Casamance

Ik ben nu een weekendje terug, na een week verblijf in Senegal. Het was een enerverend weekje en zoals altijd na een verblijf in de Casamance, hebben mijn kleren een bepaalde rood zweem.
De grenspassage ging vrij vlot; men was nogal blij dat de verkiezingen waren afgelopen zonder wanklanken. Meestal doe ik de passage met een colonne van Go for Africa, maar nu waren we (Dawda en ik) met zijn tweeën in één auto. Het scheelt natuurlijk, dat ze intussen mijn hoofd wel kennen en dat ik ook bij hun, zowel aan de Gambiaanse kant, als ook aan de Senegalese kant, nog iets met wat computers in hun kantoortjes moet doen.

Eerste pleisterplaats is Baila, vanuit hier moeten wat schooltjes ter plaatse worden bediend en omdat Bignona dichtbij ligt, ook daar wat schooltjes. Vervelend is wel, dat ze eigenlijk vakantie hebben, veel mensen zijn niet op hun plaats, zodat een aantal dingen later pas kunnen worden afgewerkt. Alleen de mensen die na wat rond bellen, een sleutel van het gebouw te voorschijn weten te toveren, worden nu voorzien. Vorige week vrijdag, toen team Xam Xam (wij dus incl. Erik) onverrichter zake terugkeerden naar Gambia, hebben de rebellen in Caparan, heel erg dichtbij Baila, 3 militairen doodgeschoten. De brandplekken van een uitgebrand autowrak staan nog in het asfalt, dit geeft wel aan dat het nog erg rommelt daar in de Casamance.

Voor mijzelf deed dat eigenlijk geen afbreuk, aan mijn gevoel van veiligheid. Ik ga altijd uit van de gedachte; “als het je tijd is om deze aardbol te verlaten, dan is het gewoon je tijd"
Of je nu thuis wordt platgereden in een file, of hier te grazen wordt genomen door een rebel maakt dan voor mij niet veel uit. (Totdat het je natuurlijk overkomt )

Het is meer de manier waarop, die kennelijk iets uitmaakt. De rebellen nemen het liefst militairen als doelwit, af en toe pikken ze een 4-wheel drive in en kan de eigenaar lopend zijn weg vervolgen. (Ik rijd op het moment in zo’n ding ;-) ) Een deel van de rebellen koestert nog steeds een politieke gedachte, maar dat schijnen er steeds minder te zijn. De anderen zijn meer criminelen, die vallen ook de lokale bevolking wel eens aan.

Omdat een abcesje in mijn mond, dat ik al een tijdje koester, begon op te spelen, had ik op voorhand een goed mondspoel middel mee van thuis, iets met voldoende chloorhexidine aan boord. Het zit gelukkig een beetje goed bereikbaar en ik kan het draineren, maar als het dieper zou zitten, zou ik toch een keertje naar de kaakchirurg moeten.

In campement Lambitha in Baila, zag ik Abbas met een grote doek om zijn hoofd gebonden zijn werk doen. Het bleek dat ie ook een abces had gekweekt, maar dan wat gradaties erger als die van mij; we deelden het mondwater dus maar. Volgende dag was ik in de apotheek in Bignona, waar ik zonder veel hoop begon rond te vragen (ik gokte op waterstofperoxide, want chloorhexidine leek mij te hoog gegrepen voor hier.) Had men warempel het spul in een veel sterkere concentratie, als die ik had. En belangrijk voor 'nen Hollander; een factor 7 goedkoper, direct maar 2 flesjes (hun hele voorraad) ingeslagen en na wat instructies, het ene flesje aan Abbas gegeven, na 2 dagen was het geheel bij hem onder controle.

Op de terugweg vanuit Bignona naar Baila, (in Bignona hadden we een school voorzien van computers en instructie gegeven, rijd ik een geitje dood. Het was onvermijdelijk, moeder geit stond aan de andere kant en het kleine ding sprong ongeveer voor mijn wielen. Ik reed daar niet hard; bebouwde kom en een weg vol potholes, maar desondanks viel er niet op tijd te remmen. Verdikkie, dat was nu al mijn tweede aanrijding met een dier, de eerste was mij in Gambia overkomen; een hond die "zig” deed, terwijl hij “zag” had moeten doen; ook in één klap dood.

Nu is een hond hier iets heel anders dan een geit, honden heeft men sowieso niet erg in tel en na eerst iets van 500 meter doorgereden te hebben (het bijgeloof hier wil, dat je dat moet doen, zwerfhonden “zien” kennelijk te veel en kunnen dat dan overbrengen bij hun vertrek naar het eeuwige, op de omgeving) ben ik pas gestopt. Je stopt dus niet na een aanrijding met een hond. Ik heb toen, na Dawda van zijn compound te hebben gehaald, (hij woont toevallig die 500 meter verderop) van die rubberen handschoentjes aangetrokken en de hond van het wegdek gehaald.

Maar nu een geitje, ik ben iets terug gereden, heb mijn excuses aangeboden en het geitje vergoed, het is toch iemands eigendom en de mensen hier zijn arm. (Zelf zeggen ze soms; we zijn niet arm, maar we hebben geen geld) Erg zuinig zijn ze trouwens niet op hun beestenboel, het loopt op straat soms met hele kuddes tegelijk, of komt onverhoeds de bosjes uit zetten.

Het maakt mij nog iets voorzichtiger qua rijgedrag; voor het zelfde geld rij je een kind of een volwassene aan. Ook dan geldt; doorrijden tot de eerste politiepost, het is namelijk bekend, dat men de chauffeur van de auto wel eens doodt door alle emoties. Zelfs als duidelijk is dat het niet diens schuld is. Ik heb al een paar keer meegereden met iemand die met een noodstop of een flinke ruk aan het stuur nog maar net een kind kon ontwijken.

In Zuichuinchor hebben Dawda en ik het internet cafe min of meer opgeleverd. Wel erg jammer dat Erik er niet bij kon zijn, maar dankzij zijn voorbereidingen hadden we niet al teveel problemen. Dus aan het eind van de dag werkte alles behalve.... het internet. Het was zoals gewoonlijk, veel te laat aangevraagd en bepaalde technische aspecten (Dhcp wat is dhcp??) maakten het er niet eenvoudiger op. Terwijl we daar bezig waren, was het een in- en uit-lopen van timmerlieden, die nog van alles aan het bijspijkeren en afzagen waren.

Degene die het internet zou moeten beheren, was in eerste instantie erg blij met de filmpjes die Erik gemaakt had, ware het niet dat die in het Engels zijn en de man praat alleen Frans en Wolof.
Bij onze volgende terugkomst komende week of de week daarop, proberen we hem verder te instrueren en men zou zorgen dat alles er netjes uit zou zien. Dus de spaghetti berg aan kabeltjes moet dan weg zijn gewerkt in kabelgoten of iets wat door gaat (bestaat dat ook in bamboe?) enfin we gaan het zien.

Groeten Gerrit