Rijden als een grandma

Na een nogal vertraagde vlucht weer aangekomen in Gambia. De vertraging was helaas net niet voldoende lang, om ook maar iets te kunnen claimen. Bij de douane in Gambia hadden ze het brakke systeem van vingerprint scanner en foto maken, weer eens geinstalleerd. Dus weer lange rijen van wachtenden, gelukkig stond ik vrijwel vooraan dus het ging nog. Ik had al wel vanuit een ooghoek mijn koffer rondjes zien draaien op de lopende band.

We zitten intussen weer in onze oude buurt in Sanchaba. De situatie in Salagi werd hoe langer hoe vervelender. Voorbeeld; de andere inwonenden wensten niet op tijd ook de cashpower bij toerbeurt te betalen. Men wist dat we een koelkast/ vrieskast hadden en namen die als het ware in gijzeling.
De belofte van een eigen meter voor ons, werd natuurlijk ook niet voldaan. Tot overmaat van ramp vloog diezelfde cashpower meter in de fik (gelukkig zonder de rest mee te nemen, het ding hangt boven, buiten uit de buurt van brandbare materialen.) Daarop kon Jabou inderdaad al onze diepvries spulletjes weggooien, danwel opmaken of uitdelen.

Van de 17 lampen had ik er toentertijd 2 op weten te hangen, maar van de 15 die nog door de zaakwaarnemer zouden worden na gebracht en opgehangen, is er niet eentje afgeleverd. De defecte douche kraan die ik direct geclaimd had en die hij ook zou vervangen, wilde hij nu ineens bij ons in rekening gaan brengen op het moment dat wij aangaven te willen vertrekken en ook onze 8 maanden geld terug te willen ontvangen. In overleg met het kantoortje wachten we op het geld totdat hij nieuwe huurders vindt, omdat we zonder opzeg termijn, spoorslags zijn vertrokken.

Het andere huis waar we nu wonen is door 2 vrienden van ons ontdekt en die hebben alles geregeld samen met Jabou. Het is voldoende ruim, we zitten er alleen, de kinderen hebben een eigen slaapkamer. Water en stroom is hier van dezelfde klasse als de andere plaatsen in Sanschaba. Er is een watertank, maar de druk is vaak onvoldoende hoog om hem te vullen. Als er tijd en geld is, daar maar een pomp tussen zien te verzinnen. We zitten weer op loop afstand van de school, daarvoor moest er telkens een taxi worden geregeld. Ik heb de sloten vervangen van de buitendeuren en een nieuw poort slot laten monteren. Samen met de 2 honden en 2 sensor solar lampen doet het wat veiliger aan.

De 2 weken dat ik er zal zijn ben ik vooral bezig met een project netjes af zien te werken qua software. Natuurlijk is er nog wel het nodige tussendoor te doen en de veelvuldige stroom storingen of netwerk storingen, noodzaken ook tot wat anders doen en we willen de familie in Dakar ook bezoeken, de vorige keer is Jabou daar alleen geweest.

Ik ben dan inderdaad een poosje bezig met de code, als de stroom uitvalt en ik kan nog even door, totdat de accu’s van de laptop ook leeg zijn. Daarna maar wat spullen in huis (waar ik op dat moment alleen ben) reorganiseren en de plafond ventilator die de nacht ervoor deels naar beneden is gekomen en nog aan zielig kabeltje hangt, vervangen. Daar merk ik ineens een extra huisdier op.

Een klein jong katje dat kennelijk door onze eigen kat Vlekkie wordt begeleid. Ik zie ze nog net de slaapkamer van ons inwonend nichtje in verdwijnen. Daar heb ik hem liever niet, of eigenlijk ik heb hem of haar er liever helemaal niet bij; beestenboel zat en die van ons is tenminste zindelijk en ongedierte vrij. Ik ga de kamer binnen en ik denk dat ik vrij makkelijk het katje net zoals de meeste katjes tot nu toe, in zijn nekvel kan pakken.

Omdat ik in de ene hand de telefoon heb en met Gijs over zijn code aan het praten ben, probeer ik met links het katje te hanteren. Dat blijkt dus helemaal niet goed te gaan, het beestje is verre van handtam en ook nog eens razendsnel. Voor ik het weet, heeft het 2 hele scherpe tandjes in mijn duim laten zakken, het bloedt flink. Gijs vraagt wat er aan de hand is en ik stuur hem via whatsapp een bloederige foto van de hand en vloer toe. Dat op de vloer, is meer omdat ik er nog eens een paar keer flink op drukte in de hoop zo snel mogelijk wat ongerechtigheden er mee uit te spoelen.

