Bumster Alert

Afgelopen zondagmiddag is GFA aangekomen, die hebben wij met zijn allen binnengehaald. Ze hadden een voorspoedige rit achter de rug, wat lekke banden en kleinere mankementen.
Leuk ze allemaal weer terug te zien. Bij het achteruit steken van een auto om een ruime bocht te halen, reed iemand (wie dat was, lees je maar ergens anders ;-) ) tegen de achterligger, gelukkig geen noemenswaardige schade. Hilarisch, rijdt je duizenden kilometers en dan net voor de eindstreep maak je een schuivertje.

We zijn flink wezen bijpraten en nog een afspraak gemaakt om voor Barbara die hier woont (Kairoh Garden), documentatie op te halen dan wel samen te stellen, om Ehbo technieken en dan met name technieken ter voorkoming van uitdroging bij baby's aan de man/vrouw te brengen. De beste manier om dit soort dingen te verduidelijken, lijkt een grote overzicht poster met duidelijke tekeningen/pictogrammen.

Ik was bijna vergeten dat, als je in aanraking met Go for Africa komt, er altijd wel iets aan een auto afwijkt van het normale. We kregen een lift in een auto die ik meteen herkende als de Rocky waarmee ik in de Casamance had gereden tijdens vorige inzetten. Omdat er maar 2 stoelen in zitten en wij met zijn vijven zijn, zit ik achterin. De schokbrekers die vorig jaar al defect waren en toen al meer schokken veroorzaakten dan dat ze dempten, zijn helaas niet vervangen. Kennelijk is de koppakking wel vervangen kortom; het rijdt. Weliswaar zonder licht, dus tegen de avond een deel van de bedrading samen met Lambrecht weer aan elkaar gegoocheld en er was licht. Geen toeter, dat komt nog, tot die tijd worden de lampen maar als toeter gebruikt. ‘t Is wel een gemis zo’n toeter, iedereen hier weet dat je auto aanzienlijk harder rijdt, als je de toeter gebruikt.

Bij terugkomst in onze toko in Brusubi had mijn vriendin iets klaargemaakt dat ik de komende tijd zelf ook wel in elkaar wil steken. Het schijnt sardé te heten en is zeer eenvoudig klaar te maken, voedzaam en wel het belangrijkst van allemaal; lekker (ik wilde eigenlijk goedkoop neer pennen). Het exacte recept moet ik nog uit onze beperkte Engelse/Wolof woordenschat zien te destilleren. Dit heb je in ieder geval nodig; een hard gekookt ei, een ui, een aardappel (die wordt gekookt) wat blaadjes sla en een blikje sardientjes wat azijn en jumbo alias maggi.

De accu die ik als stoel had gebruikt achter in de Rocky, vond het nodig een deel van het zitvlak uit mijn broek te ruïneren. Ik heb maar een paar goede broeken hier en wat men hier zelf als broek beschouwt, heeft meer iets van een pyjama broek weg en daar loop ik niet lekker in. (ik slaap er zelfs niet lekker mee) Hij moet dus kostte wat kost weer klaar. Ik heb de linker achterzak los getornd en die door Taffa de kleermaker er weer op laten naaien, het ziet er nogal speciaal uit en is nu een collectors item.

Ik heb via via op de valreep mijn scoopmeter nog uit een doos gered. Doosje was al op weg naar Senegal. De meter heb ik gedoneerd gekregen (dankje Ep) en vormt een belangrijke aanvulling voor mijn verzameling tooltjes. Omdat gisteren de containers niet open gingen (5 sleutels voor 6 sloten en 2 hangsloten gingen helemaal niet) kon ik daar toen niet bij. Alhagies vraag, of we niet per ongeluk een bijl bij ons hadden om de sloten te mollen, betekende ook al niet veel goeds.

Vandaag werd ik nog maar eens fijntjes aan herinnerd dat een paar keertjes in Afrika zijn, niet voldoende is om immuun te worden voor bumster truukjes, soms zit je gewoon niet op te letten.
Er komt dus een vaag bekend figuur een praatje aanknopen hier in Brusubi en kennelijk kent hij de juiste mensen op Kairoh Garden in Tanji en hangt wat praatjes daaromheen. Meneer is net gisteren getrouwd en had mij op zijn bruiloft gemist. So far so good, talloze mensen hebben van die kul verhalen om iets van geld binnen te halen. Natuurlijk komt er een tweede man hem feliciteren met zijn huwelijk.

Ik wordt dringend uitgenodigd en aangezien hij maar op 50 meter lopen zijn compound heeft; vooruit dan maar. Dan begint het spel, dat ik nog wel door denk te hebben; mij gratis fanta/cola aanbieden die ik sowieso te duur zal moeten vergoeden, dus dat sla ik beleefd af. Daarna een inteken boek voor hun gasten, met natuurlijk daarachter de bedragen voor al hun rijst giften, ontworstel ik me ook aan; alma halis; ik heb geen geld. Maar door hun drukke onzin, had ik pas redelijk laat in de gaten dat ie met zijn vingertjes klem zat tussen het postbode elastiek en het klepje van mijn telefoon hoesje. Erg handig was ie dus niet en ik voelde mij ook eventjes dom, direct maar afscheid genomen.

Samen met Erik is het gelukt om een lokale laptop weer gangbaar te maken, één van de harddiskjes die ik mee had, draait daar nu in. Aangezien de eigenaar van de laptop een auto heeft, kan ie ons mooi een tijdje rond toeren voor onze inspanningen.

Tot zover