Klusweekje

Tijd weer voor een kleine update.

Mijn plannen om op onze compound een tuintje op te gaan zetten, zijn de grond in geboord, of beter gezegd vermorzeld onder een flinke stapel stenen. Al meerdere dagen is men bezig om met een mannetje of 4 stenen, uhm tja hoe zal ik het zeggen, bij elkaar te stansen, waarbij het zand dat gebruikt wordt, de voornaamste stevigheid moet brengen. Men voegt slechts mondjesmaat cement toe (want te duur) en ook te weinig water. Het resultaat heeft iets weg van zandkasteel stevigheid, ik kan ze na drogen in de zon, gemakkelijk verpulveren met mijn handen, ze kosten slechts 2,5 dalassi per stuk.

Onze watchman verklaart dat er een shopje op onze compound wordt bij gebouwd en dat hij de supervisie over de aanmaak van die stenenhoop heeft. Hij neemt de gemaakte aantallen nogal serieus, want de mensen die de stenen maken, rekenen (gokken) alleen per zak cement en kruiwagen zand. Ze “weten” dat er zoveel stenen uit hun mix komt. Kennelijk toch niet, ik kom net 's morgens mijn huis uit en hoor hoe de watchman duidelijk aangeeft, dat er veel te weinig is aan gemaakt, in krachtige bewoordingen in het Wolof en met overtuiging uitgesproken. Grappig is dat ik het maar deels kan volgen, maar dat overduidelijk uit het kinderlijke gehakkel en gestotter van de tegenpartij blijkt, dat ze ongelijk hebben.

Intussen zijn wat lopende klussen afgewerkt of in ver gevorderd stadium. In Sanyang rolt de rolstoel weer op volle snelheid. Op advies van de importeur heb ik een module los getrokken (deze regelt de stoelhoogte en andere zaken mbt. de stoel). De foutmelding verdween en de rolstoel werkt, wat aandrijving betreft weer naar behoren. Het module blijkt niet hier en ook niet door mij te herstellen; kleine smd componenten die hier helemaal niet te verkrijgen zijn. Het module zal binnenkort voor een kleine bedrag worden opgestuurd. Maar Aminata kan tenminste weer overal komen en kan ook weer aan de slag in het ziekenhuis.

Een wasmachine die nieuw was aangeschaft en daarna naar Gambia getransporteerd, gaf na 3 wasjes de pijp al aan Maarten. Na wat meet en uitzoekwerk en een tip van mijn voormalig collega Jan, die nu een service bedrijf in witgoed heeft, draait ie weer. Het bleek dat het regenseizoen hem had doen sneuvelen; kalkaanslag op de koolborstels van de motor, zodat die geen goed contact meer maakten en mechanisch ook geen voldoende bewegingsvrijheid meer hadden.

Het leuke, beleefde Fula dochtertje van 8, van de watchman aldaar, heeft uiteindelijk mij geholpen alle schroeven weer in te draaien. Omdat ze niet dat typische “gimme gimme” gedrag vertoonde en oplettend alles bekeek en aanvroeg wat ik nu precies deed, dat meteen maar beloond met wat Dalassis. Haar ma was erg trots op haar gedrag, toen ik haar uitlegde waarom ze die had verdiend.

Jabou's vader heeft zijn vierde beroerte gekregen, maar was nog in staat om naar het ziekenhuis te gaan. Maar dan wel naar het verkeerde ziekenhuis, datgene waar ik vorig jaar al 4 keer had geweigerd, om de recepten die ze daar uitschreven op te volgen. Met gezond verstand een beetje kennis en navraag bij bijv. mijn zus in Nederland die ook in een apotheek werkt, kun je veel onheil voorkomen. Jabou zelf vermeed die plek ook al na die akkefietjes. Maar nu zat haar pa dus zijn tijd en waarschijnlijk ook zijn gezondheid daar te verspelen.

Ik kwam er half en half zelf achter, doordat ie Jabou belde en ik hoorde dat ik eigenlijk niet mocht worden ingelicht. Toen ik naderhand aan Jabou vroeg waarom niet, was de reden dat ie bang was om weer ons geld te gaan gebruiken. De andere kliniek vraagt 1500 Dalassi voor zoiets en hier stond ie in de kortste tijd weer buiten, 5 Dalassi armer en 2 paracetamollen en een recept kladje rijker. Ik zei Jabou met dat kladje onverwijld naar Malak te gaan een betere apotheek, die net naast de Amerikaanse ambassade zit. Die waren vorig jaar ook betrokken bij het redden van de zieke baby. Mijn plan was hem zelf te spreken en ook te vragen wat ie van het verdachte kladje vond.

Korte tijd later wordt ik gebeld; inderdaad was er uit dat kladje niets logisch te componeren Ik vroeg of hij volgens hun protocol wat normaal geldig is voor behandeling van strokes te werk te gaan; zoveel mg aspirine en evt. aanvullende behandeling/medicijnen. Nou dat gebeurde en hij kreeg exact dezelfde medicijnen als in de laatste goede kliniek. Wel een eindje goedkoper; slechts 700 Dalassi, dus door 695 Dalassi te besparen, breng je hier je levenseinde aanzienlijk dichterbij, zucht.

