet verder willen verontrusten omdat ze wist dat ik nogal in de stress zat vanwege afwerken van wat opdrachten en al het andere gedoe dat in Gambia was ontstaan.

Gedoe met ziekte; Jabou 2 keer malaria in 2 weken gevolgd door een voedselvergiftiging en Mamut meerdere dagen in het ziekenhuis aan de zuurstof vanwege een astma aanval. En gedoe met diverse landlords vanwege dat we toch al wilden verkassen, maar dat degenen waar we zaken mee moesten doen nog wat graadjes onbetrouwbaarder bleken dan onze laatste landlord, die pas was overleden. Van het huis gebruiken we alleen de beneden verdieping. Dat heeft in ieder geval als voordeel dat mocht ook dit dak lek zijn, dat de bovenburen daar het eerst mee te maken krijgen.

Onze beide honden lijken al wel weer gewend aan de nieuwe plek, ondanks dat ze los buiten in en om de compound lopen, hebben ze niet de neiging weer terug te willen naar de andere compound. De zwarte loopt er ook weer normaal bij. Pas geleden kreeg ik namelijk een appje van Jabou met daarin een jammerende hond, die overduidelijk een gebroken achterpootje had. Hij was aan gereden door een auto.

Meteen daarop wat foto’s van hoe zoiets redelijk te spalken naar Jabou gestuurd en samen met een zwager heeft ze de poot weten te spalken. Met als resultaat een hond waaraan niets meer van een breuk valt te zien en die weer volop rond rent. We zijn dus best wel trots op de behaalde resultaten. De andere inwoners op het erf zijn ook wel blij met de honden, ondanks geblaf in de nacht en af toe poep opruimen. In deze buurt wordt nogal eens een diefstalletje gepleegd, maar bijna nooit als er honden zijn.

De loodgieter/metselaar/electriciën moet welhaast dezelfde man zijn. Die op dezelfde brakke manier alles aan elkaar geklungeld heeft. De douche van onze kinderen blijkt opeens zo lek als een mandje. Vanwege scheef in het beton ingegoten verloopjes was de kranen-unit er ook scheef opgedraaid met als gevolg een gescheurde moer. Eigenlijk moet nu de kraan vervangen worden, maar heb er voor het moment veel binnenband om heen gedraait en met trekbandjes gefixeerd.

Deuren en sloten gedragen zich vreemd, onze douche in de masterbedroom is niet voorzien van enige ventilatie, diverse lampen gaan tegelijk aan met de buiten verlichting. Bij pogingen dat wat logisch te herstellen, blijken er enorme bossen rood draad gebruikt icm. Geel groen (bij ons aarde) is hier ook voor het gemak spannings voerend, soms wel soms niet, dus gevaarlijk)

Jabou en ik gaan nog bij het pand aan, waar ze iets minder dan een maand van heeft kunnen genieten, om onze led lampen daar weer weg te halen. Bij binnenkomst meteen een hele discussie over terug betaling van een laatste deel van ons geld, zo’n 250 Euro. Men wil het gewoon houden, terwijl we wegens contractbreuk van hun kant vervroegd moesten verkassen, dus volgens de Gambiaanse wet behoort het ons toe. Ik heb geen zin in ellenlange welles nietes en Wolof gekrijs en geef een ultimatum, omdat we de dag hierop volgend naar de Casamance gaan. Bij terugkomst willen we weten waar we aan toe zijn, anders worden de overheids instanties ingeschakeld.

Op vrijdag tijdens dat we op weg zijn naar het airport, telefoontje van Robert van het Horizon College. De vlucht is al veel vroeger geland en ze staan eigenlijk op ons te wachten. Ons dat is Jabou en ik, de kleine Jabou kan niet meer mee en moet naar school en we hebben een achter-nichtje van up-country dat de honeurs waarneemt. Het is gebleken dat ze erg betrouwbaar is en ook heel dankbaar, toen bleek dat ze hetzelfde geld bedrag mee kreeg, als dat wat onze kinderen krijgen voor hun verjaardagen.

