Casamance 2

Afgelopen week ben ik voor de tweede week naar de Casamance geweest. Gelukkig had ik net op de tijd de Galloper terug uit de garage, maar de studenten van Go for Africa, die hem retourneerden, zeiden er direct al wel bij, dat ie sterk naar rechts trok en dat de uitlijning dus niet klopte. Onderweg naar Tanjeh was dat ook duidelijk te merken, daarbij krijsten de banden nogal bij langzaam rijden en werden ze heel erg warm na een tijdje rijden. Met het blote oog was duidelijk te zien, dat de banden divergent scheel de wereld in stonden te kijken. Een andere mangotree garage in Brikama heeft de zaak weer netjes weten uit te lijnen.

De andere garage zal ik ter zijner tijd maar eens verlossen van het predicaat mangotree garage, door hun boom om te zagen ;-) ( die overigens als takel voor alles dienst doet, bij gebrek aan een brug).

Omdat we redelijk laat in de Casamance aan kwamen, werd besloten het programma iets te wijzigen. Daarbij voelde ik mij die dag helemaal niet jofel; zere maag, hoofdpijn, moe, zere spieren en koorts. Dat hield gelukkig maar 1 dag aan. Pieter en zijn vader, die ook mee waren, hebben bij de ecole maternelle in Baila een grote trampoline geïnstalleerd. De demonstratie van dat ding door Pieter, die enthousiast zijn spring kunsten vertoonde, was erg leuk om te zien.

Daarna waren de kinderen aan de beurt, het was gewoonweg een daverend succes. Aansluitend hebben Dawda en ik samen met Aminata de computers en de andere leerspullen naar de diverse schooltjes gebracht. Daar waar stroom was hebben we de zaak netjes in het Frans gezet en uitgelegd, hoe om te gaan met de software.

Volgende dag naar Ziguinchor om daar de puntjes op de i te zetten. De gendarme die bij binnenkomst van de stad stond te wachten, was duidelijk op geld uit. Vragen of ik mijn rijbewijs heb, heb ik. Paspoort?, heb ik. Internationaal rijbewijs?, heb ik voor Senegal niet nodig, maar ik heb hem wel. Vaccinatiekaart?, daar was nog nooit door iemand naar gevraagd, maar die heb ik ook. Passe Avant? heb ik.

Zucht, je ziet de man denken, wat kan ik nog meer verzinnen; aha, heb je een brandblusser, want kennelijk leek ik die te missen; ik laat zien dat ie onder mijn stoel ligt. Maar ik begin het een beetje beu te worden; weet meneer wel waarom we hier zijn, wat een mission humanitaire inhoudt en dat we als klap op de vuurpijl, naar het gouvernement gaan om ons met de gouverneur te onderhouden. Oeps; direct werden we door gestuurd, het is natuurlijk een beetje machtsvertoon en normaal gesproken kan ik het met een lolletje of wat ataya af, maar dit keer dacht ik echt weer “is this because i’m white” (maar dan in het Frans :-) )

Op naar het Internetcafé, waar op voorhand al was beloofd, dat nu het dhcp gebeuren zou werken en dat alles netjes qua bedrading en timmerwerk zou zijn afgewerkt. Onderweg daarnaartoe hebben we iemand opgepikt die achteraf, heel erg handig in Linux bleek te zijn. Die was samen met ons, nou niet bepaald blij, met wat we aantroffen; niets van de beloofde dingen was op zijn plaats, zucht.

Aangezien er veel meer moest gebeuren, onverrichter zake weggereden, Jahateh (het handige mannetje) gaat het voor ons rechttrekken, zo gauw als Orange de zaak op dhcp heeft weten te zetten. Daarna volgde het wat meer officiële gebeuren, de politie en de gouverneur, dat nam de hele middag in beslag.

's Avonds nog een laatste computer geplaatst bij Esther van de Malaika stichting. Zij en haar vriend Baye hebben een project waarbij ze kinderen met een verstandelijk beperking op vangen en bijvoorbeeld leren te praten. “Onze” software verzameling, kan daar zeer goed dienst voor doen en na plaatsing bleek dat ook. Ik had echt het gevoel dat deze machine hier op zijn plaats is en dat gevoel heb ik echt niet altijd bij alles wat ik hier gedaan heb. Als dankjewel een soort van pannenkoek met vlees erop gehad, die kende ik nog niet en was erg lekker.

Volgende dag op de terugreis naar Gambia en passant 5 computers, die al ergens stonden in het Frans gezet. En een uitstekende pot met echte honing, wat potten confiture uit Baila en 3 zakken houtskool gescoord. Die houtskool is oa. voor de compound van Jabou, in Senegal is die houtskool van een betere kwaliteit en 2 keer zo goedkoop.

Je zou zeggen; “houtskool daar worden hele (mangrove) bossen voor omgeslagen, boycotten die zaak, laat ze maar op zonne-energie koken”. Dat is waar, met dien verstande dat het ombuigen naar een andere manier van denken erg veel tijd vergt alhier. Diverse solarcookers staan hier weg te roesten en worden na een tijdje testen, gewoonweg niet meer gebruikt. Ik kan wel zien dat in de delta’s, waar we doorheen rijden flinke aanplant projecten nu zijn gestart. Ook vind je overal posters om wat zuiniger met bomen om te gaan.

Rijdend door de Casamance, kun je wel zien dat de dorpjes, alhoewel ze er erg armoedig uitzien, netjes zijn opgeruimd, qua plastic afval. Op het campement in Baila, kun je bijvoorbeeld batterijen inleveren. In de grotere steden is het weer een verzameling van rond zwervend plastic afval. In Gambia zie je ook iets dergelijks, up-country waar het armoediger is, is het netter, zijn de mensen ook veel puurder en in de steden of in de buurt van het strand is dat compleet anders.

Nu zit ik op thuisbasis Brusubi dit in te kloppen, Erik is intussen vertrokken en het huis is een stuk leger zonder hem. Team Xam Xam moet een mannetje missen, die zijn eigen stempel op de hele onderneming heeft weten te zetten. Samenwerken en samenleven met iemand, voor de afgelopen 2 maanden, die ik daarvoor maar een paar dagen in de loods had ontmoet, ging voor ons allebei boven verwachting. Hij hoopt later in het jaar nogmaals te komen.

Groeten Gerrit