Meteen maar goed uitgewassen, in de soda gezet en veel jodium erop. Enige dat nog kwaad zou kunnen is een rabiës infectie. Ik heb gelukkig al een serie van 3 spuiten gehad, er zit een zekere incubatie tijd op en hoe verder het bij de hersenen vandaan gebeurt, hoe meer tijd er is voor controle. Over anderhalve week toch maar even laten testen. Jabou en Bunja weten later het katje weer naar de buren te krijgen. Duim lijkt verder niet ontstoken en geneest mooi, dus rabiës lijkt me intussen steeds onwaarschijnlijker.

Achterin de week krijgt Fou bericht, dat haar oma heel erg ziek ligt en die wil ze gaan bezoeken. Oma woont in Gunjur en Fou weet ongeveer de weg. Niet zozeer in Gunjur, maar dat zou ze ter plaatse aangekomen kunnen vragen. De weg ernaartoe is vanuit mijn optiek erg simpel; vanaf turntable naar beneden, richting Tanji (dat ze kent) en Sanyang (waar ze ook al 2 keer samen met mij is geweest) Donderdagmiddag uurtje of vijf vertrekt ze.

Donderdagavond tegen acht uur, worden we gebeld door de andere familieleden, met de vraag of Fou al is vertrokken, want ze is nog niet aangekomen. Dat is raar, ze had er inderdaad al lang kunnen/moeten zijn. Maar omdat haar telefoon onlangs defect is geraakt, hebben we geen communicatie mogelijkheden. Die avond wordt het later en later en zijn diverse familieleden en ook de politie van Gunjur op zoek naar haar.

Volgende morgen het verlossende bericht; ze is terecht en uiteindelijk goed aangekomen. Ze had besloten om via Brikama garas te reizen, voor ons geheel onlogisch vanwege omrijden en duurder. In de garas aangekomen bleek alles zo’n beetje vol geboekt, vanwege een program. Ze kwam dus heel laat aan die avond en wist de weg niet meer en daarbij was er geen netwerk bereik. Ze heeft bij een alleenstaande vrouw de nacht in haar compound doorgebracht. En de volgende ochtend dan uiteindelijk de weg gevonden. Wat een opluchting.

Die zaterdag vertrekken Jabou en ik naar Dakar. We nemen een sept-place (een oude Peugeot 505 stationwagen) We regelen het achterbankje weer voor ons tweëen, dat levert eventueel meteen een tijdsvoordeel op. We vertrekken pas als hij vol is en maar weinig mensen willen op dat achterbankje. Wij betalen voor 3 personen, desondanks probeert men ons meer te laten betalen voor onze koffer.

Pas als we weglopen richting de andere sept-places draaien ze bij. De plaats net naast de chauffeur is ook altijd een kleine uitdaging, wie daar wil zitten moet 1000 Cfa meer betalen (650 Cfa is 1 €) Er gaat een politie man in vrijtijds kleding zitten. Aan één van zijn shirts is kennelijk te zien dat ie een gendarme is. Hij hoeft dus niet die 1000 Cfa te betalen. We vertrekken met een oudere dame, en een Mandjago dame en twee mannen naar Dakar.

We doen er flink langer over dan normaal en dat heeft alles met de chaufeur te maken. Als we nog een heel eind van Dakar zijn, vraagt de Mandjago dame aan hem of het niet handiger is, als we met zijn allen iets bijbetalen, zodat hij de nieuwe veel snellere tolwegen kan nemen. Dit omdat het laatste stukje bijna altijd stapvoets file rijden betekent. Wij zijn wel akkoord, het is een centen kwestie en omdat we ook al geld over hadden voor extra zit ruimte hebben we hier ook wel wat voor over.

Maar het loopt anders, de chaufeur gaat nergens mee akkoord en wil per se de oude route volgen. Het wordt een hele scheldpartij in het Wolof, die hij kennelijk verliest. Maar desondanks vervolgt hij de oude route en draait het geluid van de radio flink op. Ik vraag hem in het Wolof daarmee te stoppen, omdat ik anders zijn luidspreker achterin uit zal schakelen. Na duidelijk geen gehoor hier aan te geven, trek ik een kabeltje los en hebben we tenminste weer iets van rust.

Bij een controle postje gaat hij bij de lokale gendarme zijn beklag doen. Die hoort beiden aan en ook onze toevoegingen. De man maakt een “zoek het zelf maar uit gebaar” en loopt weer weg. Nu is de chauffeur duidelijk op zijn tenen getrapt, iets dat de Mandjago dame nog verergert door hem dat nog eens in te peperen. De wraak van de chauffeur; heel erg langzaam rijden en achterop komend verkeer gebaren, dat ze hem in moeten halen.

