Overloading

Vanaf nu heb ik het idee, dat mijn blogjes wat minder in aantal gaan worden. Deze week bijvoorbeeld, heb ik grotendeels op het Gambia College door gebracht. Dan voelt een week meer als een typische werkweek aan; ‘s morgens op tijd een ontbijtje zien te scoren, spullen bij elkaar vissen en dan weg. Op het Gambia College zelf, gebeurt wel van alles, maar dat is nou niet direct blog voer.

Ik ben nog wel op een alleraardigst schooltje in Madiana geweest, een klein plaatsje in de buurt van Tanjeh. Suleiman (Solomon) de leraar van de school probeert zo goed en kwaad als het kan de 2 computers in te zetten, die hij vorig jaar heeft gekregen. Dat gaat niet zonder slag of stoot; vaak is er geen brandstof voor de generator (geld gebrek) en hebben wat conservatievelingen in de dorpsraad besloten, die dingen maar voor een paar uurtjes toe te laten.

Op de muren van de lokaaltjes heeft de leraar zoveel mogelijk de klanken van de Jolly Phonics dvd geverfd, zodat de kinderen daarmee leren lezen. Jolly Phonics is een beetje een begrip hier; het is een leer dvd in het Engels en leert de klanken van de letters en hoe deze te gebruiken om te leren lezen. Mijn vriendin (die ook niet kan lezen schrijven) gebruikt het ook en is nu in staat om 3 letter woorden te lezen/schrijven, na slechts een week oefenen.

Ik heb beide computers meegenomen, ze waren wel functioneel, maar ik ga ze remasteren naar een nieuwe versie, omdat daar veel meer op staat, dat de leraar zelf ook kan gebruiken. En de voorraad uit te delen computers is domweg opgebruikt. Vind ik wel jammer, omdat dit nu net een schooltje is, waar ze het spul gebruiken en er ruimte is voor meer. Suleiman legde uit, dat over het algemeen, de druk die de kinderen uit weten te oefenen op de ouders, het één en ander weet te bewerkstelligen, bijvoorbeeld de brandstof voor de generator.

En zelf geeft hij wel eens een demo aan de dorpsoudsten, om ze te laten zien dat een computer best wel een nuttig ding kan zijn. Ikzelf zie, en gebruik, een computer puur als een tool, dingen als eindeloos chatten, faceboeken en wat al niet meer in deze richting is niet aan mij besteed. Na een voorraadje aubergines uit eigen tuin (ahum schooltuin), mee te hebben gekregen, ben ik weer via een verzameling dirtroads naar huis gekomen.

Gisteren ben ik met Jabou naar het strand hier geweest, we weten intussen een stukje strand dichtbij waar het heel erg rustig is. Ik had gevraagd om haar zoontje en wat vriendjes en de voetbal mee te nemen. Dat betekent in hun termen; prop de hele auto vol tot niets meer gaat en dan rijden met het blik. Ik had het al eens eerder meegemaakt; in de auto zaten toen incl. mijzelf, 5 volwassenen en 6 kinderen waarvan een deel helemaal achterin zat (er is daar wel plaats, maar geen stoelen). Er is ook een term voor; overloading.

Iets anders, is natuurlijk het veiligheidsaspect, maar in een auto met maar 2 gordels, de trage verkeersstromen alhier en mijn zeer defensief rijgedrag moest dat wel gaan.
De eerste keer overloaden ging trouwens in 2 trappen; eerst lichtelijk met kinderen (ik had al aangegeven niet happy te zijn) en op de terugweg nog een zus en een moeder en een baby erbij in.

Net die dag werd besloten, vanwege één of andere vertrekkende president de toch al drukke highway voor een complete baan af te sluiten. En het barstte van de politie, die gelukkig te druk was, om mij te midden van deze traffic jam alsnog te laten stoppen. Hoor ik achter mij het raampje openen en vraagt mama; officer, officer, ik wil dit of dat nog weten. Hè verdikkie, had ik net gezegd de politie te willen mijden, nodigen ze die mensen zowat uit. Maar gelukkig zag deze man er de noodzaak ook niet van in om mij te bekeuren.

Maar goed, het strand dus, ik had wat fietspompen en ventieltjes, voetbalnaaldjes etc. van thuis mee genomen, omdat ik het begrip water raketjes wilde introduceren. Wat lege flessen deden dienst als raketje; vullen met wat zeewater, oppompen met een ventiel/kurk constructie als tijdelijk stopje en het lanceren ging naar wens. Allerlei doelen lagen binnen het bereik en Jabou en haar zus moesten regelmatig dekking zoeken, omdat ze nu eenmaal binnen bereik waren.
Na een flinke uithaal van haar broertje Antu, landde de voetbal precies in de bak met yoghurt, als je het expres zou willen was het niet eens gelukt, maar de yoghurt zat nu ongeveer overal.

Het was erg leuk, een strand wordt door de lokale bevolking bijna niet gebruikt om te relaxen (ikzelf lig daar liever ook niet) en voor de kinderen was dit echt een dagje uit, op nog geen 3 kilometer van hun eigen compound. Apropos kinderen, Jabou heeft zelf een zoontje, maar ook de zorg voor minimaal nog een jongetje en wat andere kinderen die ook altijd in haar gedeelte van de compound rondhangen. Reden; de vader is familie en is gescheiden van zijn vrouw, die op haar beurt het kind gewoon achter laat. Aangezien de vader geen tijd/talent/zin of wat dan ook heeft, is in dit geval Jabou de aangewezen persoon om het kind verder op te voeden.

Mijn Wolof lijkt nog steeds weinig te verbeteren, het is een erg lastige taal met bijna geen verwante woorden. Hetgeen ik uit boekjes en via vriendin heb weten op te pikken klinkt al wel aardig, maar men ligt vaak in een deuk als ik weer eens scheld/schutting woord uitbraak, dat er wel op lijkt maar het niet is. Ik sprak een andere Nederlandse dame, die hier al 17 jaar woont en die ik in (tenminste voor mijn oren), vloeiend Wolof een ezelkar menner van advies diende inzake verzorging van ezels en dan met name zijn ezel. Zij gaf aan dat je zeer moest op letten het niet halfbakken moest leren spreken; veel ligt hier precair en je wordt al gauw niet meer serieus genomen na wat uitglijders. Vandaar dat ik nu braaf mee draai in het klasje van Metsje, samen met 2 anderen. Ondanks dat mijn woordenschat groter is, ontbreekt de grammatica grotendeels en wordt dat tenminste ook opgepoetst.

Groeten Gerrit