Jabou wees er nog op dat ze de dochter is van Fanna onze nicht, bijgenaamd “the black one”, omdat ze intens diep bruin is tegen zwart aan. En inderdaad is Antyhaddy ook in dezelfde tint. We drukken haar op het hart niet te gaan knoeien met van die bleek zeep om haar kleur lichter te maken. Bij intensief gebruik ontstaat er soms een onomkeerbaar effect met paarse vlekken en risico op huidkanker. Daarbij getuigt het nou niet direct van respect voor je schepper die je in die tint op aarde heeft gezet. Gelukkig is het ze daarmee eens. En ze kan lezen en schrijven, dat scheelt dan ook, want Jabou had al eens per ongeluk een verkeerde zeep gekocht met wel dat effect. Ze zag het na wat testen op haar onderbenen meteen en was toen direct gestopt. Na een maandje zon was de originele tint weer terug.

Bij de grens overgang(en) geen geneuzel, dus waren we snel over. Frits, een andere leraar automotive en collega van Robert, was voor het eerst in Afrika. Als lange afstandsfietser was hij al wel vaker in Azië geweest. Samen hoopten we in de CFP het nodige aan electro en electronische kennis aan de man (soms vrouw) te brengen.

Vlak voordat we het campement bereikten kreeg het busje nog een lekke band. De krik paste net niet dus moesten we een aantal malen de auto met zijn allen iets liften om hem eronder te krijgen en na afloop nog een keertje, om de krik er weer onder vandaan te krijgen. Op het campement lopen 2 jonge hondjes, de ene wat forser dan de andere. Laatstgenoemde zat onder de parasieten en mangowormen en heeft dat ternauwernood overleeft. Hij gaat nu wat ieler en nogal onvast lopend door het leven en laat zich bijna niet aanhalen.

Apropos vrouw(en), het campement bleek meer dan gevuld met Nederlandse dames die enerzijds iets met meditatie deden en anderzijds iets met healing Tao en tussendoor op excursies gingen. De staf was ook wat uitgebreider en er waren wat tentjes hier en daar opgesteld om iedereen een onderkomen te bieden.

Eén van de dames bewoog zich voort in een rolstoel vanwege haar aandoening. Die werd trouw door Boubou en uncle Ous naar het strand gesleept en weer terug door het mulle zand. Na een poosje draaiden de zwenkwieltjes niet meer, vanwege zand en zout. Met behulp van wat WD40 de zaak weer gangbaar gemaakt en na afloop zou ze er zelfs mee kunnen rolstoeldansen, moest dat er nog eens van komen.

Twee andere dames kwamen redelijk uit mijn buurt, dus konden we eens fijn in ons dialect kletsen. En wat één van hen nooit verwachtte aan te treffen in Afrika; muziek van Skik gedraaid vanaf mijn laptop. Repair-café ook maar weer in ere hersteld tussen alle programmeer werkzaamheden voor een klus thuis en de voorbereidingen van de lessen door. En omdat er nu redelijke fietsen waren, de buurt eens wat dieper en beter verkend, maar helaas voor mij op de verkeerde tijdstippen.

Al de jaren dat ik in Afrika kwam ben ik nog nooit verbrand door de zon, omdat ik me niet in de zon waag als het niet hoeft en zeker niet tussen 11 en 3 uur. Maar omdat we naar een plaatsje genaamd Diannah en uiteindelijk naar Kafountine wilden, vertrokken we eigenlijk net iets te laat en bleven regelmatig ergens staan praten. Ook konden we vanwege eb en vloed maar in één rondje alles afwerken, omdat we ook langs het strand wilden rijden.

Gevolg was dat ik aan het einde van de trip flink verbrand was geraakt, een vuurrood hoofd, nek en armen. Om bij het strand te komen een interessant ogend weggetje gevolgd, dat Kader onze tolk die ook op de fiets mee was, als zijnde de meest rechte verbinding van de hoofdweg naar het strand kende. Dat betekende onder andere wel dat we dwars door iemands campement moesten. Daar kwamen we nog een echt “ketje” tegen (een kleine groep authentieke Brusselnaren)

Hij had een flinke bos roodharig rasta haar en een borstelige rode baard en had een ontsteking in zijn been opgelopen. Hij sprak Nederlands met een duidelijk Frans accent, wist natuurlijk veel van wat bier soorten en begeleidde ons naar het hekje naar het strand, waarvan hij de sleutel had. Terloops meldde hij dat er nog een krokodilletje in het water in de kleine lagune voor het campement zat. En aangezien de vrouw van Frits ook uit Brussel kwam, nog even wat over plekken en wijken gepraat. Later dook iedereen (minus een roodverbrand persoon) nog eventjes de oceaan in.