Over het dichterbij brengen van levenseindes, ik ben bang dat ik door mijn fietsgedrag alhier, daar ook aan heb bij gedragen ;-) Ik fiets namelijk hele einden met dat ding en altijd fatt fatt, snel dus en aangezien dat mijn standaard vaste snelheid is, denk ik dat wel vol te houden tot aan Brikama aan toe als het moet. Maar tot nu toe fiets ik van Sanchaba naar Brusubi, parkeer de fiets bij Metsje en doe de rest weer met bushtaxi's etc. Op het College kunnen ze zich ook helemaal niet voorstellen dat ik daadwerkelijk een keertje daarnaartoe fiets, toen ik dat eens mij liet ontvallen.

Het gebeurt heel vaak dat ik een tjallalalla twiedeldiedie blitse mountain bike voorbij steek met mijn damesbrikje. Dat kan natuurlijk niet, dus word ik vaak weer ingehaald door de beledigde. Maar die hebben vaak van die spillebeentjes, geen stamina en aangezien ik geen moeite hoefde te doen voor mijn inhaalactie, steek ik ze zo weer voorbij, na slechts 200 meter ofzo.

Dan hoor ik weer een amechtig hijgende persoon, die het waarschijnlijk net voor een tweede keer zal gaan lukken. Uit beleefdheid trap ik dan net ietsje harder en dan tot op heden vallen ze dan af; joechei weer wedstrijdje gewonnen.

Sinds ik mijn derde versnelling terug heb, ben ik bijna oppermachtig; alleen diegenen die van nature goed aangelegde beentjes hebben doen nu nog mee. Sommige bushtaxis leggen nu ook het loodje. Vreemd is wel dat men hier qua armwerk en schouderpartij aanmerkelijk sterker is dan de doorsnee Europeaan, maar dat het onderstel wat nalaat.

Dat merk je ook bij het tillen van zakken rijst, ze zeulen dan, om je te helpen, met zijn tweeën een zak rijst van 50 kilo 3 trappen hoog en gaan daarna bijna acuut aan de attaya om weer bij te komen. Ik heb dat ook wel (ik moet eerlijk zeggen om te demonstreren, dat ik dat zonder verpinken makkelijk alleen wel kan) met een zo'n zelfde rijst zak op mijn schouder alleen 3 trappen omhoog gebracht. Maar dat kan ik ook maar 1 keertje en alleen als mijn rug niet in een wokkel is geschoten.

Afgelopen week is de paasvakantie begonnen en heeft Erik wat meer tijd vrij van Go for Africa. Zijn moeder en haar vriendin zijn weer terug naar (het koude, hihi) Nederland. Dus heeft hij aangeboden om met de benzine verslindende bolide mij te gaan assisteren op de Gambia College. De brandstofkosten delen we nu en ik kan nu ook wat van mijn hardware daarnaartoe vervoeren.

Er liggen daar wel wat dingetjes om, maar lang niet zoveel als ik had verwacht. En een paar gemotiveerde mensen zitten nog op hun plek. Ik heb er wel vertrouwen in dat er komende maanden weer een duw de goede kant uit gaat komen. Hopende dat de zaak niet verkruimeld als we er een poosje niet meer zijn.

Een aantal mensen is echt oprecht blij ons weer terug te zien en een aantal is ook oprecht blij, maar meer omdat ze problemen hebben met de hardware. Er wordt dan snel wat Wolof beleefdheden op hoog tempo afgeschoten en daarna komen ze direct ter zake. Of ik weet dat hun laptop dafa yahu (stuk is) en dat legi legi (direct en wel nu) kan gaan maken. Of we zijn net bezig met iets dergelijks en komt persoon 2 inbreken op je huidige klus en gaat “ear pullen”, men trekt je dan weg bij je huidige klus (of althans probeert dat) en negeert over het algemeen alle uitleg over wat ze zelf eerst zouden moeten doen.

Ik had gemerkt dat Mamut (eigenlijk heet ie Mahmoud, maar ik heb nu al zo vaak de foute spelling gehanteerd (want dat kreeg ik eerst mee op een ziekenhuis kladje ) op zijn school uitstekend taal werd aangeleerd, hij spreekt nu redelijk Engels en herkent wat drieletterige woorden. Ik test voor de gein zijn optelkunde, wat is 1 en 1? 11 is het antwoord en 2 en 3 geeft 23 als uitkomst. Hmmm. de logica is wel duidelijk qua tellen, maar optellen zit er nog niet in. Kan ik mooi eens Gcompris op hem loslaten, in één middagje kan meneer optellen tot aan 10, dat geeft de burger moed, hij is best wel slim, maar heeft heel veel niet van kleins aan meegekregen.

Dat merk je aan klok kijken, daar klopt ook nog nu niet veel van, maar hij vind het geweldig om het toch te proberen. Ik verbaasde me eerst wel over het in mijn ogen lage niveau van aanleren hier in Gambia, maar Metsje deed meteen al wel uit de doeken dat ze hier nou eenmaal niet met klokken opgroeien. In onze westerse samenleving zie je ze te kust en te keur en hier zit een klokje, als je geluk hebt alleen maar in je mobieltje.

Een klein beetje extra motivatie heb ik weten in te brengen, door de stemmetjes die je hoort als je iets succesvol hebt gedaan in Gcompris, lichtelijk aan te passen. Zo is Mamut nu erg bezig met puzzeltjes maken, vooral als uncle Erik in de buurt is. Want dan hoort die ineens “Uncle Erik, get another beer” met het ingesproken stemmetje van Mamut, die dan ook triomfantelijk omkijkt, of Erik mee zit te kijken. Hij probeert dat dan ook zo vaak mogelijk uit (omdat de andere beloning stemmetjes at random voorbijkomen) zodat uncle Erik al in het ziekenhuis zou liggen met alcohol vergiftiging.

Groeten Gerrit