Niet alleen heeft hij de Mandjago dame en ons ermee, maar ook de beide heren, waaronder die politie man. Plus natuurlijk al het achterop komend verkeer, tenminste daar waar het ons niet kan passeren. Beide heren hebben zich totaal niet bemoeid met het geheel en laten ook dit maar zo over hun heen gaan, stelletje watjes dat ze zijn. Het zal er wel mee te maken hebben dat de “mannen” zich op hun plaats gezet voelen, door de Mandjago vrouw, die trouwens nog steeds door gaat met haar mening te spuien. De oudere vrouw probeert de zaak iets te sussen, maar ook daar luistert de chaufeur niet naar.

Helemaal vanaf het achterbankje laten we ons ook niet helemaal onbetuigd, we maken een filmpje van het gebeuren en de Mandjago dame, speciaal ook van het instrumenten paneel. Bijna niemand spreekt Engels op de Mandjago dame na en omdat ze al onze onderlinge grappen inzake rijden als een oud vrouwtje en dergelijke één op één in het Wolof herhaalt tegenover de chauffeur en ook omdat de toeterende rij achter ons steeds langer wordt, gaat hij uiteindelijk wat sneller rijden.

Op zich kan ik er wel om lachen, op deze manier verongelukken we tenminste niet vanwege te snel rijden. En ik moet denken aan de muppet show van vroeger. Daar zaten altijd 2 oude mannetjes in, die vanuit hun balkonnetje, altijd en overal commentaar op leverden; Statler en Waldorf. Op dat moment voelde ik me zeer met hen verbonden.

Als we uiteindelijk aankomen op de centrale garas, lijkt het besef door te dringen dat we waarschijnlijk een klacht over hem in gaan dienen. Kennelijk waren de film opnames hem ontgaan. Maar het feit dat we zijn nummerbord ook fotograferen, doet hem ineens veranderen van een mokkend klein kind in een poeslief mannetje dat uitsloverig met de bagage loopt te zeulen en Jabou kleingeld geeft voor het toilet en een andere taxi regelt voor het laatste stukje naar de wijk waar onze familie woont. We gaan er inderdaad geen werk van maken, maar voor de volgende keer proberen we hem te ontlopen.

De familie is dolblij ons te zien en we krijgen de slaapkamer van oom Mustapha en tante Soxna in gebruik. Ik overhandig het envelopje met geld voor de verzorging van de brandwonden van Alimatou aan hen. Het is de tweede opbrengst van het initiatief van Deborah en Wouter. Dat zal op een apart account gestort worden en is hoofdzakelijk bedoeld voor ziekenhuis betalingen. Tante Soxna heeft bij tijd en wijle ook nog iets van verzorging nodig.

De dag daarop gaan we uitgebreid shoppen op de markt en leert tante Soxna hoe peppersoup te maken van Jabou. We kopen praktisch alle verschillende flessen frisdrank van het winkeltje in de buurt op, om er eens een gezellig dagje met de kinderen van te maken.

Ik ontdek het kalotje van oom Mustapha, hij heeft eigenlijk een soort van religieuze titel genaamd serign (ik weet eigenlijk niet exact hoe je dat spelt) Dat is net een trapje hoger dan imam. Hijzelf is erg progressief in zijn geloofsbeleving en ik kan zover dat gaat in ons krakkemikkige Wolof/Frans/Engels, best wel leuk overal zaken aandragen waarover we ook wel kunnen/mogen verschillen. Ik zet het kalotje op en Jabou maakt net een foto, als tante Soxna haar neus om de hoek van de deur van de slaapkamer steekt.

Ze roept “wacht even” en haalt meteen de mintgroene kaftan en een gebedsketting van oom erbij Ik wordt daarin gehesen en ze roept oom Mustapha erbij, om het eindresultaat te bewonderen. Er worden tal van foto’s gemaakt en wat filmpjes en alle bezoekers krijgen ze te zien en liggen in een deuk. Ik gebruik de nieuwe titel te pas en te onpas en vind dat bij zo’n titel de aanschaf van 3 extra status verhogende vrouwen eigenlijk wel een must. Jabou claimt dat de titel vervalt zo gauw ik een voet in een taxi naar huis (Gambia) zet.

De dag daarop is de titel helaas al vervallen; we gaan weer naar huis. We betalen met zijn allen iets voor de tolweg en vliegen zowat naar de grens (bij wijze van spreke dan, maar soms komt de auto wel met vier wielen van de grond) Na het eind van de tolweg wordt het weer over speedbumps kruipen, vrachtwagens inhalen, hele stukken berm rijden, vanwege aanleg nieuwe weg, maar het scheelt bijna twee uur rijden. Het laatste stukje naar huis verloopt ook spoedig en ‘s avonds zitten we bij Paradiso om een pizza te scoren.

Groeten Gerrit, Jabou en kids