In het weekend was Francesca uit Italië er, die gebruik wilde maken van het netwerk en de stroom, omdat dit bij haar nog niet was geregeld. Ze bleek voor diverse Italiaanse Ngo’s iets te doen en was bezig met het opzetten van een nieuw project. Heb haar de gcompris software gedemonstreerd en een stickie meegegeven, waarvan ze kon starten om alles eens uit te testen zonder dat haar laptop daarmee werd ontregeld.

Later kwam er nog een in Italië wonende Algerijn bij, genaamd Karim. Hij is schrijver en journalist en bezig met een documentaire over de backway en waarom mensen alles op alles zetten, om maar Europa te bereiken. Maar ook over de verhalen van mensen die terugkeerden (al dan niet teleurgesteld) van Europa naar Senegal. Hij had heel wat verhalen over Algerije, zijn reizen over de wereld en verblijf in Italië, een erg interessante persoon.

Wat lesgeven betreft ging alles na wat aanloop problemen redelijk van een leien dakje. We hadden een twintigtal leerlingen en er waren 2 extra leraren aangetrokken waarvan eentje met de opvallende naam Cheikh Derwish; één van zijn voorvaderen was van Arabische afkomst. De Ford onder de mangoboom had weer voorwielen maar reed desondanks niet.

De eerste dag hadden we stroom van 2 accu’s want kennelijk was de rekening niet betaald en was er op de hele CFP geen stroom. Een pas verkregen solarbox met ingebouwde accu en inverter was in dank aangenomen en daarna zorgvuldig opgeborgen, met als gevolg dat de accu nooit werd opgeladen, zodat ie nu na een paar maandjes al defect was geraakt. In de loop van de week was er gelukkig voldoende stroom.

Ook hier vervolg van het repair-cafe, eerst een usb stickie, waarvan ik de print m.b.v. een stukje Afrikaans houtsnijwerk weer wist te fixeren. Bij terug gave aan de student rook ik er eens nadrukkelijk aan en zei dat ie vaag naar iets van pornografie stonk, hetgeen driftig werd ontkend door de eigenaar, maar volmondig werd beaamt door de rest. De dag erna een afgebroken sleutel met cilinder en al van het verbindings asje weten te zagen en als een soort van rudimentaire sleutel terug gegeven aan het eind van de les. Een klusje van bijna 3 uurtjes manipuleren, vijlen en op maat zagen.

Volgende dag een flinke zak met mandarijnen gekregen van de eigenaar van de scooter waar de hele zaak weer op draaide. Voorlaatste dag, de auto van Insa nog onderhanden genomen om een koplamp unit op creatieve manier te wisselen. Er was een steen doorheen geslagen en eigenlijk zou de hele bumper moeten worden gedemonteerd voor de vervangende unit. Helaas bleken diverse schroeven totaal vast gecorrodeerd en hebben we een een soort van kijk operatie ondernomen om de zaak te kunnen vervangen. De grotere afwijkingen zoals een defecte ashoes en wiellager moesten later in Zichuinchor worden hersteld vanwege gebrek aan materiaal en tijd.

We hebben nog een leuke ontmoeting met de (Nederlandse) mensen van de stichting Banta Woro, die toentertijd de school hebben opgebouwd. De pientere Dimitri (eigenlijk heet hij Etiène) blijkt op dezelfde compound te wonen als waar het echtpaar normaal gesproken een aantal maanden verblijft
Dat verklaart meteen waarom hij meestal nee of neenee roept in plaats van deedeet, Jabou doet dat namelijk ook. Ikzelf heb nogal eens de neiging in Nederland haral tuti te roepen, als ik wacht eventjes wil zeggen.

Halverwege de week gaat een deel van de kleinere damesgroep naar huis en de rest van de andere groep zal de volgende dag aankomen. Jabou gaat met hen mee om inkopen te doen in Brikama voor de ebbe. Wat benodigdheden zijn daar aanzienlijk goedkoper dan in Casamance. Dit keer ontstond er dus wel nonsens aan de Gambiaanse kant. Zo gauw men het vermoeden heeft dat men bijvoorbeeld snel wil opschieten om het vliegtuig te halen worden er tijdsrekkende toeren uitgehaald in de hoop dat er met geld geschoven gaat worden.

Jabou belt meteen met Seiny die bij ons onderhuurde en in het leger zit en ook redelijk wat connecties heeft. Na overhandigen van de telefoon met een gepikeerde Seiny aan de andere kant, aan de dienstdoende ambtenaar en het uitwisselen van wat Wolof onbeleefdheden, gaat de overgang weer heel wat vlotter. Aan het einde van de week gaat Jabou met een jakarta en de grens overgang bij Kartong terug naar Gambia omdat ze een program heeft waarvan de spulletjes in onze afgesloten slaapkamer liggen. Een klein zwart poesje met een heel klein wit befje (daarom heet ie nu ook vlekkie) gaat met haar mee.

Een dag later gaan wijzelf ook. Natuurlijk moeten de leraren ook redelijk op tijd zijn om hun vliegtuig te halen, maar dat feit verbloemen we deels met de verklaring dat we op weg zijn naar de Brikama craftmarket. (we komen er inderdaad langs, dus gelogen was het niet) En omdat ik als eerste mijn paspoort laat zien, dat bol staat van de stempeltjes en ik graag voor 14 dagen erbij wil gestempeld hebben, worden we verder nergens mee lastig gevallen.

Zaterdag middag dus weer terug uit Casamance, net op tijd want er zijn daar verkiezingen en vanwege dat gebeuren ging het land de hele zondag zo’n beetje op slot. Onze planning was om achter in de week naar Dakar voor familie bezoek te gaan, maar we hebben dat uitgesteld. Jabou gaat iets later als echt duidelijk is geworden wie gewonnen heeft en als de situatie weer stabiel is.

De uitslagen worden namelijk vrijdag pas bekend gemaakt en tot die tijd is niets zeker. Dus ook niet of de grens weer op slot gaat etc etc. Op zich vind ik het heel jammer, we hadden een envelopje met geld voor de behandeling voor de brandwonden van Alimatou bij ons. Verkregen via een leuk inzamel initiatief van Wouter en Deborah, echt bedoeld om de na behandeling van haar brandwonden op een hoger plan te brengen.

Onze nieuwe bovenbuurman is een Engelsman, die een tijdje in Groningen heeft gewoond en nu hier samen woont met een Nigeriaanse dame. Omdat er maar één cashpower meter is wordt iedereen geacht op het juiste moment wat dalasies te schuiven om stroomuitval te voorkomen.
Tweede meter moet nog worden geïnstalleerd maar zonder smeergeld verloopt dat nou niet echt soepel. Omdat ik mijn spullen in de koelkast/vriezer niet wil verliezen en omdat ik het project nog wil afronden qua coderen hebben we wat kleinere vouchers zodat we in geval van nood iets erbij kunnen zetten.

Vlekkie is al snel gewend en ook heel snel zindelijk. Ze heeft een Shaun de sheep knuffeltje als surrogaat moeder en eet gelukkig deels met de pot mee en deels het speciale zachte kattevoer. Kleine Jabou die heel gek met katten is, bekijkt deze wat argwanend, de reden; deze is te zwart.

Het moet een echte huispoes worden, de honden hebben het erf als domein en vanwege dat dit katje zo zwart is moeten we erop letten dat het niet maar zo verdwijnt. Enerzijds omdat er mensen zijn die vinden dat ze geluk brengt, anderzijds omdat er anderen zijn die haar zullen doden om iets uit te vreten met de huid om ongezien in te kunnen breken (zo gelooft men)

Groeten Gerrit, Jabou and kids